ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 425

ในตอนเที่ยงคืน จื่ออันยังคงนอนไม่หลับ ได้แต่พลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียง

ช่วงแรก ๆ ที่มาถึงยุคโบราณนี้ นางนอนหลับไม่เพียงพอ และรู้สึกเหนื่อยล้ามาก

ตอนนี้นางก็ค่อย ๆ กลับมาสู่วงโคจรเดิม นั่นก็คือการนอนไม่หลับ

ความจำของจื่ออันคนเดิม มักจะผุดขึ้นกลางใจในยามค่ำคืนเสมอ ทำให้ความเคียดแค้นเพิ่มมากขึ้น

ที่นอกหน้าต่าง มีเสียงลอยมา

นางลุกขึ้นทันที

แม่นมหยางยังไม่ได้กลับออกมาจากวัง เสี่ยวซือก็คอยรับใช้ท่านแม่อยู่ในห้อง ส่วนตาวเหล่าต้าหากเขาไม่ได้รับคำสั่งก็จะเข้ามาที่หน้าประตูเรือนปีกไม่ได้

"ใคร?" กล่าวถามอย่าตื่นตระหนก

"เจ้าจะเปิดประตูเอง หรือจะให้ข้าพังประตูเข้าไป" มีเสียงดังโหวกเหวกโวยวายดังมาจากนอกหน้าต่าง

จื่ออันชะงักไปเล็กน้อย เขาเหรอ? เขามาทำไมดึกดื่นขนาดนี้? หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

จื่ออันรีบเปิดประตูออก ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ยังทรงตัวได้ไม่มั่นคง เงาดำปกคลุมร่างนาง จากนั้นนางก็ถูกดึงเข้าไปอยู่ในอ้อมอกกว้างของเขา นางได้กลิ่นสุราฉุนเตะสมูกมาก ตามมาด้วยเสียงหายใจที่หนักหน่วงของเขา

"เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ท่านดื่มสุรามาอย่างนั้นหรือ?" จื่อวิตกกังวลเล็กน้อย เพราะไม่เคยเห็นเขาในสภาพเช่นนี้เลย ตกลงมันเกิดเรื่องอะไรกันแน่?"

"ไม่ต้องถาม ไม่ต้องพูดอะไรทั้งสิ้น!" ลมหายใจที่กรุ่นไปด้วยกลิ่นสุรารดบนศีรษะนาง น้ำเสียงมีความอดกลั้นบางอย่างที่กล่าวออกมาเป็นคำพูดไม่ได้

จื่ออันคาดการณ์ว่าจะต้องเกิดเรื่องบางอย่างขึ้นอย่างแน่นอน

นางไม่ได้ถามต่อ แต่ยื่นมือออกไปโอบกอดเขา และซุกศีรษะลงในอ้อมอก พยายามไม่ส่งเสียงใดออกมา

มู่หรงเจี๋ยเอนหลังพิงเก้าอี้ ปรับเปลี่ยนอิริยาบถให้อยู่ในท่วงท่าที่สบายที่สุด "เจ้าไปนอนเถิด ข้าอยากอยู่เงียบ ๆ ที่นี่สักพัก"

ที่จวนผู้สำเร็จราชการทำให้เขารู้สึกแน่นหน้าอก เขาต้องออกมาจากที่นั่น

"ข้าจะนั่งเป็นเพื่อนท่าน" จื่ออันกล่าว เขาน่าจะรักแม่นางโหรวเอ๋อผู้นั้นมากสินะ?" แม้ในใจจะรู้สึกเสียใจเล็กน้อย แต่ว่าเรื่องการอภิเษกของพวกเขาก็ไม่ใช่การตัดสินใจของตนเองตั้งแต่แรก เขาเองก็ไม่เคยแสดงออกว่ารักนางเลย เมื่อก่อนพวกเขาก็แค่มีช่วงเวลาดี ๆ ร่วมกันก็เท่านั้น

ก่อนหน้านี้นางเองก็ไม่รู้เลยว่า เขาจะชอบโหรวเอ๋อผู้นี้มากถึงขนาดนี้ หากรู้ ก็อาจจะยับยั้งหัวใจตนเองได้บ้าง

ความโศกเศร้าได้แผ่กระจายออกมาในบรรยากาศที่เงียบงัน มีความเศร้าที่พูดออกมาไม่ได้ ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไร มู่หรงเจี๋ยหลับตาลง แต่ว่าจื่ออันรู้ว่าเขาไม่ได้หลับ เพราะว่าขนตาของเขายังคงสั่นอยู่ตลอดเวลา

เส้นเลือดบริเวณหน้าผากของเขากำลังขยับ ทำให้รู้ว่าสมองของเขากำลังครุ่นคิดไม่หยุด และอาการปวดหัวของเขาน่าจะรุนแรงขึ้นอีก เพราะว่าเขามักจะขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว

จื่ออันเดินเข้าไปหา ยื่นมือไปลูบหว่างคิ้วของเขา และกล่าวเบา ๆ "ผ่อนคลายเสียหน่อยเถิด ทุกอย่างจะต้องดีขึ้นเพคะ"