ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1129

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายปฏิเสธ จื่ออันจึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากถามอย่างตรงไปตรงมา

“ใบสั่งยาของพระชายาสามารถรักษาโรคได้จริง ๆ หรือพ่ะย่ะค่ะ?”

จื่ออันไม่พอใจเมื่อได้ยินน้ำเสียงประชดประชันของเขา “ใต้เท้าซู ท่านพูดเรื่องที่ค้างคาใจของท่านออกมาเถิด มิเช่นนั้นพวกเราจะไม่สามารถพูดคุยกันได้”

ซูมู่กล่าว “เหตุใดพระชายาต้องโมโหด้วยพ่ะย่ะค่ะ? ข้าเพียงต้องการถามด้วยความจริงใจ ไม่มีเจตนาอื่นแอบแฝงอย่างแน่นอน”

“ข้าไม่ได้โมโห เพียงแต่อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ท่านได้ส่งใบสั่งยาแล้วหรือยัง?” จื่ออันถามด้วยความอดกลั้น

“ข้าส่งไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ซูมู่ตอบ

“องค์หญิงส่งใครมาส่งข่าวหรือไม่? องค์จักรพรรดิประกาศรายชื่อยาแล้วหรือไม่?”

“องค์หญิงยังไม่ได้ตอบกลับ ส่วนองค์จักรพรรดิทรงประกาศรายชื่อยาแล้วหรือไม่ ข้าก็ไม่อาจรู้ได้ แต่เมื่อข้าลงจากภูเขา และนำใบสั่งยาไปแสดงให้หมอดูแล้ว เขาก็ตอบว่าสามารถจัดเตรียมยาเหล่านี้ไว้ให้พวกเราได้ แต่มันไม่สามารถรักษาโรคระบาดได้”

“ข้าไม่เคยบอกว่ายาเหล่านั้นสามารถรักษาโรคระบาดได้ ใบสั่งยาฉบับนั้นเป็นเพียง... ท่านพูดว่าอะไรนะ? ท่านบอกว่าท่านลงจากเขาด้วยตนเองงั้นรึ? ข้ากำชับท่านแล้วมิใช่หรือว่าอย่าลงจากเขา?” จื่ออันโมโหอย่างมาก ซูมู่เป็นอะไรไป? ก่อนหน้านี้เขาเคยเชื่อฟังนางมิใช่หรือ

“ถูกต้องพ่ะย่ะค่ะ ข้าอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านมู่ไจ้มานาน ทั้งยั้งไม่ได้ติดเชื้อโรคระบาด พระชายามีจุดประสงค์อันใดถึงกีดกันไม่ให้ข้าลงเขารึ? หรือว่าท่านกำลังสาปแช่งให้ข้าติดเชื้อโรค?” น้ำเสียงของซูมู่เริ่มฟังดูไม่ดีนัก

จื่ออันชะงักชั่วครู่แล้วจ้องมองอีกฝ่าย “เจ้าไม่เชื่อใจข้าเลยใช่หรือไม่ เจ้าไม่เชื่อว่าโรคระบาดกำลังรุนแรง ทั้งยังไม่เชื่อในใบสั่งยาที่ข้ามอบให้เจ้า เจ้าไม่เชื่อข้า แม้ว่าใบสั่งยาที่ข้าให้เจ้าสามารถป้องกันการแพร่กระจายของโรคได้ เจ้าไม่เชื่อข้าด้วยซ้ำ เจ้าเดินทางมาที่เป่ยโม่เพราะต้องการยับยั้งโรคระบาดอย่างจริงใจใช่หรือไม่?”

ซูมู่เผยสายตาเย็นชา “พระชายากำลังพูดเรื่องอะไรหรือ? ข้าจะไม่เชื่อท่านได้อย่างไร สิ่งที่พวกเราทั้งสองคนปรารถนาคือความสัมพันธ์อันดี การสงบศึก และสันติภาพระหว่างทั้งสองแคว้นมิใช่หรือ”

จื่ออันตอบ “ท่านควรอธิบายให้ชัดเจนกว่านี้สักหน่อยดีกว่า ท่านไม่ได้มอบใบสั่งยาให้องค์หญิงใช่หรือไม่?”

จื่ออันหันหลังกลับก่อนสูดหายใจเข้าลึกสองสามครั้ง “ใจเย็น ๆ อย่าเพิ่งโมโห ผู้ป่วยคือคนที่สำคัญที่สุด”

นางเดินไปข้างหน้าสองก้าว แต่จู่ ๆ ก็หันหลังกลับพลางก้าวถอยหลังแล้วตะโกนว่า “ข้าจะทำให้ท่านตาสว่างเอง!”

เมื่อประตูถูกเปิดออก เชือกบ่วงบาศก็พุ่งออกมาจากมือของนางราวกับงูบิน ก่อนที่มันจะพันรอบลำคอของซูมู่

ซูมู่ตกใจอย่างมาก เขายกมือขึ้นพยายามดึงเชือกบ่วงบาศออกพร้อมกล่าวด้วยความโมโห “เซี่ยจื่ออัน เจ้าจะทำอะไร? เจ้าต้องการฆ่าปิดปากประชาชนรึ?”

เซี่ยจื่ออันเมินเฉยต่ออีกฝ่าย ขณะออกแรงดึงเชือกบ่วงบาศ ซูมู่ถูกลากไปกับพื้น ขณะตะโกนเสียงดังตลอดทาง “ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้”

ยิ่งเขาดิ้นรนมากเท่าไร เชือกบ่วงบาศก็ยิ่งรัดแน่นขึ้นมากเท่านั้น จนเขาไม่อาจหายใจได้