ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1134

หลังจากรอมานานเป็นเวลาเกือบสองชั่วโมง ในที่สุดพวกเขาก็เห็นองค์หญิงอันกลับมาพร้อมล่อ ซึ่งแบกสัมภาระมากมายที่ดูเหมือนยารักษาโรคไว้บนหลัง

เมื่อซูมู่เห็นนาง ก็รีบผุดลุกขึ้นทำความเคารพทันที “ถวายบังคมองค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ”

องค์หญิงอันกำลังตกอยู่ในห้วงความคิด แต่เมื่อได้ยินเสียงของเขา นางก็สะดุ้งโหยงแล้วเงยหน้าขึ้นมอง “ซูมู่ ท่านไม่ได้อยู่ที่หมู่บ้านมู่ไจ้หรอกหรือ?”

“ขออนุญาตองค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ!” ซูมู่เกือบหลั่งน้ำตา ภาพที่เขาเห็นระหว่างทางทำให้วิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง เนื่องจากเขาช่วยอะไรไม่ได้มากนัก ดังนั้นจึงหวังว่าองค์หญิงจะสามารถช่วยประชาชนได้

“เข้าไปพูดคุยกันข้างในก่อนเถิด” องค์หญิงกล่าว

“ไม่พ่ะย่ะค่ะ” ซูมู่ก้าวถอยหลังสองก้าว เมื่อนึกถึงคำพูดของจื่ออัน ตอนนี้เขาก็เชื่อสุดใจแล้ว แม้จะรู้ว่าตนไม่มีทางติดเชื้อโรค แต่ก็ควรอยู่ในสถานที่ที่ปลอดภัยจะดีกว่า เขารีบล้วงหน้ากากที่จื่ออันประดิษฐ์ออกมาจากแขนเสื้อแล้วสวมมันอย่างรวดเร็ว “องค์หญิง มาคุยกันที่นี่เถิด พระชายาขอให้องค์หญิงนำใบสั่งยาฉบับนี้ไปถวายให้องค์จักรพรรดิ และขอให้ฝ่าบาทประกาศรายชื่อยาเหล่านี้ให้หมอจากกรมฮุ่ยหมินและประชาชน ไม่ว่าพวกเขาจะป่วยหรือไม่ก็ตามพ่ะย่ะค่ะ”

“เหตุใดเจ้าถึงซ่อนตัวอยู่ไกลเช่นนี้? ใบสั่งยาอยู่ที่ใด?” องค์หญิงอันขมวดคิ้ว

“เซี่ยกวนมอบมันให้กับองค์ชายเจิ้นกั๋วแล้วพ่ะย่ะค่ะ แต่เซี่ยกวนสามารถจำรายชื่อยาในใบสั่งยาได้”

สีหน้าขององค์หญิงอันเปลี่ยน “ท่านมอบอะไรให้ขา? พระชายาบอกให้ท่านทำเช่นนั้นรึ?”

“ไม่ ไม่พ่ะย่ะค่ะ เซี่ยกวนมีความผิด เดิมทีพระชายาบอกให้ข้ามอบมันให้องค์หญิง แต่เซี่ยกวน... เซี่ยกวนเกิดสงสัยในเจตนาพระชายา ดังนั้นจึงมอบใบสั่งยาให้กับองค์ชายเจิ้นกั๋วแทนพ่ะย่ะค่ะ” ซู่มู่กล่าวด้วยความละอายใจ

“เหตุใดท่านถึงสับสนได้เพียงนี้? รีบเขียนใบสั่งยาเร็ว ๆ เถิด”

“องค์หญิงได้โปรดสั่งให้ใครก็ได้นำหมึกและกระดาษมาให้พระองค์เถิด เซี่ยกวนไม่สามารถเข้าไปที่นั่นได้ เพราะพระชายากำชับว่าทุกคนในหมู่บ้านมู่ไจ้ไม่ควรติดต่อกับบุคคลภายนอก เพราะป้องกันการติดเชื้อโรค ซึ่งโรคระบาดชนิดนี้เรียกว่ากาฬโรค ที่สามารถแพร่กระจายเป็นวงกว้างได้ แม้แต่ไปต่างเมืองก็ยังต้องถูกกักตัวทันทีพ่ะย่ะค่ะ”

“หนักหนาเพียงนั้นเชียวรึ?” องค์หญิงอันตกตะลึงอย่างมาก

“ต่อจากนี้หากองค์ชายเจิ้นกั๋วถามท่าน ก็อย่าบอกเขาทุกเรื่องล่ะ ท่านต้องเรียนรู้ที่จะหลบหลีกเสียบ้าง” คำสั่งสอนขององค์หญิงอันเปรียบเสมือนการปกป้องเขา เนื่องจากเขาไม่มีวาทศิลป์จึงเผยความลับไปมากมาย

ซูมู่ตอบด้วยความละอายใจ “พ่ะย่ะค่ะ เซี่ยกวนจะจำเรื่องนี้ให้ขึ้นใจ”

องค์หญิงอันสั่งให้คนอื่น ๆ ขนของลงจากหลังล่อ ก่อนที่จะขี่ล่อตัวนั้นแล้วจากไป

ซูมู่เดินทางกลับไปยังหมู่บ้านมู่ไจ้เพื่อสารภาพความผิดกับจื่ออัน

จื่ออันกล่าว “ข้ามาจากแคว้นต้าโจว ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่ท่านจะสงสัยในเจตนาของข้า ข้าไม่โทษท่านหรอก แต่จงบอกสิ่งที่ท่านเห็นหลังลงจากภูเขาให้ข้ารู้”

ซูมู่สะเทือนใจอย่างมาก เมื่อนึกถึงซากศพเน่าเปื่อยและผู้ป่วยที่เข้าแถวยาวเหยียด ฉับพลันเขาก็รู้สึกคลื่นไส้ ทว่าระงับอาการได้ก่อนตอบว่า “ในวันนั้นเซี่ยกวนขี่ม้าเดินทางจากเมืองชี่เฉิง ลัวเซี่ยนไปยังเมืองชิงหย่วน และพบว่าสถานการณ์โรคระบาดที่นั่นรุนแรงอย่างยิ่ง ถึงกระนั้นเจ้าหน้าที่ระดับล่างก็ยังไม่รู้ว่ายอดผู้เสียชีวิตที่เหล่าขุนนางรายงานต่อองค์จักรพรรดิ ว่าเป็นยอดจริงหรือไม่ และแม้ราชสำนักจะประกาศ แต่ยอดก็ยังน้อยกว่าที่เหล่าเจ้าหน้าที่สามารถมองเห็นด้วยตาเปล่าได้ นับประสาอะไรกับซากศพที่กองพะเนินราวกับภูเขา ซึ่งเป็นภาพที่... ไม่น่ามองเอาเสียเลย”