ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 443

ฮูหยินผู้เฒ่า​เอ่ย​เสียง​เข้ม​ “หุบปากซะ​ แล้วก็ไสหัวออกไป​ คนของทางด้านเซี่ยจื่อหย่วน​ เจ้าในขณะนี้คนเดียวก็ไม่อาจแตะต้องได้​ เจ้าในตอนนี้สนใจเพียงแต่ดูแลรอยแผลบนใบหน้าให้ดีก็พอ รอแต่งให้กับองค์รัชทายาท​อย่างเดียวก็พอ​ ส่วนเรื่องอื่นนั้น​ แม้แต่เรื่องเดียวก็อย่าได้เข้ามายุ่ง”

เซี่ยหว่านเอ๋อโมโหจนน้ำตาไหลออกมา​ แต่เป็นเพราะฮูหยินผู้เฒ่า​กำลัง​โกรธ​ จึง​ไม่​กล้าที่จะโต้แย้ง ทำได้เพียงจากไปอย่างโกรธเคือง

หลานยู่นั้นเดิมยังคงหวังว่าฮูหยินผู้เฒ่า​จะให้ความเป็นธรรมแก่นาง​ ตอนนี้เมื่อพบว่าฮูหยิน​ผู้เฒ่า​เอ่ย​ออกมาเยี่ยงนี้​ เกรงว่าคงจะไม่ไปหาเซี่ย​จื่อ​อัน​แล้ว

นางในใจทั้งโกรธทั้ง​ตกใจ​ อีกทั้งวันนี้ยังถูกทุบตีทำร้าย​ เรื่องนี้หากว่าปล่อยไปแบบนี้​ ต่อไปนางในจวนนี้จะมีที่ยืนอีกหรือ?

เมื่อคิดจนถึงจุดนี้​ ความโกรธเกลียดในใจนางก็ยิ่งเพิ่มขึ้น​ ดูแล้ว​หากจะระบายความโกรธในครั้งนี้​ คงจะต้องไปหาคุณ​หนู​รองเสียแล้ว

ฮูหยินผู้เฒ่า​รู้สึก​เหนื่อยล้าจึงเอื้อมมือออกไป​ ให้ป้าชุ่ยยู่ประคองนางออกไป

เมื่อกลับมายังในห้องเพื่อรอท่านหมอเข้ามา​ หลานยู่เอ่ยด้วยความโศกเศร้า​ “ฮูหยินผู้เฒ่า​ทำไมถึงได้เกรงกลัวนางขนาดนี้? นางทุบตีข้าจนกลายเป็นแบบนี้​ ฮูหยินผู้เฒ่า​ยังไม่กล้าออกหน้าให้ข้า”

“ไม่ใช่ว่าไม่กล้า​ แต่เป็นเพราะว่าฮูหยิน​ผู้เฒ่า​มีแผนการ​ เจ้าอย่าได้ไปก่อเรื่องก่อราวเข้าอีก​ ครั้งนี้มีชีวิตรอดกลับมาได้ก็พอแล้ว​ คุณหนูใหญ่ทุกวันนี้ไม่เหมือนก่อนหน้านั้น​ นางไม่มีทางแสดงความเมตตาต่อพวกเรา​ เรื่องราวของเซี่ยฉวนเจ้ายังไม่ได้รับบทเรียนหรือ?” ชุ่ยยู่เอ่ยชี้แนะ

หลานยู่เอ่ยออกมาด้วยความโมโห “เซี่ยฉวนจะเทียบกันกับข้าได้อย่างไรกัน? เขาเป็นเพียงพ่อบ้านคอยดูแลจวน​ พูดถึงยังไงก็เป็นเพียงแค่ทาสรับใช้”

“พวกเราเองก็เป็นทาสรับใช้เหมือนกัน​ หลานยู่​ ถึงแม้ว่า​ว่าฮูหยิน​ผู้เฒ่า​จะรักใคร่พวกเราพี่น้อง​ แต่ว่าเจ้าอย่าได้ลืมไป​ พวกเราเองก็เป็นทาสรับใช้​ บางทีอาจจะเทียบไม่ได้กับเซี่ยฉวนเสียด้วยซ้ำไป” ชุ่ยยู่เอ่ยออกมาอย่างราบเรียบ

หลานยู่ตกตะลึงไปชั่วครู่นึง​ พูดจาเอ่ยเยาะเย้ยออกมาในทันที “ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้าถึงได้พูดจาดูถูกตัวเองอยู่เยี่ยงนี่​ ยังจำได้หรือไม่ที่ฮูหยิน​ผู้เฒ่า​เคยเอ่ยออกมาประโยค​หนึ่ง? นางบอกว่าสถานะของพวกเราถึงแม้จะเป็นทาสรับใช้​ แต่ว่าในจวนนั้น​ หากว่ามีนางอยู่หนึ่งวัน​ ก็จะไม่มีผู้ใดกล้าจะมองว่าพวกเราเป็นทาสรับใช้​ คำพูดนี้นายท่านเองก็ได้ยิน”

หลานยู่เอ่ยออกมาด้วยความโมโห “ดี​ เจ้าไม่ยอมช่วยข้า​ เจ้าก็ไสหัวออกไป​ พี่สาวน้องสาวนี้เป็นไม่เป็นก็ช่างมัน​ เห็นข้าโดนผู้อื่นรังแกจนเป็นเยี่ยงนี้แล้ว​ เจ้าก็ไม่ยอมที่จะช่วยข้าอีก​ พี่สาวน้องสาวนี้ยังจะมีความหมายอะไรอีก?”

ชุ่ยยู่รู้ว่านางนั้นกำลังลุ่มหลงอยู่ลึก ๆ​ ถอนหายใจเอ่ยออกมา “ข้าจะออกไปดูว่าท่านหมอมาแล้วหรือยัง”

หลานยู่พบว่าตนเองนั้นพูดออกมาจนถึงขนาดนี้แล้ว​ นางยังจะไม่ยอมช่วยเหลือตนอีก​ อดไม่ได้ที่จะโมโหเกรี้ยวกราด​ พุ่งไปยังด้านหลังของนางด้วยความโกรธพลางเอ่ย “ชุ่ยยู่​ ข้าในวันนี้ก็คือเจ้าในวันพรุ่งนี้​ เจ้าดูเอาไว้เถอะ​ ถึงเวลานั้นแล้วข้าก็จะไม่สนใจเจ้าเหมือนกัน”

ชุ่ยยู่ส่งเสียงลอยมาจากไกล ๆ “หากว่ามีวันนั้นขึ้นจริง เจ้าเองก็คอยชี้แนะข้าดี ๆ ด้วย​ อย่าได้ประเมินค่าของตนเองสูงเกินไป​ หรือว่า​ไปเชิญท่านหมอมาให้ข้า”

หลานยู่โมโหมาดร้าย​ ออกแรงทุบไปยังกาน้ำชา​ เอ่ยเสียงเย็น “เจ้าไม่ยอมช่วยข้า​ ข้าก็จะไม่เหลือหนทางแล้วหรือ?”