ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 464

จื่ออันยิ้มตอบ "ไม่ใช่ ท่านอ๋องบอกว่า เจ้ายังเยาว์วัยนัก ควรจะเรียนรู้อะไรเสียบ้าง เขาจะให้เจ้าไปเรียนรู้งานจากคนทำบัญชีก่อน"

"เรียนรู้งาน?" กุ้ยหยวนเบิกตากว้าง และหายใจเร็วเล็กน้อย "เรียนรู้งานจากคนทำบัญชี? มันจะเป็นไปได้จริง ๆ หรือขอรับ?"

จื่ออันเอ่ยถาม "เจ้ามีความสุขไหมเล่า?"

"มี มีขอรับ บ่าวอยากเรียน" กุ้ยหยวนตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง หากไม่ใช่เพราะขาทั้งสองข้างหัก เขาคงจะกระโดดโลดเต้นไปแล้ว

"อยากเรียน ก็ต้องรักษาบาดแผลให้หายดีก่อน" จื่ออันกล่าว

"บ่าวทราบขอรับ บ่าวจะตั้งใจเรียน "กุ้ยหยวนพยักหน้าอย่างเอาจริงเอาจัง ใบหน้าที่ซีดเซียวเปี่ยมล้นไปด้วยความสุขและความตื่นเต้น

แต่ในใจของจื่ออันกลับหนักอึ้ง

หลายปีที่ทำงานเป็นสายลับ ทำให้นางรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายของอันตราย

สัญชาตญาณนี้ นางได้มาจากการสั่งสมประสบการณ์มาเป็นเวลานานหลายปี ดังนั้นจึงไม่อาจบอกว่ามันไร้เหตุผลโดยสิ้นเชิง

ระเบิดทางเดินกับภูเขาหินจำลองไปแล้ว มีเพียงมหาเสนาบดีเซี่ยที่พูดกับนางเพียงไม่กี่คำ หลังจากนั้นก็ไม่มีเหตุการณ์อันใดเกิดขึ้นอีกเลย นี่มันค่อนข้างจะผิดปกติ

เมื่อใดก็ตามที่มีเหตุการณ์ผิดปกติ นั่นก็หมายความว่าอาจจะมีวิกฤตการณ์เกิดขึ้น

เป็นอย่างที่คาดไว้ คืนนั้นที่แม่นมหยางถูกฮองเฮาเรียกตัวให้เข้าวัง

ตอนที่ออกจากวังมา ก็เป็นยามจื่อซึ่งมันก็ดึกแล้ว

จื่ออันไม่ได้หลับเลย นางรอแม่นมหยางกลับมา

อย่างน้อยก็ทำให้ตนเองหลงเหลือความหวังอยู่บ้าง

แต่ว่านางเองก็ไม่แน่ใจ เพราะว่านางในตอนนี้ ถูกซุ่มโจมตีจากทุกด้านอยู่แล้ว

แม่นมหยางส่ายหัวเบา ๆ บนใบหน้าที่แก่ชราฉายแววความฉลาดขึ้นมา "ตั้งแต่ตอนที่อายุได้สิบสามปีบ่าวก็เข้าวังวังมาแล้ว ใช้ชีวิตอยู่ในวังไปวัน ๆจนถึงวันนี้ สำหรับบ่าวแล้ว นับเป็นโชคดี แต่ว่ามีบางครั้งที่บ่าวถามตนเองว่า นี่คือสิ่งที่บ่าวต้องการหรือไม่? ในวังหลัง ทาสที่มีจุดจบที่ดีมีไม่มาก ติดตามนายที่เก่งกาจมากเท่าไหร่ จุดจบก็อนาถมากขึ้นเท่านั้น เพราะว่าสามารถตกเป็นเหยื่อล่อเพื่อนายได้ทุกเมื่อ"

จื่ออันมองไปที่นาง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

"แต่ว่า" แม่นมหยางค่อย ๆ คุกเข่าลง "บ่าวไม่เคยคิดเลยว่า จะมีวันที่บ่าวได้พบใครสักคน ซึ่งคน ๆนั้นจะเป็นเห็นบ่าวเป็นคนในครอบครัวด้วยใจจริง ไม่ลังเลสักนิดที่จะปกป้อง บ่าวไม่เคยเผยความรู้สึกในใจที่มีต่อคุณหนูใหญ่ให้รู้เลย หากท่านไม่ทิ้งบ่าว ชั่วชีวิตนี้ของบ่าวก็จะไม่จากท่านไปไหนเจ้าค่ะ"

จื่ออันยื่นมือไปพยุงตัวนางให้ลุกขึ้น และพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง "รีบลุกขึ้นเถิด ความรู้สึกดีของท่านข้ารับรู้ได้ ข้าไม่เคยสงสัยในความภักดีที่ท่านมีต่อข้าเลย ในความเป็นจริง ท่านละทิ้งชีวิตที่สุขสบายในวังมาลำบากตรากตรำอยู่กับข้าในจวนมหาเสนาบดี ต้องมาเผชิญกับแผนการชั่วร้ายมากมาย ลำบากท่านแล้วนะ"