ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1112

ทางเลือกแรก คือกล่าวหาว่าองค์หญิงสมรู้ร่วมคิดกับประเทศศัตรู จากนั้นส่งคนไปสังหารพยานในมู่ไจ้ทั้งหมด และยังคงลำเลียงอาหารและหญ้าส่งไปยังชายแดน

ทางที่สอง คือการเฉากั๋วจิ้วยอมรับว่าตนเป็นผู้ใส่ร้าย และยอมรับทุกสิ่งที่องค์หญิงอันกล่าว จากนั้นมู่หรงเจี๋ยก็จะได้รับเชิญเป็นการส่วนตัวให้รักษาโรคระบาดต่อไป และได้รับการปฏิบัติเหมือนแขกบ้านแขกเมืองของรัฐ พฤติกรรมใด ๆ ที่ใส่ร้ายมู่หรงเจี๋ยจะถือเป็นพฤติกรรมที่ปลุกเร้าอำนาจของจักรวรรดิ

สำหรับการสูญเสียดาบศักดิ์สิทธิ์ จะต้องได้รับการตรวจสอบอย่างจริงจังโดยกรมราชทัณฑ์ จากนั้นจึงประกาศให้ทั่วหล้าได้รับรู้เพื่อคลายข้อสงสัยเกี่ยวกับมู่หรงเจี๋ย

จากสองตัวเลือกนี้ เขาสามารถเลือกได้เพียงทางที่สองเท่านั้น

เพราะเขาต้องการปกปิดข่าวว่าธัญญาหารและหญ้าที่ส่งไปยังบริเวณชายแดนถูกฟ้าผ่า วิธีที่ดีที่สุดคือเบี่ยงเบนความสนใจ

หมอเทวดาเซี่ยจื่ออันเดินทางมารักษาโรคระบาดในเป่ยโม่ และเริ่มคิดค้นสูตรยาในหมู่บ้านมู่ไจ้แล้ว เรื่องของคนที่ใส่ร้ายผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์อย่างมุ่งร้ายก็อยู่ระหว่างการสอบสวน และรอผลการตัดสินยังจะมีอะไรมีพลังในการเบี่ยงเบนความสนใจมากไปกว่านี้อีกหรือไม่?

ดังนั้นเมื่อองค์หญิงอันพาเฉากั๋วจิ้วขึ้นศาล จักรพรรดิเพียงแสดงสีหน้าไม่อดทนผ่านนัยน์ตาเท่านั้น ไม่แสดงความโกรธเคืองมากเกินไป

พูดตามตรงเขายังคงให้ความสำคัญกับน้องเขยคนนี้มาก นอกจากจะได้รับการเลื่อนตำแหน่งจากฮองเฮาเฉาแล้ว เขายังเป็นคนที่จัดการทุกอย่างได้อย่างราบรื่น รอบรู้ และเข้าใจการแสดงออกทางสีหน้าของเขาอีกด้วย

คนเช่นนี้หากเลี้ยงไว้เป็นสุนัขรับใช้แล้วจะมีประโยชน์มาก

ตอนนี้เข้าต้องปกป้องสุนัขตัวนี้ไว้ มิฉะนั้นคงอธิบายกับฮองเฮาไม่ได้ง่าย ๆ

ซุนกงกงซึ่งอยู่ข้างองค์จักรพรรดิเดินลงมา โค้งคำนับแล้วกล่าวกับองค์หญิง “องค์หญิง ฝ่าบาททรงมีพระราชกฤษฎีกา ให้พาเฉากั๋วจิ้วไปยังห้องตำราหลวงก่อน จักรพรรดิและขุนนางอาวุโสอีกหลายท่านจะไปถึงที่นั่นในไม่ช้า”

“ได้ ข้าจะรออยู่ที่หน้าห้องตำราหลวง” องค์หญิงอันสั่งให้ใครสักคนพาเฉากั๋วจิ้วออกไป

เมื่อเฉากั๋วจิ้วเห็นว่าจักรพรรดิไม่เต็มใจที่จะสอบถามเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้ในที่ประชุมราชการ ก็คิดว่าจักรพรรดิจงใจลำเอียงและลงน้ำหนักไปทางแผนการสมรู้ร่วมคิดของมู่หรงเจี๋ยและองค์หญิงอัน

ทันทีที่เดินผ่านประตูตำหนักเฉียนคุน ก็เห็นฮองเฮาเฉาเดินตรงมาทางนางด้วยใบหน้าที่เย็นชา เมื่อนางเห็นองค์หญิงอันก็เลิกคิ้วสองสามครั้ง ก่อนจะระงับความโกรธและฝืนยิ้ม “องค์หญิงกลับมาแล้วหรือ?”

องค์หญิงอันมองดูนาง จู่ ๆ ก็ส่ายหน้าเบา ๆ “ฮองเฮา เหนื่อยหรือไม่?”

ฮองเฮานิ่งงันพลางมองดูนาง “องค์หญิงว่าอย่างไรนะ? ข้าไม่ค่อยเข้าใจ”

องค์หญิงอันกล่าวต่อ “เจ้าไม่เบื่อหรือที่ต้องฝืนและทำท่าแบบนี้ทุกวัน? ใจจริงของเจ้าต้องการที่จะเคี้ยวกลืนข้าทั้งเป็นแท้ ๆ แต่ก็ยังส่งยิ้มให้ ข้ามองใบหน้าแข็งทื่อของเจ้าแล้วให้รู้สึกแย่เข้าไปใหญ่”

ฮองเฮายังคงยิ้ม แต่ดวงตาของนางเย็นชาลงเล็กน้อย “องค์หญิงพูดอะไรกัน? ข้ากับองค์หญิงเป็นครอบครัวเดียวกัน สมาชิกครอบครัวย่อมต้องรักใคร่สามัคคีกัน ดังนั้นจะเกลียดองค์หญิงได้อย่างไร?”

องค์หญิงอันโบกมือ “เอาเถอะ แล้วแต่เจ้า ในเมื่อเจ้าไม่รู้สึกอึดอัด ข้าก็ไม่มีความจำเป็นต้องทำให้เจ้าลำบากใจ”