ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1096

องค์รัชทายาทมองตามแผ่นหลังของอ่องฉี แสยะยิ้มเยาะ จากนั้นหันหลังแล้วเดินไปยังทางเดิน

ที่ปลายสุดของทางเดิน มีร่างหนึ่งปรากฏตัวขึ้น

“เสด็จแม่ ข้าเห็นสิ่งของภายในแล้ว ในกล่องมีโสมจริง ๆ” องค์รัชทายาทโค้งคำนับ

ฮองเฮาเฉาพึมพำตอบรับ “เช่นนั้นก็ดี”

องค์รัชทายาทถามอย่างสงสัย “เสด็จแม่ทรงสงสัยสิ่งใด? ท่านกำลังสงสัยว่าสนมชิงอาจสมรู้ร่วมคิดกับอ๋องฉีอย่างนั้นหรือ?”

“องค์ชาย เป็นธรรมดาที่พวกเราควรจะระมัดระวังตัวอยู่เสมอ”

“เสด็จแม่มักจะสอนลูกเสมอมิใช่หรือว่าอย่าสงสัยเมื่อว่าจ้างคน และอย่าว่าจ้างคนที่ตนสงสัย? ในเมื่อท่านปล่อยให้สนมชิงเข้าไปรับใช้เสด็จพ่ออย่างใกล้ชิด แล้วเหตุใดท่านต้องระแวงนางด้วย?”

ฮองเฮาค่อย ๆ หันหลังกลับแล้วเดินไปข้างหน้า “เสด็จพ่อของเจ้าโปรดสนมชิงหรือไม่?”

“โปรดพ่ะย่ะค่ะ พระองค์โปรดปรานนางมาก”

“ในเมื่อเสด็จพ่อของเจ้าโปรดปรานนาง นั่นก็หมายความว่านางมีความสำคัญสำหรับเสด็จพ่อของเจ้าไม่น้อย และนางอาจมีอิทธิพลต่อการเปิดเผยความลับของเขา นางสามารถสอดแนมข้อมูลมากมายจากเขาโดยที่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ หากสนมชิงมีเจตนาทรยศ และทำให้ข้อมูลเหล่านั้นรั่วไหล ก็ถือเป็นอุปสรรคสำหรับการจัดทัพของเรา”

องค์รัชทายาทอุทาน “จริงด้วย”

ฮองเฮาเฉากล่าวด้วยความเมตตา “เจ้ายังเด็กเกินไป จงตั้งใจเรียนรู้สิ่งเหล่านี้ สักวันหนึ่งเจ้าจะได้มีความสามารถเหมือนพ่อของเจ้า”

“เสด็จพ่อมีความสามารถอย่างไรกัน? เขายังถูกเสด็จแม่หลอกใช้อยู่เลยมิใช่หรือ?” องค์รัชทายาทเอ่ยอย่างดูถูก

ฮองเฮาเฉาส่ายหัวเบา ๆ “เด็กโง่เอ๋ย อย่าได้คิดอะไรฉาบฉวยเกี่ยวกับพ่อของเจ้ามากเกินไป ถ้าแม่ไม่พาสนมชิงและนักบวชเต๋าซานสือเข้ามาในพระราชวัง จนทำให้พ่อของเจ้ามัวเมาสับสน เจ้าคิดว่าเขาจะยอมเชื่อฟังข้าถึงเพียงนี้หรือ?”

ยิ่งไปกว่านั้น นี่ไม่ใช่ความคิดของฮองเฮาเฉา แต่เป็นความคิดของจักรพรรดิเอง ก่อนหน้านี้เขาคิดมาโดยตลอดว่าจักรพรรดิถูกทำให้เสียคนโดยฮองเฮาเฉา จึงตัดสินใจกระทำการต่าง ๆ ที่เลอะเลือนมากมาย อย่างไรก็ตาม ปรากฏว่าฮองเฮาเฉาน่ากลัวน้อยกว่าองค์จักรพรรดิมาก

เมื่อกลับมาถึงตำหนัก เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนก้าวเข้าไป

มู่หรงเจี๋ยและคนอื่น ๆ รับประทานอาหารแล้ว จากนั้นผู้ติดตามก็จัดให้พวกเขาพักอยู่ในศาลาซีหยางของตำหนัก

ศาลาซีหยางเป็นอาคารที่ใหญ่ที่สุดของตำหนักแห่งนี้ มีด้วยกันถึงสิบสองห้อง ห้องโถงหลักหนึ่งห้อง และห้องโถงด้านข้างสองห้อง ทั้งยังมีสวนหย่อมแยกออกมาอย่างอิสระ ครอบครองพื้นที่หนึ่งในสามของที่ดินแห่งนี้

การรับรองมู่หรงเจี๋ยและคณะให้อยู่ที่นี่ ยังแสดงให้เห็นว่าอ๋องฉีให้ความสำคัญกับมู่หรงเจี๋ยมากเพียงใด

“พี่มู่หรง พระชายา ท่านพอจะคุ้นเคยกับอาหารการกินของที่นี่แล้วหรือยัง?” อ๋องฉีถามด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าทันทีที่เดินผ่านเข้าไปในประตู

มู่หรงเจี๋ยกำลังเช็ดดาบของเขาอยู่ในสนาม เมื่อเห็นอีกฝ่ายก้าวเข้ามา เขาก็เงยหน้าขึ้นมองเล็กน้อย แล้วตอบกลับว่า “เราพอจะคุ้นเคยกับมันบ้างแล้ว มีสิ่งใดบ้างที่เราไม่อาจปรับตัวให้คุ้นเคยได้ เพียงแต่บางอย่างอาจจะต้องค่อย ๆ ปรับตัวให้ชินเล็กน้อย อย่างเช่น การถูกหลอกลวง”