ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 313

จื่ออันเดิมคิดว่ามู่หรงเจี๋ยเมื่อร่วมกินอาหารในงานเลี้ยงตอนเที่ยงเสร็จแล้วก็จะกลับไป คาดไม่ถึงว่าเขากลับอยู่ในศาลาพูดคุยกับเหล่าขุนนางและญาติ

เหล่าสตรีสูงศักดิ์ที่ก่อนหน้านี้คอยรินเหล้าให้กับเขา เกือบครึ่งหนึ่งของร่างตกอยู่ในอ้อมแขนของเขา เขากลับไม่หลบหลีก

ยังจะพูดว่าไม่ชอบให้สตรีเข้าใกล้ ไร้สาระทั้งนั้น

จื่ออันโกรธเบือนหน้าหนีมาพูดคุยกับมู่หรงจ้วงจ้วง

เซียวท่าในตอนนี้นั้นก็ได้มาถึง เขาเพิ่งจะเข้ามา แม่ทัพเฉินทั้งหลายเร่งรีบพากันล้อมรอบไว้ ทำให้เซียวตกใจกลัว

จื่ออันมองดูแล้วจึงเอ่ยกับเฉินหลิวหลิ่ว “หลิวหลิ่ว เซียวท่าหากถูกทำให้ตกใจ งานแต่งครั้งนี้คงจะต้องยกเลิกแล้ว”

เฉินหลิวหลิ่วกระโดดขึ้นมาโดยทันที อยากจะพุ่งเข้าไปไล่พวกพี่ชายออกไป แต่ว่าตัวเองจะดูดุร้ายเกินไป อาจจะทำให้เซียวท่าตกใจ จึงโผล่ไปหาจ้วงจ้วง

“องค์หญิง ท่านช่วยหม่อมฉันไล่พวกแมลงวันเหล่านั้นออกไปหน่อยเถิดเพคะ”

มู่หรงจ้วงจ้วงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “แม่ทัพเฉินทั้งหลาย พวกท่านทั้งหลายมาช่วยข้าทำอะไรสักหน่อยเถิด”

เหล่าแม่ทัพเฉินดูจะไม่ค่อยสนใจจ้วงจ้วงอย่างชัดเจน มีอะไรที่น่าสนใจไปกว่าการได้พูดคุยกับว่าที่คู่ครองของข้องสาวกัน?

แต่ว่ารับสั่งขององค์หญิงมิอาจที่จะไม่ไปได้

มู่หรงจ้วงจ้วงเหลือบมองไปยังมู่หรงเจี๋ย แล้วก็เหลือบมองไปยังจื่ออัน ยิ้มแล้วเอ่ยกับเหล่าแม่ทัพเฉิน “พวกเจ้าไปช่วยผู้สำเร็จราชการขนย้ายเหล้าเหล่านี้ไปยังจวนของข้า ข้ารับรองว่า เมื่อพวกเจ้ากลับมา เซียวท่ายังคงอยู่ที่นี่ อีกทั้งพวกเจ้าล้อมรอบเซียวท่าทำอะไรกัน? ควรจะให้หลิวหลิ่วได้พูดคุยกับเขาถึงจะถูก”

พี่น้องตระกูลเฉินเอ่ยออกมาพร้อมกัน “พ่ะย่ะค่ะ องค์หญิงตรัสมามีเหตุผล”

หลิวหลิ่วเป็นถึงคนสำคัญ ควรจะให้หลิวหลิ่วได้พูดคุยกับเซียวท่า

ทางด้านฝั่งของมู่หรงเจี๋ย เมื่อพบว่าพี่น้องตระกูลเฉินไปเคลื่อนย้ายเหล้าของเขา ในชั่วขณะนั้นก็ผลักสตรีสูงศักดิ์ที่กำลังรินเหล้าให้เขาอยู่ออกไป แล้วกระโดดออกมา “ทำอะไรกัน? ห้ามขยับ!”

จื่ออันกรอกตาขาว “ข้าดูว่างงานขนาดนั้นหรือ ไม่สู้นั่งลงดื่มชาสักถ้วยดีกว่า”

พูดจบ ในมือก็มีชาอยู่ถ้วยนึง หันศีรษะมองไปที่อื่น

มู่หรงเจี๋ยแค่นเสียง “หรือว่าเจ้าโกรธซะแล้ว? เมื่อครู่พบว่าข้าถูกล้อมไว้ก็ไม่เข้าไปช่วย คู่หมั้นแบบนี้ช่างไร้ความสามารถ” พูดจบใบหน้าเขาราวเปลี่ยนเป็นยิ้มฮาฮาเอ่ยกับจ้วงจ้วง “เหล้านี้ย้ายไปยังจวนองค์หญิงก็ดีเหมือนกัน พรุ่งนี้ข้าค่อยไปย้ายกลับมา”

“เจ้าหน้าไม่อาย!” มู่หรงจ้วงจ้วงเอ่ยออกมา

ทางด้านของเซียวท่านั้นได้ถอยหลังเดินเข้ามา นั่งลงเช็ดเหงื่ออกจากหน้าผาก “จวนเฉินนี้ช่างทำให้คนตกใจซะจริง พี่น้องตระกูลเฉินจะทำให้ขุ่นเคืองไม่ได้”

เฉินหลิวหลิ่วเดินเข้ามา ค่อย ๆ รินน้ำชาให้กับเขา “ใช่แล้ว แม่ทัพใหญ่พูดถูกแล้ว พวกเขาช่างดูน่าตกใจ ข้าอยู่ที่จวนก็มักจะโดนกดขี่รังแก”

เซียวท่ามองเฉินหลิวหลิ่วแวบหนึ่งเห็นอกเห็นใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ “สาวน้อย มิน่าเจ้าถึงได้อยากแต่งงาน ทั้งยังย้ายมาอยู่ที่จวนมหาเสนาบดีอีก หากเป็นผู้ใดก็อยู่ในจวนเฉินไม่ได้หรอก”