ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 367

จื่ออันสอบถามถึงข้อแลกเปลี่ยนของหยวนซื่อและฮูหยินผู้เฒ่า หยวนซื่อถึงได้เอ่ยเล่าออกมา อย่างละเอียดถี่ยิบ

จื่ออันเอ่ยถามอย่างกังวลใจ “สามารถนำสัญญาขายตัวของกุ้ยหยวนกลับมาได้นั้นเป็นเรื่องที่ดี แต่ว่าจะทำอย่างไรกันให้โทษของซีเหมินเสี่ยวชิ่งลดน้อยลง? พวกเราเองก็มิอาจจะไปขอร้องท่านอ๋องได้”

หยวนซื่อค่อย ๆ ยิ้ม “เจ้าควรที่อ่านกฎหมายของต้าโจวให้มากขึ้นอีก ในกฎหมายนี้มีอยู่ข้อนึง เมื่อคนที่ทำร้ายผู้อื่นนั้นมีอาการบ้าคลั่ง ก็จะสามารถละเว้นโทษหรือลดโทษได้”

จื่ออันส่งเสียง ‘อ่า’ ออกมาคำนึง คาดไม่ถึงว่าต้าโจวเองก็มีกฎหมายข้อนี้ด้วยเหมือนกัน

จื่ออันยิ้มพร้อมเอ่ยออกมา “ท่านแม่ หนังสือเหล่านั้นที่ท่านแม่อ่าน วันนี้เริ่มที่จะมีประโยชน์แล้ว”

“พรุ่งนี้เจ้าไปที่นั่น และเอ่ยกับเหลียงซื่อสักเล็กน้อย เหลียงซื่อจะรู้ได้เองว่าจะหาผู้ใดที่จะสามารถออกมายืนยันได้ว่าซีเหมินเสี่ยวชิ่งมีอาการบ้าคลั่ง” หยวนซื่อเอ่ย

“เจ้าค่ะ วันพรุ่งนี้ข้าจะไปเจ้าค่ะ” จื่ออันเอ่ยออกมา

จนไม่มีคำพูดใดที่จะเอ่ยกันแล้ว

จื่ออันตั้งแต่เช้าก็แบกกล่องยาออกจากจวนไป

นางไปยังบ้านฝั่งมารดาของหยวนซื่อก่อน นำแผนการมาบอกกับเหลียงซื่อ เหลียงซื่อขอบคุณนางเสียยกใหญ่ หลังจากที่นางเอ่ยขอบคุณจื่ออันแล้วนั้น ก็นำวัตถุดิบยาราคาแพง และของขวัญมากมายวางไว้บนรถม้าของจื่ออัน

จื่ออันหลีกเลี่ยงมิได้​ คิดคำนวณอยู่ในใจวัตถุดิบยาราคาแพงจำพวกนี้​ บวกกับของขวัญเหล่านั้นซึ่งจากที่มองดูนั้นคงจะเป็นจำพวกเงินทองและเครื่องประดับ​ ทำได้เพียง ไม่เต็มใจรับเอาไว้นัก “ฮูหยินรองเกรงใจกันเกินไปแล้ว​ ภายหลังทำเยี่ยงนี้มิได้แล้วนะเจ้าคะ ในภายหน้าข้าคงต้องส่งให้มากกว่านี้”

เหลียงซื่อเอ่ยพร้อมถอนหายใจ “เจ้ารับไว้เถอะ​ ทุกวันนี้ไม่รู้ว่าข้าขนย้ายมาจากจวนกั๋วกงมากเพียงใด​ บ้านฝั่งมารดามีเพียงข้าที่เป็นบุตรสาว ท่านพ่อท่านแม่มีเท่าไหร่ล้วนมอบให้ข้า”

ระหว่างทางที่จะไปยังจวนอ๋อง จื่ออันได้เอ่ยถามเสี่ยวซุน “บ้านฝั่งมารดาของหยวนซื่อนี้ร่ำรวยมากหรือ?”

“แน่นอนเจ้าค่ะ บรรพบุรุษของเหลียงซื่อนั้นเป็นผู้ร่วมก่อตั้งเมือง ในตอนราชวงศ์ไทซูนั้น บรรพบุรุษของเหลียงซื่อก็ได้ถูกแต่งตั้งให้เป็นกั๋วกง ประทานที่ดินให้ราวหนึ่งร้อยไร่ หลังจากนั้นกั๋วกงมิได้อยู่ในราชสำนักต่อ แต่หันมาทำการค้าขายแทน โดยได้ร่วมลงทุนกันกับตระกูลหูเปิดภัตตาคารและทำเหมืองทองคำ แต่น่าเสียดายยิ่งนัก ตระกูลเหลียงทำเงินได้มากยิ่งนัก แต่บุตรหลานกลับอ่อนแอ แต่มิใช่ว่าฮูหยินผู้เฒ่ามิอาจให้กำเนิดบุตรได้ ตระกูลเหลียงนั้นมีบุตรชายมาสองสามคน แต่ล้วนป่วยตายกันทั้งสิ้น นี่ก็ยังมีอีกผู้หนึ่งที่ใกล้จะตายแล้ว”

“หม่อมฉันกินมาแล้วเพคะ”

ในระหว่างทางที่มานั้นนางกินหมั่นโถวเข้าไปแล้ว เพราะว่าอยากจะเร่งรีบมารักษาให้แก่เขา แต่เขานี้สิ กลับจะเพิ่งตื่นนอนขึ้นมากินอาหารเช้า

หลังจากที่กินอาหารเช้าไปแล้ว คิ้วเลิกขึ้นแววตาขบขันมองมายังจื่ออัน “วันนี้ข้ามีของขวัญชิ้นหนึ่งที่จะมอบให้แก่เจ้า”

“ของขวัญ?” จื่ออันใจสั่นไหว ปิดบังความยินดีในดวงตาไว้ ดูท่าแล้ววันนี้นางคงจะร่ำรวยขึ้นแล้ว

อ๋องเหลียงเอ่ย “ไม่ผิด พูดให้ถูกแล้วมิใช่ข้าที่มอบให้เจ้า แต่เป็นเสด็งลุงที่มอบให้แก่เจ้า วันนี้เขาส่งมาตั้งแต่เช้า เขาจะออกจากเมืองหลวงหลายวัน ตอนนี้ได้ออกเดินทางไปแล้ว”

“เขาจะออกไปจากเมืองหลวง? ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ยินเขาเอ่ยถึงมาก่อน” จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างแปลกใจ

“มีเรื่องอะไรล้วนต้องบอกแก่เจ้างั้นหรือ?” อ๋องเหลียงปรบมือขึ้น “เข้ามา นำของขวัญเข้ามาได้”