ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1038

กุ้ยไท่เฟยนอนอยู่บนเสื่อฟางในคุกหลวง มีกลิ่นเหม็นหึ่งไปทั้งตัว ปากของนางมีเลือดและหนองไหลออกมา มือถูกไฟไหม้เป็นรอยดำ มีทั้งหนองและเลือดบวมเต่ง เอาแต่นอนมองดูเพดานคุกหลวงอย่างเงียบ ๆ โดยที่สายตาเลื่อนลอยไร้ซึ่งพลังงานใด

เมื่อจื่ออันมาถึง เสียงฝีเท้าของนางเบามาก ทว่าผู้ที่อยู่ด้านในก็ยังได้ยิน จึงหันศีรษะและจ้องมองไปทางจื่ออัน

นางยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่แปลกประหลาด เพราะปากของนางเปิดกว้าง กระทั่งเห็นลิ้นที่ถูกตัดขาด มีเลือดไหลออกมาจากมุมปากเป็นคราบเกรอะกรัง

“ท่านอยากเจอข้าหรือ?” จื่ออันระงับความสั่นไหวในใจ พูดตามตรง เมื่อเห็นกุ้ยไท่เฟยที่มักจะทำตัวสูงส่งและหยิ่งผยองมาโดยตลอดมีจุดจบน่าสังเวชเช่นนี้ จื่ออันกลับบังเกิดความรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนางเห็นอ๋องหนานหวายโจมตีผู้หญิงตรงหน้ากับตาตัวเอง

กุ้ยไท่เฟยพยักหน้า ตะเกียกตะกายลุกขึ้นนั่ง อ้าปากกว้าง พยายามพูดสองสามพยางค์ซ้ำไปซ้ำมา ฟังไม่ได้ศัพท์ ขณะพูดเลือดก็ยังไหลซึม ในที่สุดจื่ออันก็ได้ยินสิ่งที่นางหมายถึง “ฆ่าอ๋องแปด!”

เกิดอะไรขึ้นกับโลกใบนี้? ตอนแรกลูกชายอยากฆ่าแม่ของเขา ตอนนี้แม่เองก็อยากฆ่าลูกชายของตน แม้ว่าชาติปัจจุบันผู้คนจะเกิดความขุ่นข้องหมองใจกันในครอบครัว แต่ก็ไม่ถึงขั้นเอาชีวิตกันแบบนี้

อำนาจทำให้จิตใจมนุษย์ยิ่งต่ำทราม

จื่ออันขอให้ทหารยามเปิดประตูคุก ทว่าทหารยามลังเลและกล่าวว่า “พระชายา กายนางมีกลิ่นเหม็นมาก ท่านไม่ควรเข้าไปใกล้ชิดนัก เพื่อหลีกเลี่ยงการอาเจียน”

“ไม่เป็นไร ให้ข้าเข้าไปเถอะ ข้ามีอะไรจะกล่าวกับนางสองสามคำ” จื่ออันกล่าว

ทหารยามไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเปิดประตูให้ ก่อนจะปิดจมูก แล้วถอยกลับไป

จื่ออันเข้าไปดูนางใกล้ ๆ นั่งลงบนเสื่อฟาง หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดเลือดจากมุมปากของนาง

ทันใดนั้นความเกลียดชังก็ระเบิดออกมาจากดวงตาของกุ้ยไท่เฟย นางก็พูดพล่ามไม่เป็นภาษาสองสามประโยค จื่ออันจับใจความไม่ได้ว่านางกำลังพูดถึงอะไร แต่สังเกตจากความเกลียดชังในแววตา จื่ออันสามารถบอกได้ว่านางต้องการจะมีชีวิตอยู่ เพื่อรอวันที่อ๋องหนานหวายสิ้นลม

แต่นางจะอดทนรอจนถึงตอนนั้นได้หรือ? ดื้อรั้นดันทุรังจนตายก่อนล่ะสิไม่ว่า

อย่างไรก็ตาม จื่ออันเพิกเฉย นางแค่มาที่นี่เพื่อจะเสนอหนทางหลีกหนีจากความทุกข์ทรมานให้อีกฝ่าย เพราะอยากช่วยอ๋องเจ็ดทำหน้าที่ลูกกตัญญูเป็นครั้งสุดท้าย แต่ในเมื่อนางไม่ยอมรับมันก็ช่างเถอะ

เมื่อจื่ออันหันหลังกลับและจากไป ก็ได้ยินเสียงนางคร่ำครวญและตะโกนอะไรบางอย่างด้วยน้ำเสียงเสียดแทงหัวใจ ถึงมันจะฟังอ้อแอ้เต็มทน แต่จื่ออันก็รับรู้ว่าคำคำนั้นคือ “อาเจี๋ย!”

สายเกินไปแล้ว!