ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 323

มู่หรงเจี๋ยหัวเราะเยาะหลังจากได้ฟังคำพูดของฮูหยินผู้เฒ่า "เอ๋ ที่แท้ฮูหยินผู้เฒ่าก็คือคนที่เข้าใจเรื่องราวดีสินะ?"

ฮูหยินผู้เฒ่าเดินหน้าต่อไป ทำเป็นว่าไม่ได้ยินคำพูดของมู่หรงเจี๋ย ถลึงตาจ้องไปที่เด็กรับใช้ กล้ามเนื้อบนใบหน้ากระตุก ดูช่างดุร้าย "พูดออกมา เป็นอย่างนี้ใช่หรือไม่?"

ริมฝีปากของกุ้ยหยวนสั่นสะท้านด้วยความตกใจ ทุกคนต่างรอคอยคำตอบของเขาอยู่

ไม่ว่าเขาจะตอบว่าใช่หรือไม่ก็ตาม เขาก็ยังไม่แน่ใจถึงความสัมพันธ์ฉันชู้สาวระหว่างจื่ออันกับซีเหมินเสี่ยวชิ่งอยู่ดี

กุ้ยหยวนจ้องมองทุกคน แล้วเปิดปากพูด น้ำเสียงของเขาปลี่ยนไปเพราะความกลัว “กราบเรียนใต้เท้า บ่าวไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น เดิมทีบ่าวก็เป็นแค่คนเฝ้าประตู วันนี้ที่จวนมีงานแต่ง พ่อบ้านส่งตัวบ่าวมาคอยรับใช้แขกที่มา จากนั้นคุณชายซีเหมินก็มาถึงแล้วบอกให้บ่าวไปเคลื่อนย้ายของกับเขาที่สวนดอกไม้ที่ด้านหลัง บ่าวเห็นว่าคุณชายซีเหมินเป็นแขกผู้มีเกียรติของจวนมหาเสนาบดี จึงไปกับเขา พอไปถึงสวนดอกไม้ที่ด้านหลัง คุณชายกลับไม่เข้าไปด้วย แต่กลับพาบ่าวเดินอ้อมทะเลสาบแล้วขึ้นไปที่ภูเขาหินจำลอง พอถึงภูเขาหินจำลอง คุณชายซีเหมินก็พุ่งเข้ามาบีบคอบ่าวในทันที...”

กุ้ยหยวนรู้สึกพูดไม่ออกเล็กน้อย น้ำเสียงของเขาสั่นมาก ตอนที่เขาอยู่ที่ภูเขาหินจำลอง เขาคิดว่าเขาจะต้องตายแน่แล้ว

ร่างกายของเขาค่อนข้างจะอ่อนแอ หมดหนทางขัดขืน เมื่อเขาถูกบีบคอ เขาทำได้แต่เพียงขัดขืนเล็กน้อย แต่ก็ไม่อาจต่อสู้จนหลุดพ้นได้

อย่างไรก็ตาม เขาก็รู้ด้วยว่าถึงแม้ว่าตอนนั้นเขาจะหลุดพ้นได้ แต่เขาก็ยังต้องตาย เป็นเพียงบ่าวรับใช้ ชีวิตไร้ค่ายิ่งนัก

คำสารภาพของเขาช่วยขจัดข้อกังขาเกี่ยวกับจื่ออัน และจะไม่มีใครสงสัยเกี่ยวกับเรื่องคำมั่นหมายเรื่องแต่งงานที่ซีเหมินเสี่ยวชิ่งพูดว่าเคยให้ไว้กับจื่ออันอีก

“เช่นนั้น เขาใช้ปิ่นปักผมแทงเจ้าหรือเปล่า?” เจ้ากรมอาญากล่าวถาม

“บ่าวไม่ทราบได้ เพราะตอนนั้นบ่าวได้หมดสติไปแล้ว” กุ้ยหยวนกล่าว

ฮูหยินผู้เฒ่าตัวสั่นอยู่ตลอดเวลา และริมฝีปากของนางก็สั่น ซึ่งดูแล้วก็คล้ายกับปฏิกิริยาของกุ้ยหยวน

เซี่ยหว่านเอ๋อพูดไม่ออก แต่แล้วนางก็ชี้ไปที่ปิ่นปักผมแล้วถามว่า “แล้วปิ่นนี่มาได้ยังไง? พอคุณชายซีเหมินบีบคอเขาไปแล้ว จากนั้นเจ้าก็ใช้โอกาสตอนที่เขาหมดสติใช้ปิ่นทำร้ายเขา และคิดว่าสามารถฆ่าเขาได้แล้ว”

จื่ออันยิ้มเย้ยหยัน “อย่างแรกเลย วันนี้ที่เรือนเซี่ยจื่อหย่วนไม่มีใครอยู่เลย จะเป็นใครก็ได้ที่เข้าไปหยิบของในห้องของข้า มันง่ายดายเหมือนหยิบของในกระเป๋าอย่างไรอย่างนั้น แล้วอีกอย่าง...”

นางมองตรงไปที่อ๋องหลี่ “ท่านอ๋องเพคะ วันนี้ท่านจ้องมองมาที่ปิ่นปักผมของหม่อมฉันตลอด ขอถามหน่อยว่า เป็นปิ่นอันนี้ใช่หรือไม่?"

ใบหน้าหล่อเหลาอ๋องหลี่กระตุกเล็กน้อย เขากล่าว "ไม่ใช่ แต่เป็นปิ่นเงินที่ไม่รู้ฝังสิ่งพิลึกอะไรเอาไว้ สิ่งที่ฝังไว้ที่ปิ่นถึงได้หลุดร่วงลงมาได้ ขัดหูขัดตาข้ายิ่งนัก แล้วเจ้ารู้ไหมว่าปิ่นนั่นฝังสิ่งใดเอาไว้? กว่าที่ข้าจะลืมมันได้ก็ไม่ง่ายเลยนะ นี่พอต้องนึกถึงมันอีก ข้าก็รู้สึกสะเทือนใจยิ่งนัก"

จื่ออันกล่าวว่า "หม่อมฉันก็ไม่ทราบเพคะ ตอนที่ฮูหยินผู้เฒ่ามอบให้ มันก็เป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว”