ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 216

ด้านซ้ายมีชายวัยกลางคนสวมชุดราชการนั่งอยู่ ลักษณะของชายผู้นั้นดูเคร่งขรึม เมื่อเห็น จื่ออันและมู่หรงจ้วงจ้วงเข้ามา ชายผู้นั้นก็ลุกขึ้นเป็นอันดับแรก

ด้านหลังของเขา มีคนเร่งรีบแต่งตัวยืนอยู่หลายคนจื่ออันคาดว่าชายผู้นั้นก็คือ ใต้เท้าจิงจ้าวหยินเหลียง หลานชายคนนั้นของราชครูเหลียง เซี่ยหว่านเอ๋อและฮูหยินหลิงหลงกำลังรักษาบาดแผลกับหมออยู่ด้านข้าง เมื่อเจอจื่ออันเข้ามา ฮูหยินหลิงหลงร้องไห้ออกมาพร้อมทั้งคุกเข่าลง “ท่านแม่ ท่านโปรดให้ความเป็นธรรมแก่ข้าด้วย ข้าไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับการที่นางโดนทำร้าย​ แม้แต่นิ้วมือก็บาดเจ็บแล้ว แค่ทำร้ายตัวข้าก็แล้วไป หว่านเอ๋อกำลังจะแต่งงานกับองค์รัชทายาท ยังโดนนางทำร้ายร่างกาย ต่อไปจะมีหน้าพบเจอผู้คนได้เยี่ยงไร? ท่านแม่ และใต้เท้าทั้งหลายได้โปรดให้ความเป็นธรรมแก่ข้าด้วย”

ฝูงชนทั้งหลายลุกขึ้นมาทำความเคารพมู่หรงจ้วงจ้วง มู่หรงจ้วงจ้วงเดินตรงออกไป นั่งลงบนเก้าอี้ด้านข้างของจิงจ้าวหยิน​ องค์รักษ์​สี่นายยืนอารักขาข้างหลังอย่างรวดเร็ว​ เหมือนดั่งภูเขาสี่ลูกใหญ่ที่คอยปกป้องมู่หรงจ้วงจ้วง

หลังจากนางนั่งลง​แล้ว​ จึงได้เอ่ยออกมา​ "นั่งลงเถอะ​ จะยืนกันอยู่ทำไม?"

ฝูงชนทั้งหลายจึงได้นั่งลง​ สายตาทั้งหลายต่างจ้องมองไปที่จื่ออันและหยวนซื่อ

จื่ออันประคองหยวนซื่อเดินไปหยุดอยู่ข้างกายของมู่หรงจ้วงจ้วง​ คิดที่จะให้นางนั่งลง

จู่ ๆ ฮูหยินผู้เฒ่าก็ตะโกนออกมา​ "พวกเจ้าทั้งสองคุกเข่าลงซะ!"

จื่ออันมิได้ทำตามแต่อย่างใด​ แต่ยังคงประคองหยวนซื่อให้นั่งลง​ หลังจากนั้น​จึงได้เงยหน้าขึ้นมองฮูหยินผู้เฒ่า​ "ฮูหยินผู้เฒ่า​ ขอถามท่านสักหน่อย​ ข้าและท่านแม่ข้าทำผิดเรื่องใด เพียงแค่เข้าประตูมาถึงต้องได้รับโทษให้คุกเข่า?"

ฮูหยินผู้เฒ่าแหล่สายตาจ้องไปที่จื่ออัน​ ดวงหน้าเขียวคล้ำ​ หน้าผากปรากฏ​เอ็นเขียว​ นางใช้ฝ่ามือตบโต๊ะ​ แล้วเอ่ยออกมา​ "พวกเจ้ายังกล้าถามว่าทำผิดเรื่องใด? ต้องโทษที่ข้าปล่อยปละละเลย​พวกเจ้าเกินไป​ ทำให้เจ้าเปลี่ยนเป็น​คนเกเร​ ชั่วร้าย​เยี่ยง​นี้​ แม้แต่แม่เลี้ยงเจ้ายังกล้าลงมือทำร้าย​ วันนี้ท่านราชครู และใต้เท้าเหลียงก็อยู่ที่นี้​ ข้ามิอาจปล่อยพวกเจ้าไป​ จำเป็นจักต้องจัดการกับพวกเจ้า"

ใต้เท้าเหลียงโค้งคำนับ ​" พ่ะย่ะค่ะ​ น้อมรับบัญชาองค์รัชทายาท"

ใต้เท้าเหลียงนั่งลง แล้วมองไปที่หยวนซื่อรอบนึง โดยที่ไม่รู้ว่าหยวนซื่อนั้นตาบอด เพียงเห็นแค่บนศรีษะของหยวนซื่อนั้นมีผ้าพันแผล ตำแหน่งที่มีบาดแผลนั้นตรงกันกับฮูหยินหลิงหลง ผู้ที่รู้กฎหมายดีอย่างใต้เท้าเหลียง ย่อมรู้ได้ว่าเรื่องนี้ค่อนข้างซับซ้อนยุ่งยาก แต่ยังโชคดีที่องค์รัชทายาทและท่านลุงประทับอยู่ คิดไปคิดมาก็มิได้ยุ่งยากมากนัก สายตาของใต้เท้าเหลียงมองไปที่จื่ออัน พูดว่า “เซี่ยจื่ออัน ที่นี้มิใช่ศาลาว่าการ เพราะฉะนั้นไม่จำเป็นที่จะต้องคุกเข่า เพียงแต่เวลาที่ข้าถามคำถาม เจ้าจำเป็นต้องยืนขึ้น”

ก่อนนี้จื่ออันก็ยังคงยื่นอยู่ หลังจากฟังคำของใต้เท้าเหลียง นางจึงพูดขึ้น “หรือใต้เท้าคิดว่าตอนนี้ข้านั่งอยู่กระมัง?” ใต้เท้าเหลียงได้ฟังคำพูดหยิ่งยโสของนาง จึงรู้ว่าเป็นเพราะมีองค์หญิงคอยหนุนหลังนางอยู่ จึงพูด “ดี ข้าถามเจ้า ฮูหยินหลิงหลงร้องเรียนว่าเจ้าทำร้ายนางที่ศีรษะ โดยการผลักกระแทกเข้ากับหินหน้าโรงหมอ หลังจากนั้นก็ใช้มีดสั้นทำร้ายนิ้วมือของนาง ทำร้ายเซี่ยหว่านเอ๋อบุตรสาวคนที่สองของจวนมหาเสนาบดี เจ้ายอมรับผิดหรือไม่?”

จื่ออันตอบกลับ “มิผิด ทั้งหมดเป็นข้าที่กระทำ แต่ข้าขอถามใต้เท้าสักประโยคเถิด ข้าผิดเยี่ยงไร?”