ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1141

เสียงหัวเราะดังอยู่ข้างหลังของนาง

หลิงลี่จ้องเขม็งไปยังกลุ่มคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยความโมโห ขณะที่จื่ออันส่งท่าทางให้นางหยุดก่อนเดินไปยังเขตใต้

หลิงลี่หันหลังเดินกลับไปยังห้องตนเองเช่นกัน ไม่นานชายคนหนึ่งสวมชุดซอมซ่อก็เดินออกจากห้องของนางไป ดูเหมือนว่าชายผู้นั้นจะเป็นชาวบ้าน เนื่องจากหน้าตาของเขาดูธรรมดายิ่งนัก

เขามุ่งหน้าไปยังเขตตะวันออก แต่ขณะที่เดินอยู่นั้น ก็เหลือบไปเห็นแท่งไม้อยู่ข้างถนน เขาจึงหยิบมันขึ้นก่อนเหวี่ยงไปมา

กลุ่มหมอหลวงนั่งลงตากยาสมุนไพรอีกครั้ง แม้จะไม่มีแสงแดดส่อง แต่พวกเขาก็ยังทำมันต่อไป

“พี่หลี่ คำพูดของท่านตลกยิ่งนัก ท่านไม่เห็นหรือว่าพระชายาผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์โมโหจนหน้าเขียว ถึงกระนั้นก็ยังไม่กล้าที่จะเสียมารยาทกับพวกเรา ข้าช่างโล่งใจเหลือเกิน”

“จริงรึ? แม้จะเป็นลูกศิษย์ของท่านหมอเวินอี้ แต่ก็ทำได้เพียงหลอกลวงชาวบ้านเท่านั้น ท่านหมอเวินอี้ตายไปนานแล้วมิใช่หรือ นางอายุเท่าไรกันนะ? เหตุใดนางถึงกล้าอ้างว่าเป็นศิษย์ของท่านหมอเวินอี้ ช่างหน้าหนาเสียจริง”

“พวกเราจะไม่มอบความดีความชอบให้นางเด็ดขาด ดูจากท่าทีของนางแล้ว พวกเราคงทำอะไรไม่ได้เป็นแน่ หลังจากชาวบ้านที่นี่ตายหมดทุกคน เราก็จะลงจากเขาแล้วกลับไปใช้ชีวิตอีกครั้ง”

“ท่านหมอ ดูนี่สิ!” ชายชุดดำเดินเข้ามาหาพวกเขาพร้อมกล่าวด้วยรอยยิ้ม

เหล่าหมอหลวงเงยหน้าขึ้น และเห็นชาวบ้านคนหนึ่งถือท่อนไม้ยืนอยู่ข้าง ๆ ก่อนโบกมือไล่ “ไป ๆ ๆ อย่าเข้ามาแล้วก็อย่ามารบกวนพวกเราตอนตากสมุนไพร”

“เช่นนั้นข้าช่วยพวกท่านดีหรือไม่?” ชายปริศนาเดินเข้าไปอีกหนึ่งก้าว พร้อมกับรอยยิ้มอันน่าขนลุกยิ่งนัก เพราะมันทั้งอ่อนโยนและเย็นชาอย่างอธิบายไม่ได้

ท่านหมอหลี่ถาม “เจ้ามาจากเขตใด?”

“เขตตะวันตก!” ชายผู้นั้นกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“เขตตะวันตก?” ทุกคนล้วนตกตะลึง จากนั้นผุดลุกขึ้นแล้วก้าวถอยหลังสองสามก้าว ก่อนตะโกนด้วยความโมโห “เขตตะวันตกเต็มไปด้วยตนป่วย กลับไปซะ!”

ทว่าคนผู้นี้คือใคร? ไม่มีใครรู้จักเขาเลย

จื่ออัน หลิวหลิ่ว และโหรวเหยายืนอยู่หน้าประตูเขตตะวันตก และมองดูภาพตรงหน้าอย่างนิ่งดูดาย

จื่ออันโมโหเมื่อเห็นใบหน้าของพวกเขา นางจึงส่งสัญญาณให้หลิงลี่จัดการ เพราะตอนนี้นางหมดความอดทนแล้ว

หากไม่โดนทุบตีสั่งสอน คนเหล่านั้นก็จะไม่รู้ว่าตนชื่อแซ่อะไร และไม่รู้ว่าตนกำลังกินข้าวของใครอยู่

“ข้าอยากออกไปจัดการพวกมันด้วยตนเองเสียจริง” มือและเท้าของหลิวหลิ่วคันยุบยิบ นางอยากออกไปฟาดหน้าคนพวกนั้นสักสองสามหมัดมานานแล้ว แต่จื่ออันไม่เคยปริปากสั่งการเลย ซึ่งทำให้นางอึดอัดจนแทบอกแตกตาย

จื่ออันกลอกตาพลางกล่าว “เจ้าใจเย็น ๆ หน่อยเถิด”

“ใช่แล้ว หลิงลี่เคยปลอมตัวมาก่อน ดังนั้นนางจะไม่ถูกจับได้อย่างแน่นอน” โหรวเหยากล่าว