ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 139

สีหน้าของมู่หรงจ้วงจ้วงเปลี่ยนไปเล็กน้อย “อาต๋า? คุณพระ!”

ซูชิงเตะกระถางดอกไม้ และพูดอย่างดุเดือด “ข้าจะไม่ปล่อยเขาไป”

“ใครคืออาต๋า?” จื่ออานเห็นว่าสีหน้าของมู่หรงจ้วงจ้วงดูแย่ รู้ว่าชายผู้นี้ที่ชื่อว่าอาต๋า ต้องไม่ใช่คนธรรมดา

มู่หรงจ้วงจ้วงเศร้าเล็กน้อย “อาต๋าเป็นพี่ชายของหนี่หรง ฟูเหรินของอาต๋าเสียชีวิตด้วยอาการป่วยเมื่อปีที่แล้ว ตอนนี้อาต๋าก็มาตายอีก ทิ้งลูกชายไว้ข้างหลังและกลายเป็นเด็กกำพร้า มันเป็นเรื่องที่น่าสังเวชจริง ๆ”

คำว่าเด็กกำพร้าสัมผัสเข้ามาหัวใจของจื่ออาน

เธอเป็นเด็กกำพร้าและรู้ว่าชีวิตที่ไร้พ่อแม่นั้นช่างน่าสังเวชเพียงใด

จื่ออานถามว่า “ท่านพาข้าไปดูอาต๋าได้ไหม?”

ซูชิงมองดูเธอ “มีอะไรน่ามองงั้นหรือ? คนก็ไม่อยู่แล้ว!”

จื่ออานกล่าวว่า “ช่วยพาข้าไปดูหน่อย”

มู่หรงจ้วงจ้วงกล่าวว่า “พานางไปเถอะ บางทีอาจยังมีชีวิตที่ริบหรี่ก็ได้”

ซูชิงกล่าวว่า “พวกเจ้าไปกันเองเถอะ ข้าจะไม่ไปที่นั้นอีกแล้ว”

พี่น้องหลายคนกำลังดิ้นรนกับชีวิตและความตาย ซูชิงรู้สึกผิดมาก เพราะงานนี้เขาเป็นตัวสำรอง ไม่ใช่ตัวจริง เขารู้สึกว่าเขาได้ทำร้ายพี่น้อง

มู่หรงจ้วงจ้วงนำทางจื่ออานไปที่สวนด้านข้าง

สถานการณ์ของอาต๋านั้นอันตรายมาก ขาข้างหนึ่งของเขาถูกฟัน “หลากหลายประเภท” มีบาดแผลจากมีดและบาดแผลจากดาบ และมีบาดแผลมากมายบนร่างกายของเขา ซึ่งทั้งหมดบาดเจ็บที่กระดูกและปอด

“นานแล้วยังไม่ตื่น เกรงว่าจะไม่ได้การแล้ว” หมอที่ดูแลอาต๋าพูดกับจื่ออาน

จื่ออานออกไป มู่หรงจ้วงจ้วงหลั่งน้ำตาอยู่ที่ต้นกุ้ยฮวา ราวกับพระอาทิตย์ยามเช้าขึ้นทางทิศตะวันออก และลานบ้านก็สว่างสดใส

แต่จื่ออานรู้สึกว่าอากาศนั้นเต็มไปด้วยความหดหู่อย่างยิ่งและถนนข้างหน้าก็มืดมน

หลังจากเวลาผ่านไปนาน เธอก็ลืมตาขึ้น มองตรงไปยังดวงอาทิตย์ที่กำลังขึ้น เดินข้ามไปแล้วพูดกับมู่หรงจ้วงจวง “องค์หญิง หม่อมฉันต้องการให้องค์หญิงช่วยหม่อมฉัน นำตัวนางสนมเฟยออกไป จะใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น”

มู่หรงจ้วงจ้วงถาม “เจ้าคิดจะทำอะไร?”

จื่ออานไม่รู้จะอธิบายให้เธอฟังอย่างไร แต่จับมือเธอและถามอย่างจริงใจว่า “องค์หญิง เชื่อใจในตัวหม่อมฉันไหมพ่ะย่ะค่ะ?”

มู่หรงจ้วงจ้วงมองมาที่เธอ พยักหน้าอย่างระมัดระวังครู่หนึ่ง “เชื่อข้า”

“ถ้าเชื่อหม่อมฉัน ช่วยหม่อมฉันสักครั้งเถอะเพคะ เพียงแค่นำตัวนางสนมเฟยออกไปสักครึ่งชั่วโมงแค่นั้นเพคะ” จื่ออานพูดอย่างจริงจัง