ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 248

“รู้จักเขา เฉินเอ้อร์ เขาชอบออกค้าขาย” เฉินหลิวหลิ่วกล่าว

“อ่า? ค้าขาย? ค้าขายอะไรรึ? เพียงครู่เดียวจื่ออันยังมิทันได้คิด

เฉินหลิวหลิ่วมองมายังนาง “ยังจะขายอะไรได้อีก? เป็นหนุ่มหน้าขาว พึ่งหญิงสาวกินข้าว”

“อ้อ?” จื่ออันหุบยิ้ม คุณหนูตระกูลเฉินผู้นี้นั้นช่าง… “มีเรื่องแบบนี้ด้วยรึ! ”

“บนโลกนี้​ คนชั่วมากนัก​ นับยังไงก็นับมิได้” เฉินหลิวหลิ่วระบายอารมณ์​ออก​มา “หลายปีมานี้​ ข้าเจอมาเยอะแล้ว​ ไม่มีใครกล้าที่จะวิจารณ์​ผู้ชายมากกว่าข้าแล้ว”

จื่ออันพบว่าข้างกายของหลิวซื่อนั้น​ มีไม่กี่คนนั่งคุยด้วยกันอยู่ ราวกับต้นแบบของสตรี​ นางมองเห็นสาวใช้คนนึงเข้ามากระซิบใกล้ใบหูนาง​ จากนั้นนางก็ลุกขึ้น​ สาวใช้นางนั้นราวตั้งใจไม่ตั้งใจมองมายังจื่ออัน​ ดูเหมือนจะผงกหัว​ แล้วก็ดูเหมือนจะมิได้จะขยับ

จื่ออันตั้งใจเดินออกมาจากตรงนั้น​ เดินไปด้วยคุยกับหลิวหลิ่วไปด้วย​ พอไม่ทันระวัง​ ก็ชนเข้ากับหลิวซื่อ หลิวซื่อรู้สึกเจ็บ​ เมื่อพบว่าเป็นจื่ออัน​ ก็มิได้คำนึงถึงสถานะของตนจึงด่าออกมา​ "ตาบอดเหมือนแม่เจ้าแล้วรึ? เดินเป็นไม่เป็นแล้ว?"

เมื่อครู่ก็เห็นว่านางชนเข้ากับเฉินเอ้อร์ ตอนนี้ยังจะมาชนนางอีก​ นังชั้นต่ำนี้คงจะตาบอดแล้วจริง ๆ

จื่ออันเร่งเอ่ย​ "ขอประทานโทษเจ้าค่ะน้ารอง​ ข้ามัวแต่ตั้งใจคุยกับคุณ​หนู​ตระกูล​เฉิน​ มิทันได้มองเห็น​ท่าน"

"รู้ว่าเจ้ากำลังเกาะติดตระกูล​เฉินอยู่​ มิต้องโอ้อวดหรอก!" หลิวซื่อหมุนตัวกลับด้วยความ​โกรธ

เฉินหลิวหลิ่วมองตามหลังหลิวซื่อ​ ยิ้มเย็น​ "ต้นแบบฉบับของสตรี​ ใครอาจจะรู้ได้ว่านางก็ยังมีมุมสกปรก?"

จื่ออันมองไปยัวเฉินหลิวหลิ่ว​ ยังคงเดินไปข้างหน้าต่อ​ "นางมีเรื่องสกปรกอะไรกัน? "

"เจ้าไม่รู้หรือว่า​ เฉินเอ้อร์กับนาง​ และมารดาเลี้ยงท่านนั้นของเจ้าไปมาหาสู่กัน​ มีใครไม่รู้บ้าง?"

จื่ออันตกใจ​ "ใครเป็นคนบอกเจ้า?”

"ท่านย่าเป็นคนพูด!"

นางกับเฉินหลิวหลิ่วยืนอยู่ในโถงทางเดิน มองเห็นฮูหยินหลิงหลงกับเซี่ยหว่านเอ๋อกำลังรวบรวมคน แล้วไปที่สวนดอกไม้ อีกด้านนึงมหาเสนาบดีเซี่ยเองก็กำลังนำข้าราชการในราชสำนักไปด้วย

นางเจอกับอ๋องเหลียง ทรงนำสาวงามสวมชุดกระโปรงสีเหลืองแบบในวังใบหน้าเต็มไปด้วยความภูมิใจเข้ามาด้วย

เมื่ออ๋องเหลียงมาถึงนั้น ก็ทำให้เกิดความโกลาหลขึ้นโดยไม่ต้องสงสัย เพราะว่าอ๋องเหลียงควรจะโกรธเกลียดจวนมหาเสนาบดี ไม่ควรปรากฏตัวร่วมงานได้

มหาเสนาบดีเซี่ยก็มิได้คิดว่าจะทรงมาร่วมงาน บัตรเชิญส่งไปเพียงตามมารยาทเท่านั้น

อาการประชวรของอ๋องเหลียงยังมิได้หายดีนัก สีหน้ายังคงดูซีดขาว แต่ทรงสวมเสื้อคลุมสีแดง เข็มขัดหยกสีทองอร่าม สวมมงกุฎค่อนข้างหลวม แลดูเกียจคร้านยิ่งนัก

ทรงกุมมือของพระสนมหลี่เดินเข้าไปอย่างภาคภูมิใจ มหาเสนาบดีเซี่ยนำผู้คนมาถวายความเคารพ

สายตาของอ๋องเหลียงมองไปยังฝูงชนทั้งหลาย ตกไปที่ใบหน้าของจื่ออัน ดวงตานั้นราวกับจะบอกจื่ออัน “ข้าเพียงแต่มาชมความสนุก!” จื่ออันยิ้มออกมา จูงมือของเฉินหลิวหลิ่ว เอ่ยเสียงเบา อยากดูเรื่องสนุกไหม? เรื่องสนุกกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว”