ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1062

หลังจากชายอ้วนฟันหลอจากไป ป้าอาเฉอก็เดินออกมาจากถ้ำ

“จื่ออันมาแล้วหรือ?”

“เจ้าอ้วนบอกว่าพวกเขาเพิ่งมาที่นี่” ไท่หวงไท่โฮ่วลุกขึ้นจากสวนดอกไม้ ย้ายไปนั่งบนเก้าอี้โยกข้าง ๆ

“ท่านจะปล่อยนางไปที่เป่ยโม่จริงหรือ?” ป้าอาเฉอสับสน “เราปล่อยให้เจ้าหนูอันหรานไปทำเรื่องนี้แทนไม่ได้รึ?”

“ไม่ อันหรานไปไม่ได้ ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างเป่ยโม่และต้าเหลียงค่อนข้างละเอียดอ่อน หากอันหรานไป จะกลายเป็นการสร้างความกดดันให้กับราชวงศ์ซ่งเสียมากกว่า”

“แต่จื่ออันจะเอาตัวรอดได้อย่างไร เมื่อนางไปถึงเป่ยโม่? ที่นั่นมีสัตว์ป่ามากมายที่ดุร้ายจนสามารถกินคนได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนอื่น ๆ เฉพาะจักรพรรดิและฮองเฮาเฉาในเป่ยโม่ ก็กินคนโดยไม่แม้แต่จะคายกระดูกออกมาด้วยซ้ำไป”

ไท่หวงไท่โฮ่วปรายตามองนาง แล้วกล่าวว่า “อย่าพูดจาไร้สาระ พูดคำดูหมิ่นพวกเขาตามใจชอบได้อย่างไร แม้แต่สัตว์ก็มีศักดิ์ศรี”

“ท่านก็รู้ว่าพวกมันเลวร้ายยิ่งกว่าสัตว์ หากถามข้า ข้าว่าอาเจี๋ยมอบความเมตตาให้พวกมันมากเกินไปในครั้งนี้ เขาควรใช้โอกาสนี้โจมตีพวกมัน และทุบตีจนแหลกเป็นชิ้น ๆ ในเป่ยโม่เสีย” ป้าอาเฉอกล่าวด้วยความโกรธ

“ด้วยช่วงวัยของเจ้าแล้ว เจ้าอาจโกรธเคืองเป็นธรรมดา ฝ่ายสงครามหลักในเป่ยโม่นำโดยฮองเฮาเฉาและองค์ชายแห่งแคว้นเจิ้ง จักรพรรดิอาจไม่ต้องการสู้รบ แต่เขาจำต้องคล้อยตามฮองเฮา ซ้ำร้ายยังถูกควบคุมโดยองค์ชายแคว้นเจิ้ง ทำให้เกิดสงครามโง่เง่าในครั้งนี้ เหตุแผ่นดินไหวในเป่ยโม่ทำให้เกิดโรคระบาด เป็นโอกาสอันดีที่จะระงับสงครามได้ เราซึ่งอยู่ในราชวงศ์ต้าโจว เดิมทีไม่สามารถเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการเมืองของเป่ยโม่ แต่หากจื่ออันไปที่นั่น ก็สามารถทำให้จักรพรรดิตระหนักถึงความเสียหายร้ายแรงที่สงครามได้นำมาสู่เป่ยโม่อย่างใหญ่หลวง”

“นางทำเช่นนั้นได้หรือ?” ใช่ว่าป้าอาเฉอสงสัยในความสามารถของจื่ออัน แต่นางเป็นเพียงพระชายาตัวเล็ก ๆ จากราชวงศ์ต้าโจวเท่านั้น จะเอาอะไรไปเปลี่ยนแปลงเป่ยโม่ได้จากการไปเยือนที่นั่น?

“นางทำไม่ได้ แต่อ๋องเจ็ดอาจทำได้”

“แต่เป็นไปไม่ได้ที่อ๋องเจ็ดจะไปที่นั่นมิใช่หรือ?”

“ทำไมจะไม่ได้? อ๋องเจ็ดพาพระชายาไปที่เป่ยโม่เพื่อรักษาผู้คน เขาไม่ได้นำกองกำลังใด ๆ ไปที่นั่นเสียหน่อย หากจักรพรรดิแห่งเป่ยโม่ไม่พระราชทานอนุญาต เช่นนั้นเขากลัวว่าจื่ออันจะสู้รบตบมือกับเขาอย่างนั้นหรือ?”

“แต่ท่านเพิ่งบอกว่าทางเราจะไม่สู้รบกับเขานี่?”

“โรคระบาดแพร่กระจายไปในเป่ยโม่แล้ว ฉะนั้นเขาต้องยอมต้อนรับนางแน่” ไท่หวงไท่โฮ่วกล่าวอย่างแน่วแน่

“ข้าต้องรอจนกว่านาทีสุดท้าย ถึงจะกลับไปนั่งบนบัลลังก์มังกร ปลอบประโลมความตื่นตระหนกของเหล่าขุนนาง นี่เรียกว่าการแทรกแซงในเวลาที่เหมาะสม ไม่ใช่การแทรกแซงอย่างเต็มรูปแบบ อ๋องเจ็ดไม่ใช่จักรพรรดิ แน่นอนว่าไม่สามารถควบคุมคนเหล่านั้นได้ ข้ายังต้องไว้ทุกข์ให้กับเขา”

“เข้าใจแล้ว ข้าจะไปส่งข้อความเดี๋ยวนี้” หลังจากที่ป้าอาเฉอพูดจบแล้ว นางก็หันหลังกลับ

ไท่หวงไท่โฮ่วกล่าวต่อไปว่า “เดี๋ยวก่อน แรงเฮือกสุดท้ายก่อนตายนี้เป็นสิ่งที่ไม่ควรมองข้าม เพียงแต่ว่าจักรพรรดิเคยทรงสร้างคุณประโยชน์มากมายให้กับราชวงศ์โจวและประชาชน เขาจะต้องคงไว้ซึ่งเกียรติยศศักดิ์ศรีทั้งหมดก่อนสิ้นพระชนม์ หลังจากเขาลาลับโลกนี้ จงบอกให้อ๋องเจ็ดระมัดระวัง ไม่ทำลายพระพักตร์ของจักรพรรดิ”

ป้าอาเฉอยิ้ม “ท่านสนใจพระพักตร์ของราชวงศ์ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

“เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์โดยรวมแล้ว มรดกของตระกูลมู่หรงยังต้องสืบทอดต่อไป ใบหน้าของราชวงศ์ไม่สามารถถูกทำให้เสียหายได้ ศักดิ์ศรีของราชวงศ์ก็ไม่อาจเสื่อมถอยลงเช่นเดียวกัน”

“เพคะ” ป้าอาเฉอพยักหน้า “ข้าจะทำตามที่ท่านบอก จะไปส่งข้อความทันที”

ป้าอาเฉอเดินพลางส่ายหัวไปพลาง แผ่นดินต้าโจวซึ่งดูสงบสุข สุดท้ายก็ระสำระส่ายด้วยน้ำมือขององค์จักรพรรดิ เมื่อไหร่กันที่พวกเราจะเชิดหน้าชูตาบรรพบุรุษได้อย่างแท้จริง?