ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1054

จื่ออันกลับบ้านก็เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว

อ๋องเจ็ดยังไม่กลับมา แต่แม่นมกลับมาแล้ว

“เสี่ยวเตาอยู่ไหนเพคะ? นางมิได้อยู่กับพระองค์หรือ?” แม่นมถาม

“ข้าให้นางอยู่ในวังเป็นการชั่วคราว” สีหน้าจื่ออันดูเป็นกังวล

“เกิดอะไรขึ้นเพคะ” แม่นมถามอย่างระมัดระวัง

จื่ออันเล่าให้แม่นมฟังว่าฝ่าบาทให้หยวนฉุ่ยยวี่และเซี่ยหลินอยู่ในวัง หลังจากได้ที่ยินแม่นมก็พูดว่า "ฝ่าบาททรงควบคุมตัวเองเรื่องความรักมาโดยตลอด คราวนี้เขาจงใจแสดงความชื่นชมต่อเสี้ยนจู่เช่นนี้ หม่อมฉันกลัวว่าพระองค์จงใจพยายามทำให้คนอื่นเข้าใจผิด น่าจะมีจุดประสงค์อื่น พระชายาไม่คิดเช่นนั้นหรือเพคะ?”

จื่ออันได้ฟังสิ่งที่พูดและเข้าใจพระองค์ขึ้นมาบ้างแล้ว จึงรีบขอคำแนะนำต่อ

แม่นมกล่าวต่อ "เรื่องระหว่างอ๋องอันกับเสี้ยนจู่ทำให้เกิดความวุ่นวายมากมาย อ๋องอันไม่อยากแต่งงานเพราะเห็นแก่เสี้ยนจู่ในตอนนั้น ฝ่าบาทเองก็ทรงทราบเรื่องนี้ด้วย ตอนนี้อ๋องอันไม่อยู่ออกไปสงคราม หากพระองค์จับคนรักของอ๋องอันไว้ อ๋องอันจะคิดอย่างไร?”

“เขาคงกังวลมาก แล้วทำไมพระองค์ถึงจงใจให้คนอื่นรู้เรื่องนี้? นี่ไม่เป็นผลดีต่อการทำสงครามเลย” จื่ออันยังไม่เข้าใจ

แม่นมกล่าวว่า "ใช่แล้ว อ๋องอันจะต้องวิตกกังวลและร้อนใจอย่างแน่นอน แต่หากฝ่าบาทตัดสินพระทัยปล่อยให้เสี้ยนจู่ออกจากวัง ก็ไม่ได้หมายความว่าจะปล่อยไปมิใช่หรือ? เมื่อเจอสถานการณ์ที่ตัดสินใจอย่างยากลำบาก ท่านอ๋องย่อมต้องทุ่มเทกายใจให้กับเพระองค์อย่างเต็มที่ เพราะสงครามยังไม่เริ่มอย่างเป็นทางการและยังมีเวลาแพร่กระจายความสงสัย บ่าวรับประกันว่าเมื่อสงครามเริ่มต้นขึ้นมาจริง ๆ ข่าวที่พระองค์ที่ให้เสี้ยนจู่ออกจากวังไปก็ถึงหูอ๋องอันอย่างแน่นอน”

จื่ออันคิดไม่ถึงว่าจะมีความคิดเช่นนี้อยู่ในนั้น และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา "วิธีการเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้อาจดูเด็กนัก แต่ก็ได้ผลดีอย่างมาก อ๋องอันถือว่าท่านแม่ของข้าเป็นสิ่งล้ำค่าที่สุดในโลก ฝ่าบาทต้องพระทัยท่านแม่ แต่พระองค์ยังยอมปล่อยมือไป ย่อมทำให้อ๋องอันซาบซึ้งใจอยู่แล้ว”

แม่นมพยักหน้า "เพคะ ส่วนนายน้อยเซี่ยหลิน ตรงจุดนี้น่าจะมีผลประโยชน์จริง เพราะตอนนี้นายน้อยเซี่ยหลินรู้วิธีพัฒนาพิษและถอนพิษด้วย ฝ่าบาทยังเก็บซุนฟางเอ๋อร์ที่รู้คุณไสยไว้ข้างกาย แล้วยังเก็บนายน้อยเซี่ยหลินไว้ด้วย อาจจะเป็นเพราะอาการของพระองค์ พระชายาไม่ต้องรีบร้อนไปหรอกเพคะ รอดูอีกสักสองสามวัน หากเกิดอะไรขึ้น ไว้แก้ไขก็ยังไม่สายเกินไป "

แม่นมอธิบาย ทำให้จื่ออันรู้สึกผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย

กลับมาที่ห้อง เสี่ยวซุนต้มยาเสร็จแล้วเพิ่งเทออกมา มู่หรงเจี๋ยก็กลับมาพอดี

เขานั่งลงทันทีที่เข้ามา เสี่ยวซุนเห็นเขา เขาก็ตะโกนทันทีว่า "เฮ้อ ไม่รู้ระเบียบเอาซะเลย? รีบลุกขึ้นเร็ว"

หลังจากที่เสี่ยวซุนออกไปแล้ว จื่ออันก็เข้ามารินชาให้ "เหนื่อยไหม?"

“หิว!” มู่หรงเจี๋ยดึงหนวดเครารกรุงรังออกจากใบหน้าอย่างไม่พอใจ เขาเพิ่งมาถึงแท้ ๆ พอได้ยินว่าไม่มีของกิน จึงไม่สบอารมณ์เอาซะเลย

“ไปอาบน้ำก่อน แล้วค่อยไปหาอะไรกินกัน” จื่ออันกล่าว

“อาบน้ำอะไรกัน ไม่ต้องรีบ กินข้าวก่อนเถอะ” มู่หรงเจี๋ยยื่นมือออกไปเกาหัว เมื่อเห็นจื่ออันมองเขา มือเขาตบฝุ่นบนหัวก็วางมือลง

จื่ออันมองดูเขา รู้สึกสงสารเล็กน้อย "มานี่ ข้าจะช่วยท่านสระผม ท่านมีเหาขึ้นแล้ว"

“เจ้าสิมีเหา!” มู่หรงเจี๋ยทั้งโกรธทั้งอาย เขาเพิ่งล้อพี่สามของเขามาเมื่อครู่นี้ ตีให้ตายก็ไม่ยอมรับหรอกว่าเขามีเหาด้วย

“เจ้าค่ะ ท่านไม่มีเหา แต่ข้าอยากรับใช้ท่าน ได้หรือไม่?” จื่ออันเกลี้ยกล่อมแล้วลากเขาไป ไม่น่าแปลกใจที่เขามีเหา ก่อนหน้านี้ห้องของเขาเละเทะจนเป็นรังหนู รังแมลงสาบได้เลย