ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 349

คำพูดสุดท้ายของเหลียงซื่อทำให้จื่ออันตกใจ

ที่นางทำไปก็เพื่อปกป้องคนในครอบครัว แต่ซีเหมินเสี่ยวเยว่กลับตอบแทนนางด้วยความอำมหิตเลือดเย็น

หากนางตายด้วยเงื้อมมือของคนอื่น จื่ออันคงจะไม่ใจอ่อน แต่ว่าพอได้ยินประโยคนี้ นางก็นึกถึงเจ้าของร่างเดิมของเซี่ยจื่ออันขึ้นมาอย่างไร้คำอธิบาย

ในใจของเจ้าของร่างคนเดิมยังคงมีความเคียดแค้นหลงเหลืออยู่ ความแค้นและความเจ็บปวดนี้เกิดจากการที่ถูกคนที่นางรักอย่างผู้เป็นพ่อทำร้าย นางรอคอยจากก้นบึ้งของหัวใจมาโดยตลอด รอให้เขาหันกลับมามองดูนางสักครั้ง แต่ท้ายที่สุดสิ่งที่นางรอคอยกลับกลายเป็นภัยพิบัติร้ายแรง

ถูกคนที่รักทำร้าย มันร้ายแรงมากที่สุด

ดังนั้นจื่ออันจึงคลานลงจากผ้าไปอีกครั้ง มัดนางด้วยผ้าแพร เพื่อปกปิดความตั้งใจที่จะช่วยนาง จึงได้พาไก่สองตัวขึ้นไปด้วย

การดำเนินการช่วยเหลือเหลียงซื่อเป็นไปด้วยความยากลำบาก เพราะว่าในเวลานั้นไฟโหมแรงมาก อีกนิดเดียวก็จะไหม้ผ้าแพรจนขาดแล้ว ช่วงเวลาสุดท้าย จื่ออันก็ได้ดึงตัวนางขึ้นมา เพื่อไม่ให้นางตกลงไปในทะเลเพลิง

แต่ว่าช่วงเวลาสุดท้ายนี้มันก็อันตรายเป็นอย่างมาก จื่ออันแทบจะยืนบนหลังคาไม่อยู่เพราะไม้สั่นคลอนมาก หากนางตกลงไปก็คงจะไม่รอดแล้ว

จุดนี้ จื่ออันไม่กล้าพูดออกมา แต่บุญคุณที่ช่วยชีวิตนี้ ทำให้เหลียงซื่อจดจำไว้ในใจเสมอ

จู่ ๆ ซูชิงก็นึกขึ้นมาได้ "เรือนหอนั่นเกิดเพลิงไหม้ได้อย่างไร?"

จื่ออันส่ายหัว "ข้าไม่รู้ อาจจะเป็นเพราะเปลวเพลิงที่พัดไปตามลมกระมัง"

"พัดมาไกลขนาดนี้เชียวหรือ? เรือนหอกับเรือนด้านข้างอยู่ห่างกันนะ" ซูชิงรู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้

“เช่นนั้นข้าก็ไม่รู้แล้ว บางทีเจ้าสาวอาจจะหิวและไม่มีอะไรให้กิน ก็เลยทำอาหารอยู่ในห้อง ไม่ทันระวังเลยทำไฟติดเรือนหอ”

ซูชิงเข้าใจได้ในทันที จึงกล่าวถามออกมาด้วยความประหลาดใจ "ท่านยังเดินไปวางเพลิงที่เรือนหอได้อย่างสบายใจเช่นนั้นหรือ? แล้วท่านหนีออกมานานหรือยัง? ท่านเห็นว่าพวกข้าที่ฝ่าเข้าไปช่วยท่านนั้นโง่เขลาใช่หรือไม่?"

จื่ออันเดินเข้าไปหามู่หรงเจี๋ยที่ใบหน้าบูดบึ้ง และพูดเบา ๆ "ท่านอ๋อง หม่อมฉันขอพูดคุยกับท่านเป็นการส่วนตัวจะได้หรือ?"

มู่หรงเจี๋ยกล่าวด้วยท่าทางที่เย็นชา "ยังอยากจะซ่อนตัวแล้วแอบหัวเราะข้าอยู่อีกไหม?"

ในดวงตาของจื่ออันเต็มไปด้วยคำขอโทษ "พูดไม่กี่คำเพคะ"

"ไม่มีอะไรต้องพูดอีกแล้ว" มู่หรงเจี๋ยจากไปด้วยท่าทางที่เย็นชา

จื่ออันร้อนใจรีบเข้าไปคว้าแขนเสื้อของเขา "อย่าไปนะเพคะ หม่อมฉันมีของจะให้ท่านดู"

"ก็ให้ดูซะที่นี่!" มู่หรงเจี๋ยกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ