ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 441

ตาวเหล่าต้าได้ฟังคำพูดนางที่ยังคงหยิ่งผยองอยู่ หยิบกริชขึ้นมามองยังจื่ออัน “คุณหนูใหญ่ เชิญท่านเอ่ยสั่งมาได้เลยขอรับ!”

จื่ออันค่อย ๆ นั่งลงอย่างช้า ๆ พลางเอ่ย “เสี่ยวตาว​ เริ่มจากในหน้าของนาง ค่อย ๆ กรีดลงไป จนกว่านางจะพูดออกมา”

ทาสรับใช้ต่างอยู่ด้านนอกคอยมองดูกันอยู่ หลานยู่ก่อนหน้านั้นภายในจวน ค่อนข้างจะมีหน้ามีตาอยู่บ้าง เริ่มตั้งแต่ที่พ่อบ้านเซี่ยฉวนถูกเผาไหม้จนตายนั้น ทาสรับใช้ในจวนล้วนเป็นนางที่คอยดูแลจัดการ

ถึงแม้ว่าจะเอ่ยว่านางนั้นเย่อหยิ่งแล้วก็บ้าอำนาจ กระทำการโดยพลการ แต่ว่าเพราะนางนั้นเป็นคนของเรือนฮูหยินผู้เฒ่า ใครก็ไม่กล้าที่จะล่วงเกิน ต่อให้มีความโมโหโกรธเกรี้ยวก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยออกมาสักประโยค มาตอนนี้นางโดนทุบตีจนเจ็บช้ำไปทั้งกาย ทุกคนในใจต่างก็กู่ร้องดีใจกันทั่วหน้า

หลานยู่และเซี่ยฉวนมีวิธีกระทำเรื่องต่าง ๆ นั้นไม่เหมือนกัน เซี่ยฉวนเองก็ไม่ใช่สิ่งของบางอย่าง แต่เขาเข้าใจที่จะปฎิบัติต่อทาสรับใช้อย่างเมตตา ดังนั้นต่อให้ทาสรับใช้จะรู้ว่าจิตใจของเขาโหดร้าย แต่กับเขานั้นก็ไม่ได้มีเรื่องร้องเรียนใด

ความทุกข์ทรมานของหลานยู่นั้น ทำให้ผู้คนในใจล้วนยินดี

แต่ว่าเมื่อได้ฟังจื่ออันออกคำสั่งนี้มา ทุกคนอดไม่ได้ที่จะเสียขวัญ คาดไม่ถึงว่าคุณหนูใหญ่จะโหดร้ายได้ถึงเพียงนี้ ก่อนหน้านั้นคนที่เคยดูถูกจื่ออันเอาไว้ ก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไป

ตาวเหล่าต้าถือกริชเดินเข้ามา ค่อย ๆ เผยยิ้มออกมา “ป้าหลานยู่ใช่หรือไม่? ข้าล่วงเกินแล้ว!”

กริชในมือเขาค่อย ๆ ลดลง แสงจากกริชส่องแวววาวอยู่ตรงหน้าของหลานยู่

หลานยู่ยังคงไม่ได้สติกลับคืนมา ก็รู้สึกได้ว่าใบหน้าบางส่วนนั้นหนาวเหน็บ จากนั้นก็เจ็บปวดแสบร้อน นางเอื้อมมือขึ้นไปลูบคลำ ทั้งฝ่ามือเต็มไปด้วยเลือด

“ท่านช่างโหดร้ายซะเหลือเกิน สักวันท่านจะต้องโดนกรรมตามสนอง!” หลานยู่ส่งเสียงโมโหออกมา จากนั้นค่อย ๆ ถอยไปหลบด้านหลัง ต้องการที่จะให้เซี่ยหว่านเอ๋อปกป้อง

เซี่ยหว่านเอ๋อคาดไม่ถึงว่าจื่ออันแม้แต่หน้าก็ไม่ไว้ให้นาง​ ถึงกลับกล้าต่อกรต่อหน้านางทำเยี่ยงนี้กับหลานยู่​ นางไม่อาจที่จะระงับความโกรธเกรี้ยวไว้ได้อีกแล้ว​ “เซี่ยจื่ออัน​ เจ้าอย่าได้รังแกคนกันเกินไป​ เพียงเพื่อบ่าวสองคนถึงกับก่อเรื่องสะเทือนฟ้าสะเทือนดินเยี่ยงนี้​ จำเป็นด้วยหรือ?”

จื่ออันไม่แม้แต่จะสนใจเซี่ยหว่านเอ๋อเลย​ ทำเพียงจ้องมองหลานยู่​ “จะพูด​หรือ​ไม่​พูด?”

หลานยู่หดตัวลง​ แต่ก็ยังคงปากแข็งอยู่เช่นเคย​ “ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่รู้​ หากว่าเจ้ามีความสามารถ​ ก็ไปตามหาเอาเอง​ เจ้าวันนี้ทำร้ายข้า​ ฮูหยินผู้เฒ่า​จะต้องไม่ปล่อยเจ้าไปแน่”

เซี่ยหว่านเอ๋อกระทืบเท้า “ดี พวกเจ้ารอก่อน ข้าจะไปตามท่านย่าให้มาเดี่ยวนี้”

อีกด้านหนึ่ง ตาวเหล่าต้าก็กรีดมีดลงไปบนใบหน้าของหลานยู่อีกครั้ง สีแดงสดของเลือดไหลอาบแก้มลงมา พูดไม่ออกถึงความน่ากลัวสยดสยอง

ในตอนที่หลานยู่กำลังร้องไห้โหยหวนอยู่นั้น จื่ออันได้เอ่ยออกมาเสียงเย็น “เสี่ยวตาว ตัดนิ้วมือของนางออกมา!”

หลานยู่ตกใจจนตัวสั่น ถึงแม้ว่าคุณหนูรองจะไปหาฮูหยินผู้เฒ่าแล้ว แต่ว่ารอจนฮูหยินผู้เฒ่ามาถึง เกรงว่าชีวิตนางก็จะไม่มีแล้ว

“ข้าพูด ข้าพูดแล้ว!" หลานยู่ในที่สุดก็ยอมเปิดปาก ร้องไห้ตะโกนออกมา

จื่ออันเผยรัศมีเย็นชาออกมา “พูด!”