ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1120

หลังจากจัดการกับทหารแล้ว องค์ชายเจิ้นกั๋วก็หันกลับมาทักทายมู่หรงเจี๋ยด้วยท่าทางที่เป็นมิตร คำพูดของเขาไม่แสดงออกถึงการวางอำนาจ แต่ทุกคำกล่าวเผยให้เห็นความรู้สึกที่เหนือกว่า

หลังจากทักทาย หัวข้อสนทนาก็เปลี่ยนไป เขาถามจื่ออันว่า “พระชายา ท่านพอจะได้เบาะแสเกี่ยวกับโรคระบาดนี้แล้วหรือยัง?”

“พอมีบ้างเพคะ” จื่ออันกล่าว

“เบาะแสอะไรกัน? แล้วความคืบหน้าเล่าเป็นอย่างไร?” องค์ชายเจิ้นกั๋วมองดูนางแล้วถาม

จื่ออันรู้ว่าเขาต้องการทราบข้อมูลเกี่ยวกับการคิดค้นตำรับยา และผลที่ได้จากการทดลองใช้ตำรับยานั้น แต่นางจะยอมให้เขารู้มากเกินไปได้อย่างไร

จื่ออันแสร้งตอบ “สิ่งที่เรารู้ตอนนี้ คือโรคระบาดสามารถแพร่เชื้อติดต่อได้ผ่านทางอากาศ การหายใจ น้ำลาย การสัมผัสกับบาดแผลที่บริเวณผิวหนัง และอาจมีปัจจัยอื่น ๆ อีก”

“การหายใจหรือ?” สีหน้าขององค์ชายเปลี่ยนไปเล็กน้อย “เจ้าหมายถึงผู้ป่วยเหล่านี้สามารถแพร่เชื้อโรคได้เพียงเพราะพวกเขาหายใจงั้นรึ?”

“ใช่เพคะ ด้วยเหตุนี้ใต้เท้าซูถึงได้แยกพื้นที่สำหรับให้ชาวบ้านกักตัว” จื่ออันกล่าว

องค์ชายเจิ้นกั๋วหัวเราะเยาะ “หากแม้แต่การหายใจยังทำให้ติดโรคได้ ทุกคนไม่ติดเชื้อกันหมดหรอกหรือ?”

นางพูดราวกับเขาเป็นเหมือนคนที่ไร้การศึกษาและทักษะความรู้รอบตัว จนสามารถเชื่อข้อสันนิษฐานที่นางบอก

แต่จื่ออันยังคงพูดอย่างจริงจัง “เพคะ หากผู้ป่วยคนหนึ่งพูดคุยกับองค์ชายอย่างใกล้ชิด องค์ชายก็อาจติดเชื้อได้เช่นกันหากภูมิต้านทานร่างกายต่ำ”

“ขณะนี้เขตตะวันตกที่เราอยู่ตอนนี้ก็เป็นสถานที่กักตัวของผู้ป่วย หากพวกเขาหายใจออก ลมหายใจที่ออกมาก็ถือเป็นเชื้อโรค?”

ผู้ถามคำถามคือเสนาบดีฟางแห่งเป่ยโม่ ทั้งเขาและองค์ชายต่างมาร่วมสังเกตการณ์ผู้ป่วยที่อยู่ในพื้นที่โรคระบาด

“เวลานี้เราคาดการณ์ว่าเป็นเช่นนั้น” จื่ออันกล่าว

องค์ชายเจิ้นกั๋วเหลือบมองหมอจากกรมฮุ่ยหมิน พวกเขาทั้งหมดก้มหน้าลงพร้อมกัน ก่อนจะเหลือบมองไปทางจื่ออันด้วยความขุ่นเคือง

“ด้วยความสามารถของพระชายา เมื่อไหร่ถึงจะพัฒนาตำรับยาได้?” องค์ชายเจิ้นกั๋วถามอย่างอดทน

จื่ออันคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ข้าไม่สามารถบอกวันที่แน่นอนได้ ไม่แน่ใจว่าหนึ่งหรือสองวัน สามหรือสี่วัน หรือเจ็ดถึงแปดวัน”

องค์ชายเจิ้นกั๋วยิ้ม รอยยิ้มของเขาเห็นได้ชัดว่าเต็มไปด้วยคำปรามาส “พระชายากำลังปิดบังอะไรจากข้าอยู่หรือไม่?”

“องค์ชาย พระองค์ทรงคิดเช่นนั้นหรือ?” จื่ออันขมวดคิ้ว

“หรือไม่จริง เจ้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะสามารถรักษาโรคให้หายขาดได้หรือไม่ ทั้ง ๆ ที่ได้โอกาสมาสัมผัสกับผู้ป่วยในพื้นที่แล้ว ทว่าผ่านมาสามวันก็ยังไม่ได้ข้อสรุปใด ๆ นี่ไม่ได้หมายความว่าพระชายากำลังบ่ายเบี่ยงพูดความจริงกับข้าหรอกหรือ?”

มู่หรงเจี๋ยได้ยินสิ่งนี้จึงแค่นเสียงเยาะ “องค์ชาย คำกล่าวเหล่านี้ทำให้ข้าอดรู้สึกไม่ได้ว่าเป่ยโม่แห่งนี้เป็นดินแดนที่เต็มไปด้วยพยัคฆ์ซุ่มซ่อน มังกรเร้นกาย[footnoteRef:0]” [0: พยัคฆ์ซุ่มซ่อน มังกรเร้นกาย (臥虎藏龍) เป็นสำนวนหมายถึงสถานที่ หรือสถานการณ์ที่เต็มไปด้วยผู้คนไร้สังกัด เปี่ยมไปด้วยอันตรายในความมืดมิด]