ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 476

นางเองเชื่อว่า ในการหลอกใช้ครั้งนี้ มีกี่ส่วนที่เป็นความรู้สึกจริง ๆ อยู่

จื่ออันไปยังจวนท่านอ๋อง ในตอนที่ฝังเข็มนั้นเหมือนกับมีบางอย่างที่นึกไม่ออก จึงเริ่มจากมือของหนี่หรง

หนี่หรงเอ่ยถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้น จากนั้นจึงได้เอ่ย “ถึงแม้ทุกคนจะรู้สึกว่าไม่ใช่ผู้ป่วยโรคผีดิบที่กัดข้า แต่ในใจข้ามักจะรู้สึกว่าใช่ เพราะว่ากลิ่มเหม็นนั้น ข้าทั้งชาตินี้ก็ไม่มีวันลืม”

จื่ออันเอ่ยถาม “ข้าขอดูแผลของเจ้าได้หรือไม่?”

หนี่หรงเอ่ย “แน่นอนว่าได้ แต่ว่าตอนนี้แผลเป็นนั้นจางลงไปมากแล้ว”

แผลเป็นนั้นจางลงไปมากแล้วจริง ๆ สามารถเอ่ยได้ว่ารอยแผลเป็นนั้นจางลงไปอย่างรวดเร็ว ที่ ๆ มีรอยฝันนั้นตกสะเก็ดเป็นสีดำ เหมือนกันกับสีของน้ำหมึกอย่างไรอย่างนั้น จื่ออันใช้เข็มจิ้มลงไปเล็กน้อย “เจ็บหรือไม่?”

“ไม่เจ็บ​ ไม่มีความรู้สึก​อันใดเลย”

จื่ออันเอ่ยถาม​ “เจ้าลองนึกดูอีกครั้งหนึ่งสิว่า​ ผู้ที่กัดเจ้าเป็นเช่นไร”

“ข้ามองรูปลักษณ์​เขาไม่ชัด​เจน​นัก​ แต่ว่า​ข้าเห็นดวงตาของเขาแดงก่ำ​ ยังมีกลิ่นเหม็น​บนใบหน้า​ ล้วนแต่เหมือนกับผู้ป่วยโรคผีดิบนัก”

“ข้าจำได้ว่าเจ้าในตอนที่กลับมานั้น บอกว่ามึนศีรษะ นอกจากอาการมึนศีรษะแล้ว ยังจะมีอาการอะไรอีกหรือไม่?”

“ใจเต้นเร็วมากขอรับ จิตใจรู้สึกประหวั่นพรันพรึง และยังมีอาการคอแห้ง อยากจะดื่มน้ำเป็นอย่างมาก”

“ในตอนนั้นที่เจ้ากำลังโดนพิษ ข้าหลังจากนั้นก็เลยใช้น้ำเกลือเข้าไปล้างท้องให้แก่เจ้า” จื่ออันคิดอยู่ครู่นึง ในตอนนั้นเมื่อเขาโดนกัดนั้น ไม่อาจที่จะแสดงอาการออกมาในทันทีทันใดได้ เพราะฉะนั้น อาการมึนศีรษะและจิตใจประหวั่นพรันพรึงนี้เป็นเพราะว่าโดนพิษเข้า เขาใช้สมุนไพรที่มีพิษเข้าไป

ระยะรอคอยของอาการโรคนี้ไม่ควรที่จะใช้เวลานานนัก จนถึงตอนนี้หนี่หรงยังไม่มีอาการใดแม้แต่น้อย แสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้โดนผู้ป่วยโรคผีดิบกัดเข้า

แต่ว่า​คนผู้นั้นที่เขาเอ่ยอธิบายออกมา​ กลับเหมือนกับผู้ป่วยโรคผีดิบเป็นอย่างมาก

จื่ออันชั่วขณะนั้นพบว่าเบาะแสที่พบนั้นก็ไม่มีเสียแล้ว​ จึงไม่รู้ที่จะเริ่มลงมือจากที่ใดดี

เซียวท่าเองก็เร่งตามมาด้านหลัง แต่เขานั้นมองเห็นรถม้าของจื่ออัน จึงได้ขี่ม้ามาเอ่ยกับมู่หรงเจี๋ยที่อยู่ด้านหน้าว่า “ท่านหมอเซี่ย”

มู่หรงเจี๋ยหันหลังกลับไปมอง “อืม!”

“ท่านจะไม่เรียกนางกลับมาหรือ?” เซี่ยวท่าเอ่ยถาม

“ไม่ล่ะ เซียวท่า เจ้าไปบอกกับนาง ให้นางในช่วงระยะเวลานี้หาข้ออ้างออกจากเมืองหลวงไป” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมา

“ทำไมกัน? พวกเราในตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงที่ต้องการใช้คน” เซียวท่าเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ “อีกทั้ง นางมีทักษะทางการแพทย์ สูงยิ่งกว่าหมอหลวงเสียอีก”

“เจ้าสามารถคิดได้ ผู้อื่นจะคิดไม่ได้หรือ? นางมีทักษะทางการแพทย์ แต่ว่าเจ้าเองก็พบว่านางสำหรับโรคผีดิบประเภทนี้นั้นก็ไม่มีวิธีการเช่นกัน” มู่หรงเจี๋ยใบหน้าดูมืดมนเอ่ยออกมา

แสดงออกมาว่าเขานั้นไม่ชอบใจที่จะให้ผู้อื่นเอ่ยถึงเรื่องที่เซี่ยจื่ออันมีทักษะทางการแพทย์ วันนี้เขาได้พบกับเบาะแสการสมคบคิดบางอย่างเข้าแล้ว และการสมคบคิดนี้ อาจจะนำนางเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยก็เป็นได้