ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 988

สุดท้าย กู้โม่หานก็หักตะเกียบในมือ เอ่ยด้วยดวงตาที่หมองคล้ำ “คุณชายโม่เหยียน ชอบออกหน้าแทนองค์หญิงมากหรือ?”

รัศมีอาฆาตของเขาทำให้หลายคนตกใจตัวสั่น โชคดีที่ตนนั่งอยู่ไกล

เมื่อเห็นเขาอิจฉาอย่างชัดเจน เฉิงซูหย่วนก็รู้สึกพอใจ นั่งรอให้โม่เหยียนโต้เถียงกับกู้โม่หาน แต่กลับพบว่าโม่เหยียนไม่ได้พูดอะไรเลย ได้แต่หลีกเลี่ยงสายตาของกู้โม่หาน

เฉิงซูหย่วนรู้สึกโมโหทันที

โม่เหยียนผู้นี้ ข่มเหงผู้ที่อ่อนแอแต่กลัวคนที่แข็งแรงกว่าหรือ?!

องค์หญิงหมิงหวงเข้าข้างเขาเช่นนี้ เขายังคงดูเหมือนว่าเขายังพะว้าพะวังเหมือนไม่เป็นสุข แปลกจริงๆ!

ส่วนหนานหว่านเยียนก็เจออะไรระแคะระคายอย่างรวดเร็ว

นางขมวดคิ้วทำหน้าแปลกๆ มองไปที่โม่เหยียน รู้สึกว่าเขาผิดปกติเกินไป

ปกติหากโม่เหยียนเจอเหตุการณ์แบบนี้คง “ต่อยเต็มแรง” ไปนานแล้ว เจ้าหมอนี่หยิ่งผยองไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตามาตลอดไม่ใช่หรือ?

ทำไมตอนนี้ถึงรู้สึกว่าพลังของเขาอ่อนลง ตัวเขาก็ไม่เหมือนเดิม

เพราะมีข้อสงสัย หนานหว่านเยียนจึงมองดูใบหน้าของโม่เหยียนอย่างละเอียดรอบคอบอีกครั้ง แต่ก็ไม่พบร่องรอยของการเปลี่ยนโฉมหน้าใดๆ

ไม่ใช่การเปลี่ยนคน หรือว่าเขาจะกลัวกู้โม่หานจริงๆ ความทะนงตนเมื่อก่อน แค่เก่งแต่ในบ้านหรือเปล่า?

เย่เชียนเฟิงเห็นดังนั้นก็ออกจะแปลกใจอยู่เหมือนกัน แต่เขาก็รีบเปลี่ยนหัวข้อก่อน ต้องการทำให้ความสนใจของหนานหว่านเยียนพุ่งมาที่ตัวเขามากขึ้น

“องค์หญิง เชียนเฟิงได้ยินมาว่า ช่วงนี้สตรีในเมืองหลวงนิยมสวมสร้อยหยกพลอยกัน ก็เลยให้คนไปเลือกมาให้ท่านหลายแบบแล้วส่งไปที่ตำหนักสีเยว่แล้ว

“ยังมีสาลี่กวนที่ท่านชอบ เชียนเฟิงก็สั่งให้คนนำกลับมาโดยเฉพาะ แล้วยังซื้อของเล่นมากมายให้กับบรรดาจวิ้นจู่และซื่อจือด้วย หลังเสร็จงานเลี้ยงไม่ทราบว่าองค์หญิงจะไปดูด้วยกันได้ไหม?”

หนานหว่านเยียนมองไปยังใบหน้าสงบนิ่งของเย่เชียนเฟิง พลางยิ้มมุมปากเล็กน้อย ขณะที่กำลังจะตอบ ก็ได้ยินเสียงเย้ยหยันของกู้โม่หานอยู่ข้างหู “สร้อยหยกพลอย? ล้าสมัยแบบนั้น แคว้นซีเหย่มีตั้งแต่เมื่อปีที่แล้ว”

“การเลือกเครื่องประดับให้หว่านเยียน ข้ามีประสบการณ์ รู้ข้อมูลมากกว่าคุณชายเย่มาก นางชอบดอกไอริสมากที่สุด ชอบสีแดง สีม่วงอย่างดอกไอริสและสีน้ำเงินก็ช่วยส่งเสริมนางเช่นกัน”

“นางไม่ชอบเครื่องประดับที่ไร้รสนิยมอย่างทองคำหรือเงิน ไม่ชอบการสวมมงกุฎที่มีขั้นตอนที่ยุ่งยากและเทอะทะ ชอบปิ่นปักผมที่แกะสลักอย่างประณีตเหล่านั้นมากกว่า”

“อีกอย่าง เด็กหญิงตัวน้อยทั้งสองก็ไม่ชอบของเล่นเหมือนแต่ก่อนแล้ว เหล่าแม่นางน้อยแต่ละคนมีจุดแข็งของตัวเอง คนหนึ่งถนัดบุ๋น อีกคนถนัดบู๊ แค่ใช้ของเล่นมาเอาใจ ก็อาจไม่มีประโยชน์มากนัก”

“เรื่องพวกนี้ข้าให้อวี๋เฟิงไปจัดการเรียบร้อยแล้ว คุณชายเย่ไม่จำเป็นต้องสิ้นเปลืองพลังงานและเงินทองใดๆ เลย”

กู้โม่หานชำเลืองมองเย่เชียนเฟิง ความชอบของหนานหว่านเยียนและลูกๆ นั้นเป็นเรื่องง่ายดายสำหรับเขา ใครก็อย่าคิดมาอวดอ้างต่อหน้าเขา

อวี๋เฟิงพยักหน้าหงึกๆ ทันที “ใช่แล้ว ก่อนที่ฝ่าบาทจะเสด็จมา ได้สั่งเครื่องประดับและเสื้อผ้าใหม่ล่าสุดแล้ว เช่นเดียวกับของที่เหล่าจวิ้นจู่และซื่อจือชอบ ก็ได้ส่งไปตั้งนานแล้ว พวกคุณชายไม่ต้องเสียเวลาตระเตรียมหรอก”

ได้ยินดังนั้น ทุกคนรอบตัวต่างมองไปทางหนานหว่านเยียนด้วยแววตาอิจฉาและประหลาดใจ

พวกเขาตกตะลึงกับความมั่งคั่งและใจป้ำของกู้โม่หาน ไม่คิดว่าฮ่องเต้ใบหน้าเย็นชาเช่นนี้จะทำเพื่อผู้หญิงถึงขั้นนี้ได้

ดวงตาของเย่เชียนเฟิงหรี่ลงเล็กน้อย มองไปที่กู้โม่หาน สายตาแฝงความไม่อยากจะเชื่อเอาไว้

ถ้าไม่มีการเปรียบเทียบก็ไม่รู้ หลังจากเปรียบเทียบแล้ว…เขาไม่ดีอะไรสู้กู้โม่หานได้เลย

จักรพรรดินีและองค์ชายทั้งหลายเฝ้าดูอย่างเงียบๆ ต่างเข้าใจกันดี เชียนเฟิงและเฉิงซูหย่วนในคืนนี้ เรียกได้ว่าถูกกู้โม่หานบดขยี้ในทุกด้าน ไม่มีพื้นที่ให้ตอบโต้เลย

หนานหว่านเยียนทนดูต่อไปไม่ไหวจริงๆ

นางไม่รู้ว่าวันนี้กู้โม่หานกินยาอะไรผิดอะไรมา พูดอะไรก็แอบเหน็บแนมตลอดเวลา อยากจะทำให้เย่เชียนเฟิงและเฉิงซูหย่วนอับอายจนต้องมุดดินหนีเหลือเกิน

“พอแล้ว!”

ส่วนนังหนูหว่าน นางสามารถปล่อยวางกู้โม่หานได้จริงหรือไม่…

และในขณะที่ลู่เจียวเจียวกำลังดูละครฉากใหญ่อย่างสนุกสนาน ในเวลานี้ หลิวอิ๋งสาวใช้ของนางก็เดินเข้าไปหานางอย่างรีบร้อน แล้วก้มตัวแนบหูลู่เจียวเจียวกระซิบบอกอะไรสองสามประโยค

ลู่เจียวเจียวเริ่มจากหงุดหงิด ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นความตื่นเต้นดีใจขึ้นมา

ในที่สุดบุคคลลึกลับก็ปรากฏตัวขึ้น!

แววตาของนางระยิบระยับ เหลือบมองหนานหว่านเยียนอย่างมีความหมายลึกซึ้ง เผยให้เห็นรอยยิ้มที่ดูแปลกและเป็นภัย จากนั้นจึงแอบฉวยโอกาสตอนที่ผู้คนไม่สนใจตามหลิวอิ๋งออกไป

ระหว่างทาง ลู่เจียวเจียวคาดคะเนสถานะและหน้าตาของบุคคลลึกลับอยู่ในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า เปี่ยมไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นและคาดหวัง

เมื่อมาถึงสถานที่นัดพบ นางสั่งให้หลิวอิ๋งเฝ้าอยู่ด้านนอก ในขณะที่นางเดินลึกเข้าไปตามทางเล็กๆ

ที่นี่มีต้นไม้มากมาย เป็นสถานที่ที่เหมาะสำหรับการนัดพบลับๆ

ลู่เจียวเจียวคิดเช่นนี้ พลางเงยหน้าขึ้นมองเงาร่างสีดำที่คุ้นเคยตรงหน้า…

บุคคลลึกลับหันหลังให้นาง แม้ว่าจะมองไม่เห็นรูปร่างของเขาในชุดคลุมสีดำหลวมที่สวมใส่อยู่ได้ แต่ลู่เจียวเจียวก็แอบรู้สึกว่า ชายผู้นี้ดูตัวเล็กๆ

นางอดขมวดคิ้วลองถามหยั่งเชิงไม่ได้ “ท่านมาแล้ว เหตุใดยังไม่ยอมให้ข้าเห็นใบหน้าที่แท้จริงอีก?”

สิ้นเสียง บุคคลลึกลับก็หัวเราะเยาะเบาๆ แล้วค่อยๆ หันกลับมา “ท่านแน่ใจหรือว่าแค่อยากเห็นใบหน้าที่แท้จริงของข้า ไม่ใช่เพื่อกำจัดหนานหว่านเยียน?”

เสียงนี้?!

ลู่เจียวเจียวตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง แต่ก่อนที่นางจะคิดไปไกลกว่านี้ ก็ต้องตกใจกับใบหน้าของบุคคลลึกลับภายใต้หมวกคลุมหลวมๆ พลันอ้าปากค้างอย่างไม่เชื่อสายตา…

“เป็นเจ้าเองหรือ?!”