ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 268

ตอนที่นางเพิ่งจะมาถึงที่นี่ สี่งที่คิดหนักเลยก็คือจะมีจะชีวิตอยู่ต่อไปอย่างไร ตอนนี้ในเบื้องต้นนางสามารถตั้งหลักได้อย่างมั่นคงแล้ว นางจะต้องหาทางออกสำหรับอาชีพของนาง เพื่อให้นางสามารถเลี้ยงตนเองและหยวนซื่อได้

ระหว่างทางที่ไปที่จวนอ๋องเหลียง มู่หรงจ้วงจ้วงก็ถามจื่ออันตามตรง

“กำลังวางแผนอยู่หรือ? ก็แค่ให้องค์หญิงช่วยข้าหา...”

มู่หรงจ้วงจ้วงขัดจังหวะนางขึ้นมา "เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ได้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ว่าเรื่องเฉินหลิงหลงและเซี่ยหว่านเอ๋อเจ้าวางแผนว่าจะจัดการอย่างไร? ไหนจะจวนมหาเสนาบดีนั่นอีก เจ้าคงจะไม่ได้ไร้เดียงสาจนคิดว่าทางจวนนั่นจะปล่อยเจ้าไปอย่างง่ายดายใช่หรือไม่? ครั้งนี้พวกเขาพ่ายแพ้อย่างราบคาบ จวนมหาเสนาบดีต้องอับอายขายหน้า ทุกอย่างล้วนเกิดจากเจ้า"

แม้ว่ามู่หรงจ้วงจ้วงจะไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์แต่นางก็รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

“ทหารมาใช้ขุนพลต้านรับ น้ำมาใช้ดินต้าน!” จื่ออัน เปิดม่านออกและมองดูผู้คนเดินกันขวักไขว่ไปมาอย่างเร่งรีบ

“เฉินหลิงหลงและเซี่ยหว่านเอ๋อเล่า?” มู่หรงจ้วงจ้วงรู้สึกรังเกียจสองคนนี้มาก และรู้สึกเสมอว่าจุดจบของพวกนางยังไม่สาสมใจสักเท่าไหร่ เกี่ยวกับเรื่องบังคับให้อภิเษก นางเองก็เข้าใจกระจ่างหมดแล้วด้วย

“องค์หญิง เรื่องพวกนั้นปล่อยให้มันเป็นไปเถิดเพคะ” จื่ออันไม่ได้พูดอะไรมาก แต่ยังคงมีความเกลียดชังอยู่ในใจของเธอไม่เปลี่ยน

นางรู้ว่าความเกลียดชังนี้เป็นของเจ้าของร่างคนเดิมที่หลงเหลืออยู่ นางตายด้วยเงื้อมมือของมู่หรงเฉียว เฉินหลิงหลง และเซี่ยหว่านเอ๋อ หากสองคนนี้ไม่ตาย ความแค้นนี้ก็จะไม่มีวันหายไป

“อย่าใจอ่อนเกินไป คนบางคนไม่ใช่แค่เพราะว่าเจ้าหลีกทางให้แล้วพวกเขาจะรู้สึกขอบคุณเจ้านะ พวกเขาได้คืบจะเอาศอก" จ้วงจ้วงคิดว่าจื่ออันตัดสินใจจะปล่อยพวกเขาไปจริง ๆ เลยเตือนสตินางด้วยความหวังดี

“องค์หญิงวางพระทัยได้ หม่อมฉันรู้ว่าอะไรที่เหมาะที่ควร!" จื่ออันมองไปที่นางด้วยความรู้สึกที่ประทับใจเล็กน้อย แม้ว่าตนเองจะรู้จักกับมู่หรงจ้วงจ้วงเพียงไม่นาน และยังไม่ถือว่าเป็นสหายที่สนิทกันมาก แต่ว่านางก็ยังนึกถึงจื่ออันเสมอ

ในสมัยโบราณ ไม่ใช่มีเพียงแต่แผนการและการกบฎเท่านั้น แต่ก็มีมิตรภาพที่ดีงามด้วยเช่นกัน สำหรับนางแล้ว ถือเป็นการปลอบโยนที่ยิ่งใหญ่มาก

รถม้าถูกหยุดไว้กลางทาง และคนที่หยุดรถม้าไว้ก็คือ เฉินหลิวหลิ่ว

หลิวหลิ่วเบิกตากว้าง “เจ้าไม่รู้จักเซียวเซียวเลยหรือ? แม่ทัพใหญ่เซียวไงล่ะ!”

“แม่ทัพใหญ่เซียว ไม่ใช่เซียวท่าหรอกหรือ?” จื่ออันงงงวย

“เซียวเซียวเป็นพี่ชายของเซียวท่า ต่อไปเขาจะเป็นลุงของข้า" หลิวหลิ่วพูดอย่างหน้าไม่อาย

จ้วงจ้วงถลึงตามองนาง “มียางอายไหมนั่น? เรื่องนี้ยังไม่เห็นวี่แววของความสำเร็จเลย เจ้ายังมีหน้ามาป่าวประกาศอีกหรือ?"

"เรื่องนั้นไม่สามารถเปลี่ยนหรือแก้ไขได้หรือ? ท่านย่าบอกว่าจื่ออันคือว่าที่พระชาของผู้สำเร็จราชการ เซียวท่ากับอ๋องเจ็ดก็เป็นเพื่อนสนิทกัน เพียงแค่ว่าที่พระชายาพูดมาคำเดียว เซียวท่าจะไม่แต่งก็ไม่ได้แล้ว"

นางมองไปที่จื่ออัน "เจ้าว่าใช่หรือไม่? ถ้าเรื่องแค่นี้ก็ไม่ตอบตกลง แล้วจะเป็นเพื่อนสนิทของท่านอ๋องได้อย่างไร? ถ้าหากใครเป็นเพื่อนกับข้า พี่ชายทั้งสิบสองคนของข้า มาเลือกเอาไปได้เลย พวกท่านก็ดูไว้ ชอบคนไหนก็บอกข้ามา!"