ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 344

“หลังจากที่เพลิงดับลงแล้ว​ ท่านร่วมกับกรมอาญาตรวจสอบสาเหตุของการเกิดเพลิงไหม้ขึ้น​ ทุกเบาะแสห้ามมิให้ปล่อยผ่าน​ ข้าอยากรู้ว่าสาเหตุที่แท้จริงที่ทำให้เกิดไฟไหม้ขึ้น” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยเสียงดัง

มหาเสนาบดีเซี่ยเบ้มุมปาก​ เชิญตรวจสอบกันไปเถอะ​ เปลวเพลิงใหญ่โตขนาดนี้​ ร่องรอยอันใดก็ตรวจสอบมิได้​ คานนั้นก็วางไว้ข้างบนนานแล้ว​ เพียงแค่ขยับมันเล็กน้อยเท่านั้น​ เขาถามอะไรจากปากช่างไม่ได้หรอก

ส่วนน้ำมันเชื้อเพลิงบนพื้นนั้น​ หลังจากเผาไหม้ไปแล้วก็ไม่มีหลงเหลือแล้ว​ แม้แต่ร่องรอยต่าง ๆ ก็ไม่มีหลงเหลือไว้​ น้ำมันของน้ำมันเชื้อเพลิงชนิดนี้บางเบามาก​ แต่ว่าความสามารถในการเผาไหม้นั้นแข็งแกร่งนัก​ แล้วยังถูกน้ำสาดเข้าไปอีก​ บนพื้นนั้นสกปรกเละเทะ​ ต่อให้หลงเหลือร่องรอยไว้เพียงเล็กน้อย​ ก็มิอาจจะพบมันได้

ส่วนเรื่องที่มังกรไฟเกิดอุบัติเหตุที่นี่นั้น​ ล้วนไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขา เป็นเพราะเหล่าคุณชายเหล่านั้นเล่นสนุกเสียงดังกัน​ จนทำให้ฝีเท้าของคนเชิดมังกรไฟถูกลากไว้จนไม่มั่นคงนัก​ บน​ตัวมังกรไฟมีน้ำมันสนกับน้ำมันเชื้อเพลิง​ แน่นอนว่าทำให้เกิดการเผาไหม้ขึ้น

มู่เหรงเจี๋ยมองไปยังเปลวเพลิงที่ค่อยมอดลง​ เพลิงเริ่มมอดลงเป็นเพราะไม่มีอะไรหลงเหลือให้เผาไหม้แล้ว

หลังคาถล่มลงมา​ ส่งเสียงดังกึกก้อง​ ฝุ่นตลบอบอวลไปทั่ว​ ประกายไฟสาดกระเซ็น​ ในที่แห่งนี้ดูราวกับเป็นนรก

เซียวท่ามองยังเฉินหลิวหลิ่วที่ร้องไห้เสียใจไม่มีที่สิ้นสุด​ ภายในใจก็รู้สึกแย่ไปด้วย​ เขาจงใจที่จะมองไปทางมู่หรงเจี๋ย ด้วยอุปนิสัยที่ซื่อตรง จึงไม่รู้ที่จะปลอบเขาอย่างไร​ ถึงได้เอ่ย​ “ตอนที่สักการะนางนั้น​ รินเหล้าให้นางเพิ่มสักหลายแก้วเป็นพอ”

“หุบปาก​ เซียวท่า!” มู่หรง​จ้วง​จ้วงเช็ดน้ำตาพร้อมเอ่ยดุ​

เซียวท่าอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ แต่ไม่กล้าเอ่ย​ จนไม่ส่งเสียงออกมาอีก

มู่หรง​เจี๋ยเผยใบหน้าน่ากลัวเป็นที่สุด​ เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในใจเขา ราวกับมันพังทลายลง​ เหมือนกับเรือนด้านข้างนี้อย่างไรอย่างนั้น​ เสียงดังกึกก้องกังวาน​ อะไรสักอย่างก็ไม่มีเหลือ​ ว่างเปล่า​ พูดไม่ออกถึงความเศร้าสร้อยนี้

เหมือนจะว่างเปล่า​ แต่ในอกเขานั้นมีความรู้บางอย่างขึ้น​ ค​วามรู้สึกที่ว่าค่อย ๆ หดแล้วขยายใหญ่​ขึ้น หดแล้วขยายใหญ่​ จนสุดท้ายค่อย ๆ กลายเป็นก้อนหิน

เดิมเขาคิดว่า​ เขาคิดว่าชีวิตเขาคงจะมีบางอย่างที่เปลี่ยนไป​ ที่แท้​เขาเพียงแต่หลงคิดไปเอง

“เอ่อ…” จื่ออันถอยหลังออกไปอีกก้าว แสดงออกราวกับตกใจ เฉินหลิวหลิ่วกอดนางไว้ เอ่ยทั้งยังร้องไห้ “จื่ออันเจ้าทำให้ท่านอ๋องตกใจแล้ว ท่านอ๋องคิดว่าเจ้าอยู่ข้างใน เขาพุ่งเข้าไปช่วยเจ้า อีกเพียงนิดก็จะตายอยู่ด้านในแล้ว”

“อ๋า” จื่ออันมองมู่หรงเจี๋ยด้วยความประหลาดใจ “ท่านอ๋องคิดว่าข้าอยู่ด้านใน? ข้าจะอยู่ด้านในได้อย่างไร? ข้าและฮูหยินรองไปยังเซี่ยจื่อหย่วนมา”

“อะไรนะ?” มหาเสนาบดีเซี่ยตกใจ เอ่ยถามอย่างเสียมารยาท “เจ้าและฮูหยินรองไปยังเซี่ยจื่อหย่วนมา?”

“ใช่แล้วเจ้าค่ะ ฮูหยินร่างกายไม่ค่อยสบายนัก ข้าจึงให้นางพักผ่อนอยู่ที่เซี่ยจื่อหย่วนครู่หนึ่ง เมื่อนางพักผ่อนดีแล้วข้าจึงได้กลับมา ใช่แล้ว ตอนที่ข้าเดินกลับมานั้น เหมือนว่ามองเห็นเรือนหอเองก็เกิดไฟไหม้ขึ้น” จื่ออันเอ่ยถึงด้านเรือนหอ ฝูงชนจึงได้มองกลับไป พบว่าทางด้านนั้นก็เกิดเป็นเปลวเพลิงม้วนเป็นควันดำแล้วจริง ๆ

มหาเสนาบดีเซี่ยอกแทบจะระเบิด เอ่ยคำรามด้วยความโมโห “รีบไปดับเพลิงเร็วเข้า!”