ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 379

จิ้นกั๋วกงโมโหอย่างขีดสุด ที่ผ่านมาเมื่ออยู่ในจวนแห่งนี้ อย่าว่าแต่เรื่องที่เขาจะโกรธเลย แค่กระแอมเล็กน้อยหรือทำหน้าตาเคร่งขรึม เหลียงซื่อก็เข้าใจได้ในทันที

แต่ว่าตอนนี้เขากำลังโมโหเป็นอย่างมาก เหลียงซื่อก็ยังไม่หุบปากสงบปากสงบคำ

นายท่านรองซีเหมินเข้าไปดึงแขนหยวนซื่อไว้ "พอเถิด เจ้าดูสิ เจ้าทำให้ท่านพ่อโกรธแล้ว ยังไม่ออกไปอีกรึ?"

เหลียงซื่อจ้องไปที่ผู้เป็นสามี รู้สึกเกลียดจนอยากจะตบหน้าเขาไปสักฉาดจริง ๆ เป็นสามีภรรยากัน แต่เขากลับยินยอมให้ซีเหมินเสี่ยวเยว่สังเวยชีวิตของนางซึ่งเป็นภรรยาที่อยู่กินกับเขามานับยี่สิบปี

แต่ว่านางต้องอดทนไว้ ตั้งแต่ที่เหมือนตายไปแล้วครั้งหนึ่ง นางก็เริ่มคิดอย่างมีเหตุมีผล วันนี้อย่างไรเสียก็ต้องพูดให้กระจ่าง ดังนั้นจึงต้องกล่าวออกไปดี ๆ

เหลียงซื่อสะบัดแขนออกจากมือเขา แล้วค่อย ๆ คุกเข่าลงต่อหน้าไท่เป่า จากนั้นก็เงยหน้าขึ้น น้ำตาคลอเบ้า "ใต้เท้าเจ้าคะ ท่านคือผู้อาวุโสของตระกูลซีเหมินของเรา วันนี้ข้าต้องลองเสี่ยง คุกเข่าลงต่อหน้าท่าน ขอให้ท่านโปรดช่วยทวงความยุติธรรมให้แก่ข้าด้วย"

ไท่เป่าสีหน้าเคร่งขรึม "กล่าวต่อไป!"

เหลียงซื่อเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นที่จวนมหาเสนาบดีออกมา รวมถึงเรื่องที่ลงมือกับกุ้ยหยวนเพื่อใส่ความจื่ออัน ก็ถูกเล่าออกมาด้วยเช่นกัน

"สิ่งที่ท่านพูดมา ล้วนเป็นเพียงการคาดเดาของท่านเองมิใช่หรือ กล่าวได้เลยว่า จินตนาการของฮูหยินรองนี่ช่างล้ำเลิศยิ่งนัก มีความสามารถเช่นนี้ เหตุใดถึงไม่ไปเป็นนักเล่านิทานเล่า น่าเสียดายพรสวรรค์ที่ท่านมีจริง ๆ" ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

พูดจบ นางก็ลุกขึ้นกล่าวกับกั๋งกง "ท่านกั๋วกง ดูท่าอาหารมื้อนี้คงจะทานไม่ลงกันแล้ว ข้าถูกกล่าวหาอย่างไร้เหตุผล ทั้งรู้สึกแย่และเสียใจ ต่อไปถ้าจวนมหาเสนาบดีจัดงานเลี้ยง ข้าค่อยเชิญท่านกั๋วกงไปที่จวนข้าจะดีกว่า"

จิ้นกั๋วกงที่เห็นไท่เป่านิ่งเงียบมาโดยตลอด ก็ตบโต๊ะแล้วตะคอกออกมาอย่างเกรี้ยวกราด "เจ้าพอใจแล้วหรือยัง? นี่เป็นการต้อนรับแขกของเจ้าหรือ? ทำให้จวนจั๋วกั๋วกงของเราอับอายขายหน้าจริง ๆ ข้าเห็นว่าเจ้าอัธยาศัยดีและเป็นคนที่มีความตั้งใจจริงจึงให้เจ้าช่วยดูแลเรือน นึกไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะป่าเถื่อนทำตัวได้น่ารังเกียจถึงเพียงนี้ ข้ามองเจ้าผิดไปจริง ๆ"

มารดาของซีเหมินเสี่ยวเยว่หลี่ซื่อดูเหมือนว่านางจะทนไม่ไหวอีกต่อไปจึงกล่าวขึ้นมา "ใช่ ฮูหยินรอง บุตรของข้าซีเหมินเสี่ยวเยว่ไปทำร้ายท่านตอนไหนกัน? ท่านถึงได้ใส่ร้ายนางเช่นนี้? ข้ารู้ว่าท่านอิจฉาที่นางได้แต่งเข้าจวนมหาเสนาบดี แต่บุตรสาวท่านกลับได้แต่งกับแม่ทัพเล็ก ๆ แต่อย่างไรเสียพวกเราก็ยังเป็นครอบครัวเดียวกัน ทำไมท่านถึงไม่รู้จักแยกแยะผิดถูก ยังไม่ทันรู้ข้อเท็จจริงก็ปล่อยให้คนนอกหลอกใช้เสียแล้ว?"