ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 15

จื่ออานกลับมาที่บ้าน เห็นว่าชู่อวี่กำลังชงชาอยู่ และหยวนซื่อก็หลับไปบนโต๊ะแล้ว

ผลของยานอนหลับยังไม่ส่างดี แต่ก็ยังรอดมาได้

“คุณหนู ฟูเหรินยังคงหลับอยู่” เมื่อเห็นจื่ออานเข้ามา ชู่อวี่รู้สึกผิดเล็กน้อย และก้าวออกไป

“นี่!” จื่ออานออกไป วางฝาครอบโคมไฟลงบนโต๊ะแล้วพูดว่า “ออกไปกับข้า ตรงมุมกำแพงมีดอกกุหลาบบานอยู่ ไปเด็ดมันมา”

“เจ้าค่ะ!” ชู่อวี่ดูเชื่อฟังมาก นางจึงออกไปกับจื่ออาน

มีดอกกุหลาบอยู่ตรงมุมกำแพง และตอนนี้ก็บานพอดี จื่ออานพูดเสียงดัง “ชู่อวี่ พอเจ้าดึงดอกกุหลาบดอกนี้ ก็ไปเอาฝาครอบที่เสียหายให้ข้า เพื่อนำมาซ่อมแซม”

ชู่อวี่ตอบว่า “เจ้าค่ะ คุณหนู”

พอเข้ามาที่ประตู จื่ออานเงยหน้าขึ้น คนคนนั้นก็หายตัวไปในอีกด้านหนึ่งของกำแพง

จื่ออานหัวเราะคิดคัก เธอยังคงรออยู่

หลังจากที่ชู่อวี่ ดึงดอกกุหลาบออกมา จื่ออานก็ให้นางกลับไปรับใช้ฟูเหริน

ทันทีที่ชู่อวี่เข้าไปในห้อง ก็มีอาการปวดหลัง เธอหันศีรษะและมองจื่ออานด้วยความประหลาดใจ จื่ออานหมุนแหวนอย่างไร้ความรู้สึกราวกับว่าความรู้สึกถูกไฟฟ้าช็อต จากนั้นชู่อวี่ก็ล้มลงกับพื้น

จื่ออานถอดเสื้อผ้าของเธอออก แล้วลากนางไปที่มุมห้องด้านใน คลุมด้วยผ้าฝ้าย ทิ้งรูไว้ให้หายใจ และเอาเสื้อผ้าของนางไปไว้ที่ห้องเก็บของไป

หลังจากนั้นไม่นาน จื่ออานก็นำ “ชู่อวี่” ออกไปข้างนอก ในมือของชู่อวี่ถือของหลายอย่างไว้ ทั้งหมดล้วนเป็นกล่องเก่า ๆ ที่มีฝาครอบโคมไฟอยู่ด้านบน ซึ่งปกคลุมทั้งใบหน้าของหล่อน

แน่นอนว่ามีคนสองคนเดินไปที่ประตู เมื่อเห็นจื่ออานออกมา ทั้งสองก็แสร้งทำเป็นว่าแค่เดินผ่านและแยกย้ายกันไป

“ไปเร็ว ๆ สิ” จื่ออานตะคอก

“ชู่อวี่” ค่อย ๆ ทำทีละขั้นตอน โชคดีที่หญิงรับใช้มีกระโปรงยาว ซึ่งคลุมเท้าของเธอ

จื่ออานส่ง “ชู่อวี่” ออกไปที่ประตูได้สำเร็จ ผู้เฝ้าประตูที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เมื่อเห็นจื่ออานออกมา เขาก็ลุกขึ้นยืนและโค้งคำนับ “คุณหนู!”

จื่ออานเหลือบมองเขา ก็มีหยดน้ำแห่งมิตรภาพหยดลงในหัวใจของเธอ เธอจำคนคนนี้ได้

เมื่อ “ชู่อวี่” เห็นใครบางคนที่ประตู ก็ตะโกนเรียก ในใจหงุดหงิด เมื่อก้าวเท้าก็เหยียบกระโปรง แล้วจึงกระโดดออกมา สิ่งของต่าง ๆ ที่อยู่ในมือก็กระจัดกระจายอยู่บนพื้น

ผู้เฝ้าประตูก็รีบไปช่วยประคองขึ้นมา ท่ามกลางความวุ่นวาย เขาเหลือบมอง “ชู่อวี่” และเกิดความประหลาดใจ

จื่ออานก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เอาของโยนใส่ “ชู่อวี่” อย่างเฉยเมย และดุว่า “เดินไม่ระวังเสียเลย ไปซะ!”

“ชู่อวี่” กอดอะไรบางอย่างเอาไว้ แล้วรีบวิ่งหนีไปทันที

ผู้เฝ้าประตูก้าวถอยหลัง โดยไม่แสดงสีหน้าใด ๆ

ราวกับว่าเขารู้สึกได้ว่าจื่ออานกำลังจ้องมองมาที่เขา เขาดูวิตกเล็กน้อย “คุณหนู ข้าไม่เห็นอะไรทั้งสิ้นขอรับ”

จื่ออานกระซิบ “ขอบใจเจ้ามาก”

ข้ารับใช้สะดุ้ง หน้าซีด “ข้าน้อยไม่เห็นอะไรเลยจริง ๆ ขอรับ”

“ข้าพูดถึง หมั่นโถวและน้ำชามนั้นต่างหากล่ะ” จื่ออานพูดเบา ๆ

ข้ารับใช้ดูหงุดหงิดเล็กน้อย “ไม่ใช่ข้าเสียหน่อยขอรับ!”

ใจของจื่ออานตุ่ม ๆ ต่อม ๆ เหล้าแก้วนี้ไม่ใช่เหล้าที่จะให้เธอ แต่เป็นแก้วยาพิษ

ยกเว้นหลานยวี่และชุ่ยหยู คนทั้งหมดในบ้านก็ออกไป ปิดประตู แม้แต่ร่องรอยของแสงแดดก็ไม่สามารถส่องทะลุเข้าไปได้

รอยยิ้มจาง ๆ ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหลิงหลงฟูเหริน ความปิติยินดีในดวงตาของเธอก็ชัดขึ้นเรื่อย ๆ

เหล่าฟูเหรินจ้องที่จื่ออานราวกับเป็นอสรพิษ และพูดช้า ๆ ว่า “สามวันก่อน เจ้าปฏิเสธการแต่งงานกับองค์จักรพรรดิเหลียงอย่างโจ่งแจ้ง ฮองเฮาโกรธมาก และจะโกรธตระกูลของเราอย่างแน่นอน นี่เป็นบาปของเจ้า เจ้าไม่ควรทำร้ายพ่อแม่ และครอบครัว ฮองเฮาให้สิ่งที่ดีแก่เจ้า ไว้ชีวิตเจ้า ดังนั้นดื่มยาพิษนี่เสีย ทางตระกูลของเราจะประกาศต่อสาธารณชนว่า เจ้าได้เสียชีวิตอย่างร้ายแรง ความเจ็บป่วยนี้สามารถปกป้องชื่อเสียงของเจ้าได้ มิฉะนั้น หากฮองเฮาเสด็จมา เจ้าจะถูกตัดศีรษะ และไม่แม้แต่จะสามารถรักษาร่างกายทั้งหมดได้”

จื่ออานรู้ดีว่าฮองเฮาไม่ประณามเธออีกต่อไปแล้ว เพราะได้พบวิธีที่ดีที่สุดในการลงโทษเธอแล้ว ซึ่งก็คือการให้เธอไปแต่งงานกับผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ แต่ให้เธอห้ามปริปากบอกใคร

เธอมองไปที่มหาเสนาบดีเซี่ย บิดาของเจ้าของเดิม และถามอย่างใจเย็นว่า “ท่านพ่อเห็นพ้องด้วยหรือไม่?”

ไม่สนว่าเธอจะยอมรับหรือไม่ก็ตาม ความปรารถนาที่มีต่อมหาเสนาบดีเซี่ยยังคงอยู่ในใจของเธอ วันนี้ตระกูลตั้งใจจะแก้ปัญหาของเธอ และฟูเหรินพร้อมกัน ความสิ้นหวังเช่นนี้ เธอแค่อยากรู้ว่าในใจของเขาจะมีความรู้สึกผิด และละอายใจบ้างไหม

มหาเสนาบดีเซี่ยไม่ปกปิดความเกลียดชังที่มีต่อนาง การขอแต่งงาน ทำให้เขาเสียหน้าและขุ่นเคือง ฮองเฮาและองค์จักรพรรดิเหลียง จะส่งผลต่ออาชีพการงานของเขา

“บาปของสวรรค์ให้อภัยได้ และเจ้าต้องไม่มีชีวิตอยู่!” หลังจากที่มหาเสนาบดีเซียกล่าว เขาก็เบือนหน้าหนีและไม่แม้แต่จะมองเธอ

จื่ออานหัวเราะอย่างเย็นชา “ดี หากทำบาปก็ห้ามมีชีวิตอยู่สินะ”

หลิงหลงฟูเหรินยืนขึ้น สะบัดกระโปรงยาวเข้ามาหานาง เอื้อมมือหยิบแก้วยาพิษ ยื่นให้จื่ออาน แล้วถอนหายใจเบา ๆ “แม่เลี้ยงของเจ้า เฝ้ามองดูเจ้าเติบโต และทนดูไม่ได้หากต้องจบเรื่องราวแบบนี้ แต่ถ้าไปทำร้ายองค์จักรพรรดิเหลียง หรือทำให้ฮองเฮาขุ่นเคือง ก็อยู่ไม่ได้แน่นอน ฆ่าทิ้งให้ตายไปเสีย”

จื่ออานไม่มองเธอ แต่ยังคงมองไปที่มหาเสนาบดีเซี่ย “ท่านจัดการเฉินเอ้อร์ด้วยหรือไม่ ที่จับฟูเหรินกับ เฉินเอ้อร์ไว้ด้วยกัน และยังสามารถใส่ร้ายว่าหล่อนโกหกคนอื่นหรือ จริง ๆ แล้วหนังสือหย่าร้างที่ถูกโยนออกไปในงานแต่งงาน ถือไม่ได้ว่าเป็นอาชญากรรมที่จะมาปั้นเรื่องใส่ร้าย ข้าเสียใจที่คำพูดที่พูดต่อหน้าคนมากมายวันที่ถูกขอแต่งงานไม่ได้ผล กลับปล่อยพวกท่านตีงูและเอาไม้ไป ข้าโง่เสียจริง ตระกูลนี้นี่ ราวกับเป็นแหล่งโจรและซ่องโสเภณีเสียจริงเชียว”

เหล่าฟูเหรินพูดอย่างโกรธเคือง “ไม่ว่าจะอย่างไร เจ้าก็ช่วยชีวิตตัวเองไม่ได้ นี่คือสิ่งที่เจ้าพบเจอ ถ้าเจ้าเชื่อฟังและนั่งเกี้ยวขององค์จักรพรรดิเหลียง เจ้าจะไม่ลงเอยแบบนี้ ความฉลาดเพียงน้อยนิด เจ้าจะต่อต้านคนทั้งครอบครัวอย่างนั้นรึ ไม่ดูตัวเองเอาเสียเลย”