ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 307

อ๋องหลี่เดินเข้ามา เซี่ยฉวนเร่งรีบนำเขาเข้าไปยังที่นั่ง

เขานั่งลงแล้ว มองไปยังราชครูเหลียงด้วยความสงสัย “เมื่อครู่เจ้าบอกว่าเป็นผู้ที่มีตำแหน่ง จึงสามารถละเลยสถานะภรรยาอนุภรรยาได้ หมายความเยี่ยงนี้หรือ?”

ราชครูเหลียงรู้ดีว่าเขาเป็นเหมือนไม้กวนมูล เพียงแค่มีจุดเล็กน้อยที่ไม่ถูกต้องตามความหมายของเขาแล้ว ก็จะไม่ยอมปล่อยผ่านไปจนถึงที่สุด วันนี้มีผู้คนมากมายอยู่ที่ในที่นี้ และมิอาจที่จะล่วงเกินเขาได้ เขาจึงเอ่ย “ท่านอ๋อง ข้าน้อยมิได้มีความหมายเช่นนี้ ในเมื่อซีเหมินเสี่ยวเย่วได้แต่งเข้ามาแล้ว ในเมื่อเป็นบุตรสาวของสกุลเซี่ยแล้ว ก้มศีรษะคำนับน้ำชาให้แก่ฮูหยิน ก็มิได้ขัดต่อสามัญสำนึกใด ใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

“เจ้าเอาหลักสามัญสำนึกมาเปรียบเทียบกันกับกฎหมาย?” อ๋องหลี่แสดงออกมาว่าโกรธจัด “ในแง่กฎหมายแล้ว สามัญสำนึกหรือมารยาทต่างก็ต้องถอยหลีกให้ เจ้าเป็นถึงเสนาบดีสำนักราชเลขานุการ พูดคำนี้ไม่ควรจะพูดออกมา ช่างทำให้ข้าผิดหวังยิ่งนัก”

ราชครูเหลียงสีหน้าเริ่มจะไม่ดี “ท่านอ๋องไม่ควรที่จะเป็นจริงเป็นจังเยี่ยงนี้เลยพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าให้ข้าไม่จริงจังกับกฎหมาย? นี่เป็นคำพูดของเสนาบดีสำนักราชเลขานุการของราชสำนักหรือ?” อ๋องหลี่หันหอกไปทางผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ “ผู้สำเร็จราชการ ท่านนั่งกินลมอยู่ที่นี้หรือไร? เรื่องไม่ถูกต้องเยี่ยงนี้ ก็ยังมิเอ่ยอันใดออกมาแม้แต่ครึ่งคำ”

มู่หรงเจี๋ยสองมือโบกให้ แสดงท่าทางลำบากใจ เอ่ยอย่างช้า ๆ ตรงไปตรงมา “ข้าจะทำเยี่ยงไรได้? เซี่ยจื่ออันยังมิได้อภิเษกกับข้า หากว่าข้าช่วยพูดให้นาง ก็เท่ากับข้าออกหน้าปกป้องนาง ข้ามิชอบมีชื่อเสียงที่วุ่นวาย ยุ่งเหยิง ไม่เป็นระเบียบ ดังนั้นจึงไม่ออกเสียงดีกว่า”

อ๋องหลี่มองยังมู่หรงเจี๋ยพลางเอ่ย “ท่านในเมื่อเป็นตัวแทนฝ่าบาทออกว่างานราชการแทนแล้ว เดินออกมานั้นก็มิต่างอะไรกับฝ่าบาท จากที่ท่านมองแล้ว เรื่องในวันนี้ควรจะตัดสินอย่างไร?”

มู่หรงเจี๋ยเปลี่ยนท่านั่ง แต่ก็ยังมองดูสบายมาก เขาค่อย ๆ มองไปยังผู้คนในห้องโถง แล้วจึงมองไปยังจื่ออัน พลางเอ่ยขึ้นมา “ก็แค่เรื่องที่ว่าใครควรจะก้มหัวให้ใครใช่หรือไม่? กลับพัวพันมานานขนาดนี้​ ทำตามกฎเกณฑ์เป็นพอ”

มหาเสนาบดีเซี่ยไม่ได้ส่งเสียงอันใดออกมาก่อนหน้านี้ แต่เมื่อได้ฟังคำของมู่หรงเจี๋ยแล้วนั้น​ เขากลับไม่พูดไม่ได้​ “ท่านอ๋อง​ กระหม่อมกลับคิดว่า​ เรื่องภายในครอบครัวนั้นมิต้องใช้กฎหมายมาถกเถียงกัน”

อ๋องหลี่ตะลึงงัน “ขัดแย้ง ขัดแย้งกับฮูหยินผู้เฒ่าหรือ? ก็ควรที่จะต้องหลีกทาง จะต้องกตัญญูก่อน หากขัดแย้งกันกับฮูหยินผู้เฒ่า ผู้ที่เป็นสะใภ้​ก็ควรที่จะหลีกทางไปก่อน รอจนเดือนที่ขัดแย้งกันผ่านพ้นไปจึงค่อยกลับมา”

“ไม่ใช่เพคะ ขัดแย้งกันกับฮูหยินคนใหม่เพคะ เป็นฮูหยินคนใหม่ที่เรียกร้องมาเพคะ” จื่ออันเอ่ยออกมา

อ๋องหลี่โกรธจนพูดไม่ออก เขาเป็นผู้ที่พบเห็นเรื่องที่ไม่ถูกต้องตามทำนองคลองธรรมแล้วจะโมโหเป็นอย่างมาก​ นี่ไม่ได้เป็นเพราะต้องการจะช่วยจื่ออัน​ ที่จริงแล้วเรื่องก่อนหน้านี้ก็มิได้จะช่วยจื่ออัน​ หากเพียงเป็นเรื่องที่ผิดกฎระเบียบแล้ว​ ต่อให้แม้แต่จะเป็นองค์จักรพรรดิเสด็จมา​ เขาก็ไม่ไว้หน้า

“นี่เป็นเรื่องเหลวไหลที่สุดในใต้หล้า เป็นเพียงแค่อนุภรรยา​ แต่กลับให้ฮูหยินใหญ่หลีกหนีให้​ เจ้าใช้ก้นแทนใบหน้าหรือ? หน้าใหญ่ถึงกลับกล้าให้ฮูหยินใหญ่หลีกหนีให้เจ้า กฎเกณฑ์อยู่ที่ไหนกัน? ” อ๋องหลี่เอ่ยอย่างโมโหจัด

คำพูดนี้ดูเหมือนจะหยาบคายเกินไปแล้ว​ ซีเหมินเสี่ยวเย่วชะงักงันไปในทันที นางโกรธจนดวงตามีน้ำตาเอ่อคลอ ปลายนิ้วสั่นไหว