ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 466

คุณหนูใหญ่เซี่ย ท่านไปนอกเมืองกับข้าสักรอบเถิด ท่านได้โปรดช่วยหวางหยูด้วยเถอะขอรับ” ซูชิงเอ่ยอ้อนวอนขอร้องออกมา

จื่ออันจึงได้ถามกลับ “เขาตอนนี้เป็นอย่างไรแล้วบ้าง?”

“เขานับวันอาการก็ยิ่งหนักขึ้น วันนี้ไม่มีวิธีที่จะให้ยาได้แล้ว” ซูชิงเอ่ยออกมา

จื่ออันอยากจะเอ่ยกับเขานัก หากว่าไม่อาจที่จะรับอาหาร ไม่อาจจะรับยาต้ม ต่อให้นางไปก็คงจะหมดหนทางแล้ว นางคงจะมิอาจช่วยหวางหยูเอาไว้ได้

แต่ว่าเมื่อมองเห็นใบหน้าของซูชิงเต็มไปด้วยความอ้อนวอน นางเองก็ไม่อาจที่จะปฎิเสธออกไปได้ “ได้ ข้าจะไปกับเจ้า”

บางทีนางอาจจะทำให้หวางหยูมีความสุขขึ้นก็เป็นได้

เมื่อถึงนอกเมืองแล้ว กลับมองเห็นหญิงสาวเยาว์วัยนางหนึ่งคอยเฝ้าอยู่ด้านนอกกรงเหล็ก

ซูชิงไม่ได้เอ่ยออกมาเกินจริงเลย สถานการณ์ของหวางหยูนั้นหนักหนาเอาการ ใบหน้าของเขาเริ่มที่จะลอกล่อน เผยให้เห็นจุดด่างดำ แต่เมื่อมองใกล้แล้วกลับไม่ใช่จุดด่างดำ แต่เป็นร่องรอยของเลือดที่คั่งค้างเมื่อตอนที่เขาล้มลง

เขานอนหงายแผ่หราอยู่ภายในกรงเหล็ก เบิกตากว้าง เบ้าตาดูลึก ทั่วทั้งกายผอมแห้งเป็นอย่างมาก เหลือเพียงแต่หนังที่หุ้มกระดูกเอาไว้

เขาราวกับว่าทุกข์ตรมเป็นอย่างมาก มือทั้งคู่กำหมัดแน่น บางคราวก็งอเข่าลง บางคราวก็ถีบตัวตรง ดูเหมือนได้รับความเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

ในลำคอนั้นมีเสียง “หัวเราะ” ออกมา อย่างไม่หยุดหย่อน มุมปากนั้นแม้แต่ฟองน้ำลายก็ไม่มี แห้งกรังไปหมด

หญิงสาวผู้นั้นร้องไห้อยู่ด้านนอกของกรงเหล็ก ท่าทางดูซีดเซียวเศร้าโศกเสียใจ

“นางเป็นพี่สะใภ้ของหวางหยู” ซูชิงเอ่ยออกมาด้วยความเศร้าโศก “เมื่อวานข้าได้ขอให้นางมา หากว่าหวางหยูจะต้องตายจริง ๆ แล้ว ข้าก็หวังว่าจะมีคนในครอบครัวคอยอยู่เป็นเพื่อนเขา”

จริง ๆ แล้วที่ซูชิงไปหาจื่ออันนั้น เพราะว่าจะมีวิธีที่ไม่เจ็บปวดทำให้เขาตายลงไป เขารู้ดีว่าผู้ใดก็ไม่มีวิธีที่จะช่วยหวางหยูเอาไว้ได้

จื่ออันยืนอยู่ด้านนอกกรงเหล็ก มองไปยังหวางหยูรู้สึกหมดสิ้นหนทางแล้ว

พี่สะใภ้ใหญ่หวางยิ้มอย่างขมขื่น “ข้ารู้ว่าพวกท่านแม่ทัพล้วนแต่ไม่ยินยอมที่จะเปลืองแรงใจเพื่อหวางหยู ใช่แล้ว เขาเป็นเพียงแค่พลทหาร จะควรค่าให้พวกท่านทุ่มแทเหนื่อยนักไปเพื่ออะไรกัน?”

จื่ออันเมื่อได้ฟังประโยคนี้แล้วนั้น ภายในใจก็รู้สึกเศร้าตรม นางเอ่ยออกมา “พี่สะใภ้ใหญ่หวาง หากว่าพวกเขาไม่ได้สนใจวามเป็นความตายของหวางหยูแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องนำเขาเดินทางไกลเป็นพันลี้กลับมาหรอก ทุกคนล้วนแต่หวังจะให้หวางหยูดีขึ้น แต่ว่าจนถึงตอนนี้แล้ว ก็ยังไม่มีวิธีรักษาอาการของโรคนี้ได้”

พี่สะใภ้ใหญ่หวางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ขอประทานโทษด้วยเจ้าค่ะ ข้าเสียใจไปในชั่วขณะ เอ่ยคำที่ไม่ควรจะเอ่ยออกมา หวังว่าท่านแม่ทัพทั้งสองคงจะให้อภัยข้า”

จื่ออันเมื่อพบว่านางยังคงมีท่าทางที่ไม่ค่อยจะเชื่อนัก ก็เลยไม่ได้พูดอะไรต่อ พูดออกมามากไปก็ไม่มีประโยชน์อันใด เพราะว่าทำอะไรไม่ได้แล้ว

จื่ออันเมื่อพบว่าหวางหยูมีท่าทางทุกข์ทรมาน จึงได้เอ่ยถามซูชิง “เจ้าก่อนหน้านั้นก็วางยาสลบเขามาโดยตลอดนี่? ทำไมถึงได้ไม่ใช้เสียแล้ว?”

ซูชิงเอ่ยตอบ “เขามีบางคราวที่ฟื้นขึ้นมา ได้ขอร้องพวกเราว่าอย่าได้วางยาสลบให้เขาอีก โดยเฉพาะเมื่อพี่สะใภ้ใหญ่หวางมาแล้วนั้น เขาก็ไม่ยินยอมอีก”

จื่ออันรู้สึกเศร้ายิ่งนัก หวางหยูคงจะหวังว่าตนนั้นจะยังคงมีสติ ในตอนที่พบคนใกล้ชิดอยู่ข้างกาย เยี่ยงนี้ก็จะได้สงบจิตสงบใจลงได้