ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 189

เมื่อเห็นว่าอ๋องฉีพูดไม่ออก ทุกคนในที่นี้รู้ดีว่าพันธสัญญานี้จะต้องลงนามโดยเร็วที่สุด

แต่ใครเล่าจะเป็นผู้ลงนาม?

เสนาบดีสำนักตรวจราชการหลี่ปู้ยืนขึ้นและกล่าวว่า “ทูลฮองเฮา กระหม่อมแนะนำว่าควรให้องค์รัชทายาทดูแลบ้านเมืองแทนชั่วคราว และลงนามในพันธสัญญานี้พ่ะย่ะค่ะ”

ใต้เท้าชุยมองดูเสนาบดีสำนักตรวจราชการอย่างเฉยเมย ก่อนหน้านี้รู้อยู่แล้วว่าเขามีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเหลียงไท่ฟู่ และแน่นอนว่าเขาต้องมีความสวามิภักดิ์เมื่ออยู่ต่อหน้าองค์รัชทายาท

หวงไท่โฮ่วไม่ตอบคำพูดของเขาโดยตรง มองไปที่องค์รัชทายาท และถามว่า “องค์รัชทายาท เจ้าคิดว่าตัวเองเพียบพร้อมสำหรับตำแหน่งของบ้านเมืองเช่นนี้หรือไม่?”

องค์ชายมู่หรงเฉียวยืนขึ้นอย่างช้า ๆ ด้วยท่าทางสีหน้านอบน้อม “เสด็จย่า เสด็จอา เสด็จพี่ทุกท่าน บรรดาขุนนางชั้นผู้ใหญ่ทุกท่าน ขอบพระทัยทุกท่านที่ยกย่องและชื่นชมกระหม่อม คุณสมบัติและความสามารถในการปกครองบ้านเมืองของกระหม่อมนั้นค่อนข้างน้อยนัก ไม่อาจเทียบได้กับทุกคนในที่นี้ เสด็จย่าทรงแต่งตั้งกระหม่อมให้เป็นผู้ตรวจการแผ่นดิน กระหม่อมรู้สึกตื่นตระหนกมาก แต่รู้ว่าตัวเองต้องแบกความรับผิดชอบของการเป็นองค์รัชทายาท ยังหวังว่าเสด็จอาและบรรดาขุนนางชั้นผู้ใหญ่ทุกท่านจะช่วยกระหม่อมในอนาคตได้”

ทุกคนอดประหลาดใจไม่ได้ คําพูดนี้เริ่มต้นจากตรงไหนกัน? หวงไท่โฮ่วเพียงแค่ถามเขาว่าคิดยังไง ไม่ได้บอกว่าเขาได้รับแต่งตั้งให้เป็นผู้ตรวจการแผ่นดิน คำพูดของเขาดูอ่อนน้อมถ่อมตน แต่ความตั้งมั่นย่อมมีความทะเยอทะยาน

หวงไท่โฮ่วส่ายหัวเบา ๆ โง่เขลานัก ช่างโฉดเขลาเบาปัญญาเป็นอย่างยิ่ง

ที่นางบอกให้เขาพูด เป็นเพราะนางรู้ว่าวันนี้เขาต้องได้รับเลือกให้มาเป็นคนปกครองดูแลบ้านเมือง นางจึงให้โอกาสเขาพูดแผนการบริหารบ้านเมืองของตนต่อหน้าเชื้อพระวงศ์และเหล่าขุนนาง การ โต้เถียงกับคนที่ต่อต้านเขาเพื่อแสดงให้เห็นถึงความสามารถของเขา เขากลับดี พูดตรง ๆ ว่านางเป็นคนกำหนด

ความประมาทเลินเล่อเช่นนี้ จะเอาใจคนได้อย่างไร?

องค์ชายอันกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ท่านก็ได้ยินแล้ว ไท่ฟู่ฉลาดปราดเปรื่อง ไม่ผิดหรอก ข้ากำลังพูดถึงท่าน องค์รัชทายาทไม่รู้จักคิด เขายังต้องพึ่งพาไท่ฟู่ในอนาคต หากคนนอกมานั่งที่งานชุมนุมจะมีผลที่ตามมาอย่างไรในราชวงศ์ก่อนมีตัวอย่างมากมายให้เห็น ข้าไม่ใช่ผู้ตื่นตระหนก แต่ในฐานะเชื้อพระวงศ ข้าต้องมั่นใจว่าอำนาจของจักรพรรดิจะไม่ตกเป็นของผู้ใด”

เหลียงไท่ฟู่กล่าวอย่างเกรี้ยวกราด “องค์ชายอัน นี่เป็นข้อกล่าวหาที่ร้ายแรงมาก หากท่านพูดอย่างจริงจังโดยไม่มีเหตุผล ชี้ตรงไปยังความทะเยอทะยานของข้าที่จะแย่งชิงบัลลังก์ ถ้าวันนี้ท่านไม่พูดอย่างชัดเจนต่อหน้าหวงไท่โฮ่วและขุนนางชั้นผู้ใหญ่ในวันนี้ ข้าจะไม่ขอเลิกรา”

องค์ชายอันดูเย็นชาและเย่อหยิ่ง “ไท่ฟู่ หากท่านไม่เลิกราข้า ข้าจะหารือกับท่าน ไม่ต้องพูดถึงอนาคต พูดได้ว่าตอนนี้ท่านได้รับเลือกให้เป็นราชเลขาดูแลบ้านเมืองในฐานะไท่ฟู่ อีกทั้งยังเป็นราชครูขององค์รัชทายาท เดิมทีสมควรเสนอตัวผู้ตรวจการแผ่นดินแล้วค่อยมาหารือกัน เพราะผู้สําเร็จราชการจะล่วงลับไปแล้วหรือไม่ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ชัดเจน”

เหลียงไท่ฟู่กล่าวว่า “ผู้สำเร็จราชการได้รับบาดเจ็บสาหัสและสิ้นพระชนม์แล้ว แม้แต่พระสนมก็ยังยืนยันด้วยตนเอง มันยังจะปลอมอยู่อีกหรือ?”