ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 478

วันรุ่งขึ้น ผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิยังคงส่งท่านหมอไปยังหมู่บ้านศิลา และเปิดเผยอการของโรคระบาด พร้อมทั้งเปิดรับท่านหมอ หากว่าผู้ใดสามารถทำการรักษาได้ จะได้รับเงินรางวัลเป็นจำนวนหนึ่งหมื่นตำลึง

ในทันใดนั้น ท่านหมอเป็นจำนวนมากก็เดินทางไปยังหมู่บ้านศิลา มีผู้ติดเชื้ออีกเป็นจำนวนมากที่ยังไม่ได้ถูกจับตัวมา เมื่อถูกจับตัวมาแล้วก็จะถูกคุมขังอยู่ในห้องโถงบรรพบุรุษของหมู่บ้าน ผู้ที่ไม่ได้ติดเชื้อก็จะอาศัยอยู่ที่เรือนทางด้านขวา ตรงกลางจะมีถนนใหญ่แบ่งแยกเอาไว้ เพื่อให้ท่านหมอทั้งหลายผ่านไปได้

เมื่อมีท่านหมอเข้าไปแล้ว ก็จะมีเจ้าหน้าที่ทหารก็จะนำผู้ป่วยที่ถูกผูกติดเอาไว้ออกมา ให้ท่านหมอได้ตรวจดูอาการ

ด้วยวิธีการเยี่ยงนี้ เมื่อมีท่านหมอกลุ่มหนึ่งเข้ามา หมออีกกลุ่มก็จากไป เหล่าทหารต่างก็รู้สึกรำคาญ ทุกคนเมื่อตรวจสอบอาการเสร็จแล้วนั้น ต่างก็บอกว่าไม่มีวิธีการ ยังต้องรบกวนให้พวกเขานำเข้านำออกมาอยู่เรื่อย

และในคืนนี้ มีผู้ติดเชื้ออยู่รายนึงดึงเชือกจนหลุดออกมาได้ กัดเข้าไปยังท่านหมอผู้หนึ่งและนายทหารสองนาย เมื่อข่าวนี้แพร่ออกไป จึงทำให้ไม่มีท่านหมอกล้าที่จะเข้ามาอีก ถึงแม้ว่าเงินทองนั้นจะสำคัญ แต่ก็ไม่ได้สำคัญไปกว่าชีวิตแล้ว

แม่ทัพฉีนำคนเข้าตรวจสอบในทุกพื้นที่ของเมืองหลวง พบว่าทางตอนเหนือของเมืองหลวงตรงถนนฟู่คังนั้นมีผู้ติดเชื้ออยู่ และยังได้กัดคนในครอบครัวไปแล้วถึงสามคน

ถนนฟู่คังนั้นอยู่ไม่ไกลไปจากถนนฟู่กุ้ยนัก ราชสำนักจึงได้มีคำสั่ง ให้ปิดล้อมถนนฟู่คังเอาไว้ บริเวณรอบ ๆ ที่ยังไม่มีผู้ติดเชื้อ ก็ให้อพยพออกไป

จื่ออันรู้ว่าตนเองนั้นไม่มีวิธีที่จะอยู่ในเมืองหลวงต่อแล้ว นางจึงได้คิดเอาไว้ว่าค่ำนี้จะไปยังนอกเมือง เพื่อปลดคลายเส้นชีพจรของหวางหยู นางไม่มีวิธีที่จะช่วยเขาแล้ว

ก่อนที่จะออกไปนั้น มู่หรงเจี๋ยก็ได้เข้ามา

“ทำไมถึงได้ยังไม่ไปอีก?” มู่หรงเจี๋ยแสดงออกมาว่าโมโหเป็นอย่างมาก

จื่ออันจึงได้เอ่ย “ข้าจะไปในวันพรุ่งนี้ เมื่อครู่พึ่งจะคิดว่าจะออกไปยังนอกเมืองเสียหน่อย ปลดคลายเส้นชีพจรให้แก่หวางหยู ทำให้เขาได้มีช่วงที่มีความสุขสักเล็กน้อย”

“ข้าจะไปกับเจ้า” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมา มองเห็นในหน้าของนางที่มีความโศกเศร้า ดูเหมือนว่านางจะกล่าวโทษตนเองที่ไม่มีความสามารถจนรู้สึกเศร้าเสียใจ

“ท่านไม่ต้องไปหรอก กลับไปพักผ่อนเสียหน่อย ดูท่านสิ ดวงตาเริ่มจะดำคล้ำเสียแล้ว” จื่ออันเอ่ยด้วยความเจ็บปวดใจ

“ไม่เป็นไร กลับไปก็นอนหลับไม่ลง” มู่หรงเจี๋ยขี่ม้าเข้ามา แต่ว่าเมื่อวันนี้จะออกนอกเมือง จึงต้องนั่งรถม้าของนางไปแต่โดยดี

“ไม่ผิด กองทหารรักษา​การณ์​ของเมืองหลวง ล้วนแต่เป็นข้าที่บัญชาการอยู่ คนของข้านั้น มีผู้สอดแนมอยู่ ข้างกายข้าเองก็มีอยู่”

“ผู้สอดแนมข้างกายท่าน ยังหาไม่พบหรือ?” จื่ออันเอ่ยถาม

“หาพบแล้ว เป็นคนของกุ้ยไท่เฟย” มู่หรงเจี๋ยยิ้มเย็นออกมา “นางคอยสอดแนมอยู่ข้างกายข้า ครั้งนี้​ในกองทัพเองก็มีผู้สอดแนมอยู่​ นี่ก็หมายความว่า​ เรื่องในครั้งนี้นั้น​ นางอาจจะมีส่วนร่วมอยู่ไม่มากก็น้อย”

“ผู้สอดแนมในกองทัพนั้นอาจจะไม่ใช่นางที่ส่งเข้าไปก็เป็นได้” จื่ออันเอ่ยออกมา

แต่ไม่ใช่ว่านางจะแก้ตัวให้แก่กุ้ยไท่เฟย​ เพียงแต่รู้สึกว่าอาจจะมีความเป็นไปได้บางอย่างก็เป็นได้

“ทั้งแถวนั้น​ นอกจากคนผู้นั้นเพียงคนเดียว​ ที่เหลือโดนกัดทั้งหมด​ คนที่ไม่โดนกัดมีเพียงคนผู้นั้น​ เป็นญาติห่าง ๆ ทางบ้านฝั่งมารดาของนาง​ นางเป็นคนที่จัดการส่งเข้าไป”

จื่ออันเมื่อได้ฟังคำประโยคนี้เข้าแล้ว​ จึงได้รู้ว่าเขาได้ตรวจสอบทั้งหมดแล้ว