ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1151

ที่นี่เป็นแคว้นเดียวที่มีโรคระบาด ดังนั้นการทดลองยาจึงต้องทำที่นี่เท่านั้น

จื่ออันกล่าว “ไม่มีโรคระบาดก็ดีแล้วล่ะ แม้ว่าการอยู่ที่นี่จะอันตรายกว่า แต่อย่างน้อยอ๋องเจ็ดก็สามารถดำเนินการได้ราบรื่น”

“อืม วันนี้ท่านได้ยาตัวใหม่หรือไม่?” โหรวเหยาถาม

“คืนที่ผ่านมาผู้ป่วยสองคนในห้องพักเป็นอย่างไรบ้าง?”

“สถานการณ์ไม่ค่อยดีนัก ไข้ยังสูงและไม่มีวี่แววที่จะลดลงจนเพ้อ อีกทั้งผิวหนังยังมีบาดแผล” โหรวเหยาถอดหน้ากากออก “แต่อาการของใต้เท้าซูดีขึ้นไม่มาก ข้าเชื่อว่าถ้าเขาดื่มยาอีกสักสองสามวันก็คงจะหายดีแล้ว อย่างน้อยยานี้ก็สามารถรักษาอาการป่วยระยะแรกเริ่มได้”

“โหรวเหยา ช่วยส่งใบสั่งยาไปกับนกพิราบสื่อสารให้เกาเฟิ่งเทียนที จากนั้นบอกให้เขาส่งสำเนาใบสั่งยาไปยังเมืองเล็ก ๆ ที่อยู่ในพื้นที่โดยรอบ แล้วสั่งให้ที่ว่าการอำเภอประกาศว่าประชาชนทุกคนจะต้องคัดลอกใบสั่งยาฉบับนี้เอาไว้” จื่ออันสั่งการ

“รับทราบ!” โหรวเหยาเขียนใบสั่งยาด้วยตนเอง “ข้าจะส่งให้หลิงลี่ทีหลังแล้วกัน”

จื่ออันถาม “องค์หญิงอันเขียนจดหมายมาบ้างหรือไม่?”

“ไม่ ไม่มีคำตอบจากนางเลย จักรพรรดิแห่งเป่ยโม่คงไม่เผยแพร่ใบสั่งยาเป็นแน่ ข้าสงสัยเสียจริงว่าองค์หญิงอันจะแก้ปัญหาได้หรือไม่”

“โหรวเหยา พวกเราคงไม่สามารถพึ่งพาจักรพรรดิแห่งเป่ยโม่ได้แล้ว ดังนั้นเราต้องควบคุมการแพร่กระจายของโรคระบาดด้วยตนเอง” จื่ออันกล่าวขณะวางยาในมือลง

“แต่พวกเราจะทำได้อย่างไร?” โหรวเหยารู้สึกหดหู่ไม่น้อย สุดท้ายแล้วที่นี่ไม่ใช่ต้าโจว และการกระทำของพวกนางก็ถูกผู้อื่นจับตามอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลาที่อำนาจของพวกนางอ่อนแอ และมีกำลังคนไม่เพียงพอ

“หากต้องการให้เป่ยโม่ร่วมมือกับเรา เช่นนั้นก็มีเพียงไม่กี่แคว้นที่สามารถกดดันเขาได้ เจ้ารู้จักคนที่สามารถแพร่กระจายข่าวไปยังแคว้นรอบ ๆ เป่ยโม่ได้อย่างรวดเร็วหรือไม่ ยิ่งกว่านั้นคนผู้นี้จะต้องมีความน่าเชื่อถือมากพอที่จะโน้มน้าวให้แคว้นอื่น ๆ เชื่อเราได้” จื่ออันกล่าว

หลิงลี่มองโหรวเหยาด้วยความลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่ได้กล่าวคำใดออกมา

เมื่อจื่ออันเห็นเช่นนั้นจึงกล่าวว่า “หลิงลี่ หากเจ้ารู้ว่าเขาอยู่ที่ใด ก็รีบไปบอกเขาเดี๋ยวนี้ ในระหว่างที่เจ้าลังเล ผู้คนจำนวนมากต้องเสียชีวิตด้วยโรคระบาด”

หลิงลี่ตัดสินใจกล่าวว่า “แท้จริงแล้วในตอนที่เราเดินทางมายังเป่ยโม่ องค์ชายก็อยู่กับเราตลอดเวลา และเขาเพิ่งติดต่อกับข้าเมื่อไม่กี่วันก่อน แต่ตอนนี้ข้าไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ใดแล้วเพคะ”

“หา?” จื่ออันตกตะลึง “เขาตามพวกเรามางั้นรึ? เช่นนั้นเหตุใดเขาถึงไม่ไปรักษาชาวบ้านเล่า?”

“ข้าก็ไม่รู้เรื่องนั้นเพคะ แต่ข้าเคยได้ยินมาว่าเป่ยโม่และต้าเหลียงมีเรื่องขัดแย้งกัน ส่วนรายละเอียดนั้น ข้าก็ไม่ค่อยรู้เรื่องมากนัก”

จื่ออันพบว่ามันเป็นการยากที่จะยอมรับเรื่องนี้ “พวกเขาปล่อยวางเรื่องนี้ไปก่อนไม่ได้หรืออย่างไร? ผู้คนที่ล้มตายล้วนเป็นประชาชนผู้บริสุทธิ์ เขาเป็นหมอ และมีหลายชีวิตที่กำลังรอการรักษา...”