ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 408

มู่หรงเจี๋ยเอ่ยขึ้นมา “หากเป็นเช่นนั้นแล้ว ต่อให้ข้าจะไปหาเจ้าที่ห้องส่วนตัวแล้วล่ะก็ ก็สะดวกสบายขึ้นเยอะ อย่างน้อยก็ไม่ต้องผ่านจวนมหาเสนาบดี”

“...”

ช่างมันเถอะ นางคิดว่าผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิที่โกรธโมโหอยู่นั้นยังคงมีสติสัมปชัญญะมากขึ้น

ก่อนที่จะลงจากรถม้า มู่หรงเจี๋ยได้เอ่ยกับนาง “พรุ่งนี้ข้าจะมารับเจ้าเข้าวังกัน”

จื่ออันรู้สึกประหลาดใจ “เข้าวัง?”

“ใช่ เสด็จแม่ได้เอ่ยเอาไว้ ก่อนที่จะประทานพระราชเสาวนีย์อภิเษกสมรส จะต้องได้พบหน้าเจ้าก่อน” มู่หรงเจี๋ยมองไปยังในหน้านั้นที่แสดงออกถึงความหวาดกลัวเล็กน้อย จึงเอ่ยออกมา “เจ้าก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยพบกับท่าน กังวลเรื่องอะไรกัน?”

นางไม่ได้กังวล นางเพียงแค่รู้สึกตื่นเต้น

ก่อนหน้านั้นจะเหมือนกันได้อย่างไรกัน? ตอนนั้นทำไปเพื่อให้มีชีวิตรอด อะไรก็ต้องแสดงออกไปให้ดีที่สุด

แต่ว่าครั้งนี้ นางจะต้องไปพบกับเสด็จแม่ของเขา โดยเฉพาะในตอนที่รู้ว่ากุ้ยไท่เฟยไม่ได้นับเขาเป็นลูกชายแล้ว หวงไท่โฮ่วจึงได้กลายเป็นเหมือนกับเสด็จแม่ของเขาแทน งั้นพรุ่งนี้ก็เท่ากับว่าไปพบกับแม่สามีในอนาคต จะไม่ตื่นเต้นได้หรือ?

คิดถึงเมื่อตอนที่เข้าวังก่อนหน้านั้น ทั่วทั้งร่างกายไม่เต็มไปด้วยรอยแผล เป็นใบหน้าก็เต็มไปด้วยความงุ่มง่าม นางจะต้องให้ภาพจำที่ไม่ดีไว้แก่หวงไท่โฮ่วเป็นแน่

ใบหน้านางเป็นกังวล “หวงไท่โฮ่วได้เอ่ยไว้หรือไม่ว่าต้องการพบข้าด้วยเรื่องอันใดเพคะ?”

“ข้าก็ไม่รู้เช่นกัน ก่อนที่ข้าจะออกจากเมืองหลวงไปนั้นก็ได้เอ่ยออกมาแล้ว แต่ว่าในตอนนั้นข้ากำลังยุ่งวุ่นวายอยู่ จึงไม่ได้พาเจ้าเข้าไป”

จื่ออันนั้นจริง ๆ แล้วไม่ค่อยจะชอบบรรยากาศของภายในวังสักเท่าไหร่ เข้าไปในวังแล้ว ก็รู้สึกว่าทรวงอกมีอะไรบางอย่างกดทับอยู่ แม้แต่หายใจก็ไม่ค่อยจะราบรื่นนัก

มู่หรงเจี๋ยมองนางอย่างลึกซึ้งอีกครั้งหนึ่ง​ “ไปเถอะ​ พรุ่งนี้ตั้งแต่เช้า​ ข้าจะมารับเจ้าเข้าวัง​ หลังจากที่ออกมาจากวังกันแล้ว​ เจ้ารีบให้มารดาของเจ้าตระเตรียมส่งมอบหนังสือให้แก่กรมพระคลัง”

“เข้าใจแล้วเพคะ” จื่ออันลงจากรถม้า​ มองรถม้าหมุนตัวจากไป​ ในใจรู้สึกอ่อนไหว

ก่อนหน้านี้ไม่นานนัก​ นางยังรู้สึกหวาดกลัวต่อชายผู้นี้​ รู้สึก​อยู่ตลอดเวลา​ว่า​เขาจะกลายเป็นเรื่องยุ่งยากในชีวิตตน​ แต่กลับคิดไม่ถึงว่า​ เขากลับกลายเป็นผู้ที่คอยคุ้มครองปกป้องตนอยู่

เมื่อเดินเข้ามาในจวนมหาเสนาบดีในชั่วขณะนั้น​ มีเสียงฟ้าร้องดังขึ้นมาจากบนท้องฟ้า​ ในฤดูร้อนเยี่ยงนี้​ มักจะเกิดฝนตกหนักอยู่ตลอดเวลา​ ก่อนหน้านี้ก็ตกลงมาหลายครั้ง​ ล้วนแต่เป็นฟ้าร้องเสียงดัง​ ฝนมีเพียงเล็กน้อย​ ในที่สุด​ฝนตกหนักนั้นกำลังมาแล้วหรือ?

จื่ออันค่อย ๆ ก้าวเดินเข้าไปด้านใน​ ฝีเท้ามั่นคงนัก

แผ่นดินนั้นเหี่ยวเฉาไปนานแล้ว​ นางกำลังรอฝนห่าใหญ่นี้!