ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1109

จุดประสงค์ก็เพื่อปกป้องชามยานี้ ไม่อย่างนั้นจะหลีกเลี่ยงได้อย่างไร?

เฉากั๋วจิ้วสะดุ้งและเอ่ยว่า “ฝีมือช่างดีจริง ๆ เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงหลีกเลี่ยงฝ่ามือข้า?”

เขายกมือขึ้นแล้วพูดด้วยรอยยิ้มอันดุร้าย “มอบพวกมันให้ข้าเถอะ”

ทหารกองทัพจักรวรรดิทั้งหมดถูกระดมกำลังเพื่อล้อมโจมตีอย่างแข็งขัน หลิงลี่ถือชามยาไว้มั่นแล้วรีบเข้าไปในพื้นที่อย่างรวดเร็ว โดยหวังว่านำยาไปเก็บก่อน แล้วค่อยจะออกมาจัดการกับคนเหล่านี้

แต่แล้วเมื่อนางวิ่งเข้าไป ทหารก็ไล่ตามนางเข้าไปอย่างกระชั้นชิด แล้ววาดขาเตะ ทำให้โต๊ะล้มระเนระนาดลงกับพื้น พอรังพลิกคว่ำแล้วไข่จะยังอยู่รอดได้อย่างไร? โต๊ะล้มคว่ำ ชามยาที่นางปกป้องมาเป็นเวลานานท้ายที่สุดก็ยังตกแตก

หลิงลี่โกรธมากจนเส้นเลือดในตาชัดขึ้น นางเงื้อหมัดขึ้นแล้วส่งออกไป

เสียงแตกกราวดังขึ้น พร้อมกับทหารกองทัพจักรวรรดิทั้งหมดก็ถูกผลักกระเด็นออกไป

หลิวหลิ่วที่อยู่อีกด้านหนึ่งไม่มีความได้เปรียบเท่าหลิงลี่ ทหารสามนายปิดล้อมนาง จนนางไม่สามารถหาทางหนีทีไล่ได้ เกือบยืนหยัดทรงตัวไว้ไม่อยู่

ทันใดนั้น ร่างหนึ่งก็ร่อนลงมาจากท้องฟ้ามา ลงจอดต่อหน้าหลิวหลิ่ว ดาบยาวพุ่งออกไปราวกับลมบ้าหมู ภายในครู่หนึ่งดาบก็วางลงบนคอของเฉากั๋วจิ้ว

วีรบุรุษที่มาช่วยหลิวหลิ่วอย่างทันท่วงทีก็คือเซียวท่า

ในเวลานี้ มู่หรงเจี๋ย ซู่ชิง องค์หญิง เกาเฟิ่งเทียน และคนอื่น ๆ ต่างก็เร่งรุดมาถึง

พวกเขากำลังอยู่ช่วยจื่ออันเตรียมยาสมุนไพรอยู่ในครัว เนื่องจากบนภูเขาแห่งนี้ไม่มีหมอรายอื่น และคนอื่นก็ไม่เข้าใจสรรพคุณของยา แม้กระทั่งผู้ที่ใต้เท้าซูมู่พามาก็ไม่มีความรู้เช่นกัน ในขณะที่มู่หรงเจี๋ย เซียวท่า ซู่ชิง และคนอื่น ๆ พอมีความรู้เกี่ยวกับมันอยู่บ้าง เพราะสุดท้ายแล้วพวกเขาก็เติบโตมากับการเรียนวรยุทธ์ แม้ไม่รู้ว่ายาตัวไหนมีลักษณะอย่างไร แต่ก็ยังรู้จักสรรพคุณของมัน

อย่างไรก็ตาม เขามั่นใจในตัวเองมากจนไม่หวาดกลัวนาง “องค์หญิง ทหารกองทัพจักรวรรดินายหนึ่งเห็นเขาขโมยดาบศักดิ์สิทธิ์ไปด้วยตาของเขาเอง องค์หญิงไม่รู้เรื่องนี้หรอกหรือ ฝ่าบาททรงออกคำสั่งให้จับกุมทันที”

“ข้าไม่รู้ เรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไร ข้ามาที่หมู่บ้านมู่ไจ้ตั้งแต่วันที่ห้าแล้ว” องค์หญิงอันกล่าว

เฉากั๋วจิ้วเอื้อมมือออกไปและผลักดาบของเซียวท่า ดวงตาของเขาส่องประกายแสงแวววาวและกล่าวว่า “ไม่น่าแปลกใจที่องค์หญิงจะไม่รู้ว่าตนเองถูกหลอกลวงโดยหัวขโมยที่ชั่วร้ายเหล่านี้ ทั้งยังปกป้องพวกเขาไว้ที่นี่ พวกเขาขโมยดาบศักดิ์สิทธิ์ในคืนวันที่ห้า จากนั้นก็หลบหนีโดยไม่หยุดพักจนมาถึงที่นี่ องค์หญิงจะไม่รู้เรื่องดังกล่าวจนกว่าจะลงจากภูเขา เช่นนั้นกระหม่อมขออาสาอธิบายต่อฝ่าบาทเองว่าองค์หญิงทรงไม่ทราบเรื่อง พระองค์คงไม่ตำหนิองค์หญิงที่แอบซ่อนสายลับจากประเทศศัตรูไว้”

“ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับความมีน้ำใจของเจ้า” องค์หญิงอันกล่าวอย่างสงบ

“ความไม่รู้ไม่ใช่อาชญากรรม องค์หญิงไม่รู้ว่าพวกเขาขโมยดาบศักดิ์สิทธิ์ เพียงคิดว่าพวกเขารู้ทักษะทางการแพทย์ จึงอนุญาตให้อยู่ในหมู่บ้านมู่ไจ้แห่งนี้ เพื่อดูแลผู้ป่วยด้วยความรักชาติและเห็นแก่ประชาชน”

องค์หญิงอันเลิกคิ้วเล็กน้อย “เปล่า ข้าไม่ได้ต้อนรับพวกเขาเข้ามา ข้าเป็นคนพาพวกเขามาที่นี่ พวกเรามาถึงที่นี่กันตั้งแต่ช่วงกลางวันของวันที่ห้าแล้ว”