ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 335

จื่ออันมองกลับไป พบว่าใบหน้าของเซียวท่าดูซีดเซียวจริง

นางเดาว่าเป็นเพราะในตอนที่เข้าไปในป่าไผ่โดนงูพิษกัดเอา ป่าไผ่แห่งนั้นมีงูเขียวตัวเล็กอยู่ พิษร้ายแรงนัก แต่ว่าพวกเขาในเมื่อกล้าเข้าไปแล้ว คงจะนำยาถอนพิษติดตัวไปด้วย

หากว่ายังไม่ได้ถอนพิษ มู่หรงเจี๋ยก็คงจะมาหานางแล้ว แต่กลับนั่งอยู่ตรงนั่นดุจภูเขาไท่ซานรอดื่มเหล้าอยู่

จื่ออันจริง ๆ แล้วไม่ได้คิดว่าเซี่ยหว่ายจุนจะบ้าคลั่งได้ถึงกับแอบคนไว้ในจวนมหาเสนาบดีได้ โดยเฉพาะเมื่อรู้ว่าจวนมหาเสนาบดีจะจัดงานเลี้ยงแต่งงาน ก็ไม่ควรจะทำเยี่ยงนี้

มู่หรงเจี๋ยทำเยี่ยงนี้ ใช่ไม่ใช่ว่าทำเกินไป?

มู่หรงจ้วงจ้วง ฮูหยินผู้เฒ่า ชุยไท่เฟย เหล่าไท่จวิน และเหลียงซื่อนั่งอยู่โต๊ะเดียวกัน นางพบจื่ออันและหลิวหลิ่ว จึงได้ทักทายพวกนางกลับไป

จื่ออันนำหลิวหลิ่วเดินเข้ามา เดิมคิดเพียงว่าจะเข้ามาทำความเคารพชุยไท่เฟยและเฉินไท่จวิน แต่ว่าจ้วงจ้วงกลับให้พวกนางทั้งสองนั่งลง

ความหมายของจ้วงจ้วงนั้นจื่ออันเข้าใจเป็นอย่างดี มีเหล่าไท่จวิน และชุยไท่เฟยอยู่ด้วยแล้ว ต่อให้ฮูหยินผู้เฒ่าต้องการจะเอาเปรียบนาง ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายแล้ว

จื่ออันนั่งด้านข้างของเหล่าไท่จวิน เฉินไท่จวินเอ่ยเสียงต่ำ “เรื่องของหลานสาวข้า จัดการเป็นอย่างไรแล้วบ้าง?”

จื่ออันเผยยิ้มออกมา “ไท่จวินมิต้องใจร้อนเจ้าคะ “เมื่อน้ำมาคลองก็คงจะเกิดในเร็ว ๆ นี้เจ้าคะ”

ชุยไท่เฟยได้ยินมาจากด้านข้าง จึงยิ้มก่อนที่จะเอ่ยออกมา “ อ่า เหล่าเฉิน เจ้าไม่ต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ ข้ารู้ว่าพวกเจ้าวางแผนอะไรเกี่ยวกับหลานสาว คงจะเป็นเรื่องงานแต่งงานของหลิวหลิ่วใช่หรือไม่?

เฉินไท่จวินสีหน้ากังวลใจ “จะไม่ใช่หรือ? ข้ากังวลจนจะแย่แล้ว”

“วาสนาเป็นเรื่องที่จะไปกังวลมันไม่ได้ เจ้าดูองค์หญิงของพวกเราสิ ยี่สิบแปดเข้าไปแล้ว ก็ยังไม่ลงตัวอีก” ชุยไท่เฟยไม่ได้หลีกเลี่ยงที่จะยกเรื่องของมู่หรงจ้วงจ้วงขึ้นมาพูดถึง นี่ก็มิอาจกล่าวโทษชุยไท่เฟยได้​ ทุกครั้งที่เข้าวังไปถวายพระพรให้แก่เหล่าไท่โฮ่วนั้น​ เหล่าไท่โฮ่วมักจะเอ่ยถึงงานอภิเษกของจ้วงจ้วง บอกว่ารับสั่งของไท่ฮวงไท่โฮ่ว ยังไม่สำเร็จสักที ในใจจึงไม่สงบสุขนัก

เฉินหลิวหลิ่วได้ฟังอยู่ข้าง ๆ เอ่ยอย่างสงสัย “องค์หญิงเพิ่งจะอายุสิบหกปี?”

จื่ออันก็ได้ฟังถึงชื่อเซียวเซียวนี้อีกครั้ง นางมองมายังจ้วงจ้วง พบว่าในหน้าของนางจู่ ๆ ก็เปลี่ยนเป็น​ซีดขาว​ เหมือนกับว่าโดนผู้อื่นตีลงไปที่หน้าท้อง​ พึ่งจะพบว่ามีผู้อื่นที่มีพื้นที่สำคัญอยู่ในใจของนาง

นางมองมายังหลิวหลิ่ว​ หลิวหลิ่วเองก็กำลังมองจ้วงจ้วง​ แม่เด็กสาวผู้นี้ดูราวกับน่าสงสารเล็กน้อย

“ไท่เฟยจะบังคับให้ข้าต้องไปนั่งที่อื่นหรือ?” จ้วงจ้วงเอ่ยด้วยใบหน้าไร้อารมณ์​

ไท่เฟยถอนหายใจเบา ๆ​ “ได้​ ข้าไม่พูดแล้ว​ กลับไปข้าก็คงจะดูเป็นคนเลว​ ดูสิ เริ่มบริการแล้ว”

ฮูหยินสั่งให้คนรินเหล้า​ เด็กรับใช้สองคนเริ่มรินเหล้า​ แต่มีหนึ่งในนั้นคนนึงที่รินให้เพียงจื่ออันและเหลียงซื่อ​ จากนั้นจึงได้เร่งถอยออกไป

ในตอนที่รินเหล้านั้น​ ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยยิ้มเล็กน้อย “ขาหมูน้ำแดงในวันนี้พวกท่านต้องลองชิม​ เริ่มทำลงหม้อกันตั้งแต่เช้ามืด​ ใช้ไฟอ่อนตุ๋น​ เข้าปากไปก็ละลายทันที​ รสชาติดียิ่งนัก”