ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 274

จื่ออันเงยหน้าขึ้น​ พบสาวใช้หลายคนกำลังประคองสตรีผู้หนึ่งที่สวมชุดสีแดงแบบสาวชาววังเข้ามา ผิวของนางค่อนข้างขาว ใบหน้าละเอียดอ่อน ใต้คิ้วโค้งดั่งกิ่งหลิว มีดวงตาเรียวหงส์ดุร้ายคู่หนึ่ง จมูกโด่งสวย สองกลีบปากย้อมสีแดงราวกับเชอรี่ คางสวยเชิ่ดขึ้นเล็กน้อย เครื่องประดับศีรษะมิได้รู้สึกโอ้อวด แต่กลับเพิ่มความสง่างามสูงศักดิ์

หลังจากนางเข้ามานั้น ก็จ้องมองมายังจื่ออัน ตาเรียวหงส์ค่อย ๆ ปรากฏร่องรอยแห่งความดูถูก ราวกับว่าไม่เห็นนางอยู่ในสายตา โดยเฉพาะใบหน้าจื่ออันในตอนนี้ที่ยังมีรอยแผลเป็น

นางถามอย่างประชดประชัน “เจ้าคือเซี่ยจื่ออัน?”

จื่ออันทำได้เพียงลุกขึ้นยืน “เพคะ คาระวะพระสนมซุน!”

พระสนมซุนส่งเสียงอืมอย่างประชดประชัน พร้อมนั่งลง เหลือบมองยังนางครู่นึง จึงเอ่ย “นั่งลงเถอะ ยืนอยู่ทำไมกัน?”

“ขอบพระทัยพระสนมเพคะ!” จื่ออันเอ่ยพร้อมลงนั่ง

พระสนมซุนยังคงมองมายังนาง กวักมือเรียกคนยกน้ำชาเข้ามา

ที่นี่มิใช่ห้องพักของมู่หรงเจี๋ย เป็นเพียงห้องรับรองด้านหน้าของจวน ดังนั้นด้านข้างจึงมีเตาถ่านอยู่ บนเต่านั้นต้มน้ำไว้ เพื่อที่มู่หรงเจี๋ยเรียกใช้ได้คลอดเวลา

น้ำชายกเข้ามา มีเพียงชาของพระสนมซุน มิได้ยกเข้ามาให้จื่นอัน

น้ำชายังคงร้อนอยู่ ไอร้อนค่อย ๆ ลอยขึ้น พระสนมซุนมิได้ดื่ม เพียงแต่ใช้จ้องมองจื่ออันผ่านไอร้อน

จื่ออันมิได้รู้สึกว่าอึดอัดแต่อย่างใด ปล่อยให้นางจ้องมองมายังนาง

“บาดแผลของท่านอ๋องตอนนี้เป้นเยี่ยงไรบ้าง?” พระสนมซุนเอ่ยถามอย่างกะทันหัน

จื่ออันเอ่ยตอบ “ดีขึ้นมากแล้วเพคะ”

“ทักษะการแพทย์ของเจ้า เรียนมาจากผู้ใดกัน?” พระสนมซุนเอ่ยถาม

จื่ออันกลัวที่สุดคือความวุ่นวาย เมื่อโดนผู้อื่นถามคำถามประเภทนี้ เพราะว่านางมิอาจตอบได้ว่าเรียนรู้ด้วยตนเอง ทักษะทางการแพทย์มิอาจจะเรียนรู้ด้วยตนเองได้

กาน้ำชาลอยอยู่ในอากาศนั้นก็หกหมดแล้ว จื่ออันก้าวถอยหลัง เก้าอี้นั้นกีดขวางทางเดินของนางอยู่ ส่ายไปมาก่อนที่จะหกล้มลงบนพื้น กาน้ำชาก็ตกลงบนหน้าท้องของนางทันที น้ำชาร้อนก็ราดรดลงบนร่างกายของจื่ออัน

แม้จะยังมีเสื้อผ้าอยู่ แต่น้ำชาร้อนอุณหภูมิก็เกินเก้าสิบอยู่ จื่ออันรู้สึกได้ว่าบริเวณที่โดนน้ำชาที่ราดจนเปียกโชคนั้น แสบร้อนจนเจ็บปวด

พระสนมซุนลุกขึ้น เอ่ยเสียงเย็น “นี้เป็นการสั่งสอนเจ้า มิใช่คนของเจ้า ก็ไม่ต้องมากังวล มิฉะนั้น จักต้องเป็นทุกข์เพราะมัน”

จื่ออันนัยน์ตามีแววอาฆาตมาดร้าย นางลุกขึ้นอย่างช้า ๆ นิ้วมือทั้งห้าค่อย ๆ กำแน่น

สาวใช้น้อยที่น่าสงสารเมื่อครู่เห็นนางเป็นแบบนี้ กลับจ้องมองนางโดนดุด่าด้วยแววตามาดร้าย “ทำไม? เจ้ายังอยากที่ตบตีหระสนมซุน? ดูสถานะของเจ้าด้วย เจ้าตอนนี้ยังมิใช่พระสนมเอกของผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ แม้ว่าเจ้าจะเกิดในจวนมหาเสนาบดี แต่แม้แต่บิดาของเจ้า ยังจะต้องมองสีหน้าของราชครู กลับจวนมหาเสนาบดีของเจ้าไปซะ ท่านอ๋องมิต้องการการรักษาจากคนชั้นต่ำอย่างเจ้า!”

จื่ออันจับกล่องยา เดินไปยังข้างกายพระสนมซุน นางสูงกว่าพระสนมซุน เมื่อมองกันในระยะใกล้แล้ว พระสนมซุนดูเสียเปรียบกว่านัก

จื่ออันมุมปากเย็นยกขึ้น “พระสนมซุนใช่หรือไม่? ของขวัญในวันนี้ ข้าจดจำไว้แล้ว วันหน้าจะค่อยคืนเจ้า!”