ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1092

มู่หรงเจี๋ยกล่าวว่า “ฉินโจวเป็นแม่ทัพ นางซึ่งมาจากตระกูลฉินถูกวางไว้ให้ทำหน้าที่อยู่แนวหน้าของเป่ยโม่ เพราะเป่ยโม่ให้ความสำคัญกับศิลปะการต่อสู้เป็นหลัก กล่าวอีกนัยหนึ่ง เมื่อมีสงคราม สถานะของนางจะถูกยกให้สูงขึ้น พวกเจ้าคิดว่าปกติวิสัยแล้วคนเช่นนางจะยอมล้มเลิกสงครามกลางคันหรือไม่? ทว่านางไม่มีทางเลือกเพราะตระกูลฉินนั้นแข็งแกร่ง มีกิ่งก้านสาขามากมายแตกออกไปในบ้านในเมืองมากกว่าครึ่งหนึ่งของคนในประเทศ ครั้นบ้านหลังนี้ติดเชื้อโรคระบาด ฉินโจวเป็นผู้ที่มีจิตสำนึกรักครอบครัวที่แข็งแกร่ง จึงเห็นด้วยกับคำแนะนำของอ๋องฉี อย่างไรก็ตาม ฝ่ายสงครามหลักก็นำโดยนางเช่นกัน ไม่เพียงอ๋องเจิ้นกั๋วและฮองเฮาเฉา ฮองเฮาเฉาก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของนางด้วยเช่นเดียวกัน”

หลังจากที่มู่หรงเจี๋ยพูดจบ ความกระตือรือร้นที่เพิ่งถูกจุดประกายขึ้นใหม่ของทุกคนก็ดับมอดลงอีกครั้ง หลงเหลือเพียงการมองโลกในแง่ร้าย

พวกเขาถูกอ๋องฉีหลอกขายลูกหมู ไม่แปลกที่ตอนนี้จะสิ้นหวัง!

โกรธ!

โกรธจัด!

โกรธมาก ๆ!

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าพวกเขาจะโกรธมากเพียงใดก็ไม่สามารถหุนหันพลันแล่นกลับไปได้ พวกเขามาพร้อมกับคำสั่งขององค์จักรพรรดิ แบกรับความคาดหวังของผู้คนในราชวงศ์ต้าโจว และความคาดหวังของผู้คนในเป่ยโม่

สิ่งที่เสียเปรียบที่สุดในการเป็นคนดี คือถ้าบอกให้คนอื่นรับรู้เกี่ยวกับความเมตตากรุณา ความยุติธรรม และศีลธรรมของตนเอง ผู้อื่นอาจมองว่าเป็นคนทึ่มไร้สมอง

แต่สิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่านั้นยังมาไม่ถึง

อ๋องฉีเข้าไปในพระราชวังเพื่อเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิ จักรพรรดิและฮองเฮาเฉาต้อนรับเขาในห้องตำราหลวง โดยมีองค์รัชทายาทอยู่ด้วย

อ๋องฉีตกใจมาก “ป่านนี้แล้วองค์รัชทายาทยังไม่ออกเดินทางไปยังต้าโจวอีกหรือ?”

“ฝ่าบาท!” อ๋องฉีมองดูจักรพรรดิอย่างเฉียบแหลม

ปีนี้จักรพรรดิเป่ยโม่มีพระชนมพรรษาห้าสิบสามในปีนี้ แต่พระองค์ทรงได้รับการดูแลพระวรกายอย่างดี จนดูเหมือนเป็นชายในวัยสี่สิบต้น ๆ พระองค์ทรงสวมชุดมังกรดำ เอนกายบนเก้าอี้ พระองค์ไม่สนใจสีหน้าที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวลและความกังวลใจของอ๋องฉีเลย เพียงกล่าวอย่างสบายๆ “ฮองเฮาบอกว่าเจ้าได้ยินผิด ก็หมายความว่าเจ้าได้ยินผิด อย่างไรก็ตาม นั่นไม่สำคัญหรอก ไม่มีใครในเป่ยโม่เคยเห็นองค์รัชทายาทมาก่อน แม้ว่าชูเยว่จะไปที่นั่น ก็ไม่มีใครในต้าโจวรู้ ถึงมีการสื่อสารที่ผิดพลาด แต่ก็เป็นสิ่งที่ดี”

“ฝ่าบาท” อ๋องฉีไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ “เหตุใดจะไม่มีใครเคยเห็นหน้าค่าตาองค์รัชทยาทเล่า ขุนนางหลายท่านในต้าโจวล้วนเคยพบเห็นเขา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนอื่น ๆ พวกเขาทั้งหมดต่างก็เคยเห็นเขาทั้งนั้น ท่านเซียวโหว เฉินไท่จวินก็เช่นกัน

“เซียวโหวไม่ได้อยู่ในราชสำนัก เขาไม่ได้นำกองทัพออกไปชายแดนหรอกหรือ? ส่วนเฉินไท่จวินนางก็แก่มากแล้ว ย่อมไม่สนใจกิจการของราชสำนัก แม้ว่านางจะให้ความสนใจ ก็ไม่มีทางกระทำสิ่งที่ปลุกปั่นให้เกิดความขัดแย้งระหว่างทั้งสองประเทศ ดังนั้นน้องชาย เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าพอใจมากกับแผนการของฮองเฮา”

อ๋องฉีรู้สึกได้ถึงความโกรธแค้นที่พุ่งขึ้นไปยังหน้าผาก ทั้งหมดเป็นการแก้แค้นจริง ๆ เขาหลอกมู่หรงเจี๋ยมาที่นี่ และตอนนี้เขาก็ถูกจักรพรรดิและฮองเฮาหลอกลวงเช่นเดียวกัน