ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 420

“ท่านคงกลัวที่จะพบกับกุ้ยไท่เฟย?” ตอนนี้นางคงยังจะคอยรับใช้กุ้ยไท่เฟยอยู่เป็นแน่ พรุ่งนี้ตอนเช้าคงจะไปสวนดอกไม้เพื่อตัดดอกไม้ ท่านคงอยากจะใช้ช่วงนั้นเพื่อพบนาง?” ซูชิงชั่วพริบตาเดียวก็มองเรื่องราวได้ทะลุปรุโปร่ง

“น่ารำคาญหรือไม่?” มู่หรงเจี๋ยเหลือบมองพวกเขาด้วยความไม่ถูกใจ

เซียวท่าหมุนกายจากไป “ข้าเองเริ่มรู้สึกจะรำคาญแล้ว ค่ำนี้ข้าไม่กินข้าวเป็นเพื่อนพวกเจ้าแล้ว ข้านัดเฉินหลิวหลิ่วเอาไว้

“อ่า?” ซูชิงดึงเขาเอาไว้ในทันที “เจ้าเมื่อวานเพิ่งจะกลับเมืองหลวงมา วันนี้ก็นัดนางเสียแล้ว? เจ้าคงจะไม่ใช่?”

“คิดอะไรอยู่? ข้าเพียงแต่ต้องการจะแนะนำชายหนุ่มให้กับนาง” เซียวท่าเอ่ยออกมา เดินจากมาเพียงคนเดียว

“ข้าไปด้วย นำข้าไปด้วย” ซูชิงรีบร้อนไล่ตามมา

เซียวท่าในแววตาส่องประกายความพึงพอใจออกมา ไม่ผิด อยากจะให้เจ้าตามมานั่นแหละ

ซูชิงไหนเลยจะคิดได้ว่าเซียวท่า กลับมีใจคิดไม่ซื่อเหมือนกัน?

พูดกลับไปก่อนหน้านี้ วันนี้แม่นมหยางเองก็เข้าวังไปพบกับฮองเฮาเช่นกัน

“เซี่ยจื่ออันได้เอ่ยอะไรเกี่ยวกับอาการป่วยของเหลียงอ๋องบ้างหรือไม่?” ฮองเฮาเอ่ยถาม

แม่นมหยางตอบ “ทูลฮองเฮา คุณหนูใหญ่ทุกวัน หลังจากกลับมาจากรักษาให้แก่ฝ่าบาทแล้ว กลับมาก็จะเอ่ยถึงทุกวันเพคะ ฝ่าบาททุกวันนี้ก้าวหน้าเป็นอย่างดีเพคะ ดังนั้นคุณหนูใหญ่เอ่ยว่าจะต้องเตรียมรักษาอาการบาดเจ็บที่ขาแล้วเพคะ”

“นางได้เอ่ยหรือไม่ว่ามีความมั่นใจ? ข้านั้นไม่ค่อยเชื่อใจนางสักเท่าไหร่” ฮองเฮา​นั้นวางความหวังทั้งหมดเอาไว้ที่เซี่ยจื่ออัน แต่เมื่อผ่านการไตร่ตรองแล้ว กลับรู้สึกว่าการที่เชื่อมั่นในนางโดยไม่สงสัยนั้นดูแปลกประะหลาดเกินไป อีกทั้งไม่พูดถึงสำนักฮุ้ยหมิน บอกว่าเพียงแค่ขานั้น ก็ไม่อาจเดินได้มาหลายปีแล้ว นอกจากหมอหลวงในวังแล้วนั้นยังเคยตามหาหมอเทวดาในหมู่ราษฎรมาแล้ว ล้วนแต่บอกว่าไม่ได้ผล นางสามารถรักษาให้หายได้หรือ?

แม่นมหยางเอ่ยตอบกลับ “คุณหนูใหญ่บอกว่าอาการบาดเจ็บที่ขานั้นเป็นอาการเรื้อรัง หากว่าต้องการรักษาแล้วนั้น จะต้องใช้ความพยายามเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่อาจรักษาได้”

ฮองเฮา​ได้ฟังจนถึงตอนนี้ ค่อยโล่งใจขึ้นมา ถามออกไปอีกครั้ง “จวนมหาเสนาบดีในช่วงนี้ก่อเรื่องเสียใหญ่โต เจ้ามีความคิดเห็นอย่างไรต่อเรื่องราวเหล่านี้?”

“เพคะ​ บ่าวทูลลา!” แม่นมหยางย่อกายคำนับถอยออกไป

น้ำเสียงขอฮองเฮา​ดังลอยมาจากด้านหลัง​ ค่อนข้างจะเย็นชา​ “เจ้าอยู่นอกวังเป็นเวลานาน​ ทางที่ดีควรจะจดจำสถานะของตนให้ดี​ อย่าให้ผู้อื่นชักจูงให้ตนสับสนเป็นอันขาด​”

แม่นมหยางหันกลับมา​ ค่อย ๆ มองยังฮองเฮา​ด้วยความประหลาดใจ​ “พระองค์​ ความหมายของท่านคือ？”

ฮองเฮา​จ้องมองนางอยู่ครู่ใหญ่​ “เจ้าเข้าใจดี”

แม่นมหยางแสร้งทำเป็นว่าไม่เข้าใจ​ “พระองค์​ มิไม่ใช่ว่าบ่าวมีบางอย่างที่ทำได้ไม่ดีพอ? ก่อนหน้านั้นเป็นเพราะว่าองค์​รัชทายาท​และ​ราชครู​เหลียงเองก็อยู่ในเหตุการณ์​ด้วย​ บ่าวไม่รู้​ความหมาย​ของฮองเฮา​ จึงมิได้ลงมือช่วยคุณหนูใหญ่​เซี่ย​ พระองค์​โปรดทรงให้อภัยด้วยเพคะ!”

“ไม่มีอะไรแล้ว​ เจ้าออกไปได้” ฮองเฮา​ในที่สุดก็โบกมือ​ ไล่นางออกไป