ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 284

มหาเสนาบดีเซี่ยนั่งอยู่บนเก้าอี้ มองไปยังด้านหลังของเซี่ยหว่านเอ๋อ ดวงตาฉายแววรังเกียจ และเกลียดชังเข้ามาแทนที่ความอ่อนโยนเมื่อครู่

การแต่งงานของมหาเสนาบดีเซี่ยและหลานสาวของจินกั๋วกงซีเหมินเสี่ยวเย่วเป็นไปอย่างรวดเร็ว กำหนดขึ้นในวันที่สามของเดือนแปด

ความคิดเห็นของคนในเมืองหลวงที่มีต่อเรื่องนี้นั้น แน่นอนว่าเป็นแค่เรื่องตลก

ทุกวันนี้จวนมหาเสนาบดีมีช่าวคราวอันใดแพร่ออกมานั้น ต่างก็เป็นเหมือนเรื่องตลก

เรื่องนี้สำหรับเรือนเซี่ยจื่อหย่วนแล้ว ดูเหมือนว่าจะไม่มีผลกระทบอันใด ตั้งแต่ที่มีการจัดหาสิ่งของต่าง ๆ คืนกลับให้อีกครั้งแล้วนั้น ทุกวันที่ผ่านไปนั้นช่างดียิ่งขึ้น

ก่อนหน้านั้นให้จ้วงจ้วงยุ่งวุ่นวายอยู่กับการตามหาคนไข้ แต่ในระยะนี้นั้นเป็นจวนอ๋องเหลียง และจวนผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิเป็นผู้จัดการ เดิมไม่ได้มีเวลาเหลือออกไปรักษา ไม่ได้หาเงินเพิ่มเข้ามา จนรู้สึกได้ถึงความลำบากยากเข็ญแล้ว แต่โชคยังดีนักที่จวนได้กลับมาให้เงินค่าใช้จ่ายอีกครั้ง

เพียงแต่จื่ออันได้มีการเตรียมพร้อมเอาไว้แล้ว วันนี้บาดแผลของผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิดีขึ้นแล้ว มีเพียงอ๋องเหลียงเท่านั้น นางน่าจะมีเวลาเหลือออกไปรับคนไข้ได้

ภายในจวนกำลังจัดเตรียมให้พร้อมสำหรับงานแต่งที่จะเกิดขึ้น แต่ว่าจื่ออันกำลังเจอกับปัญหาที่ว่าจะเอ่ยกับผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิอย่างไรดี ว่าต่อไปจะไม่ไปยังจวนอ๋องอีกแล้ว

พบเจอกันในช่วงเวลาที่ผ่านมา นางสามารถใช้คำว่าแปลกประหลาดมาอธิบายมู่หรงเจี๋ยได้

อารมณ์เขาค่อนข้างจะหงุดหงิด โดยเฉพาะเมื่ออยู่ต่อหน้านาง กับซูชิง และเซียวท่าแล้ว เขาดูเป็นคนเงียบขรึม น้อยมากที่จะแสดงความคิดเห็นออกมา เขาได้แต่ฟัง แม้แต่ได้ฟังสิ่งที่ไม่ถูกใจก็ไม่แสดงอารมณ์โกรธออกมา แต่ถ้าหากนางมีเพียงความเห็นเล็กน้อยที่คิดเห็นไม่ตรงกันกับเขา เขาสามารถพุ่งเข้ามาแล้วพูดพล่ามกับนางได้เป็นชั่วยาม น่าหงุดหงิดจริง ๆ

ดังนั้นนางจึงไม่รู้จะเปิดปากอย่างไรดี

ก่อนหน้างานแต่งของมหาเสนาบดีเซี่ยเพียงหนึ่งวัน นางอยู่ที่จวนอ๋องวางแผนไว้ว่าวันนี้ไม่ว่าอย่างไรก็จะต้องพูดเรื่องนี้ออกมา

นางสวมเสื้อคลุมสีม่วง เอนกายนอนอยู่บนตั่งในลานบ้าน สิ่งนี้เป็นจื่ออันที่ตั้งใจให้คนย้ายออกมา เกรงว่าหยวนซื่ออยู่แต่ในห้องจะเบื่อหน่าย จึงได้ให้นางออกมาสูดดมกลิ่นดอกไม้ใบหญ้า อาบแดดในยามเช้า

มหาเสนาบดีเซี่ยยืนอยู่ตรงประตูลานบ้านมองมายังนาง ภายในใจจู่ ๆ ก็มีอาการลังเลขึ้นมา เพราะว่าเขาจู่ ๆ ก็คิดไม่ออกว่าตนจะพูดอะไรกันกับนาง อีกทั้งถึงตอนนี้ก็ไม่มีเรื่องใดที่จะพูดคุยกันได้

เขานึกได้เพียงแค่สี่คำ สามีภรรยา!

เป็นแม่นมหยางที่พบเขาเข้าก่อน ขมวดคิ้วขึ้น “นายท่านมาอย่างนั้นรึ?”

มหาเสนาบดีเซี่ยเดินเข้าไปช้า ๆ จ้องมองหยวนซื่อ ในตอนที่แม่นมหยางเอ่ยว่าเขามานั้น ใบหน้าของนางไม่ได้มีปฏิกิริยาอันใด ราวกับว่าไม่ได้ยินคำของแม่นมหยาง

ภายในใจเขาจู่ ๆ ก็รู้สึกโกรธ ก็เป็นเพราะแบบนี้ หลายปีมานี้ก็เป็นเยี่ยงนี้ นางทำราวกับคนที่ตายไปแล้ว ไม่มีชีวิตชีวา