ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 492

ในตอนนี้เองที่สาวใช้กับคนขับรถม้ากล้าเข้าไปด้านหน้าเพื่อช่วยพยุงเซี่ยหว่านเอ๋อขึ้นมา จากนั้นนางก็กัดฟันพูด "ไปร้องทุกข์"

"ร้องทุกข์?" สาวใช้ตกใจ "จะทำให้เป็นเรื่องใหญ่นะเจ้าคะ? มิสู้รีบกลับไปหาฮูหยินก่อนแล้วค่อยรวบรวมคนสักสองสามคนไปทุบตีนางสักรอบก็น่าจะพอแล้วนี่เจ้าคะ"

"ไม่" เซี่ยหว่านเอ๋อเช็ดเลือดที่มุมปาก จากนั้นกล่าวอย่างเยือกเย็น "ทำร้ายบุตรสาวของจวนมหาเสนาบดี ว่าที่พระชาเอกขององค์รัชทายาท หูฮวนสี่ผู้นี้จะต้องตายเป็นแน่"

คนขับรถม้ากล่าว "นางต้องติดคุกอย่างน้อยสามถึงห้าปี"

เซี่ยหว่านเอ๋อไปที่กรมอาญาโดยตรงเพื่อแจ้งความ ไม่ได้ไปแจ้งความกับเจ้าเมืองที่ศาลาว่าการ

นางเป็นบุตรสาวของจวนมหาเสนาบดี เป็นว่าที่พระชายาเอกขององค์รัชทายาท นางคิดว่ามีเพียงกรมอาญาเท่านั้นถึงจะตัดสินคดีความให้นางได้

เดิมทีกรมอาญาจะนำเรื่องนี้ส่งกลับไปให้เจ้าเมืองที่ศาลาว่าการเป็นคนตัดสิน เพราะการทะเลาะวิวาทต่อยตีกัน ไม่ได้อยู่ในความรับผิดชอบของกรมอาญา แต่จู่ ๆ ก็ได้รับจดหมายจากผู้สำเร็จราชการว่าให้ตัดสินคดีนี้ อีกทั้งต้องทำเรื่องนี้ให้ใหญ่โตก่อนด้วย

เจ้ากรมอาญาทราบเรื่องของจวนมหาเสนาบดี มีบางครั้งที่อยากจะทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน แต่มันก็เป็นไปไม่ได้

"หูฮวนสี่ผู้นี้ลงมือโหดร้ายเกินไปสักหน่อย ดูใบหน้าของเซี่ยหว่านเอ๋อนั่นสิ ดูโดดเด่นไปเลย" ซูชิงส่งจดหมายเสร็จ ก็รีบกลับมาที่โรงเตี๊ยมจู้เสียนจู ที่นี่เป็นกิจการของหูฮวนสี่ ไม่สิ กิจการของตระกูลหูต่างหาก สั่งอาหารมาเต็มโต๊ะ ส่วนมากเซียวท่ากับซูชิงจะเป็นคนสั่ง เมื่อครู่นี้รู้สึกดีมาก ดังนั้นทานให้อิ่มสักมื้อก็ดี

ตอนไม่ได้ดูการแสดงที่สอง รู้สึกเก็บกดมากจริง ๆ พอได้ดูการแสดงที่สองของหูฮวนสี่ ก็รู้สึกว่าฝีมือของหูฮวนสี่ผู้นี้ไม่ได้ด้อยไปกว่าเซี่ยจื่ออันเลย

นึกถึงตอนที่จื่ออันสังหารอาฟาในครานั้น มันโหดรัายจริง ๆ แค่กวักมือเรียก อาฟาก็สิ้นชีพแล้ว อีกทั้งดวงตาของนางยังไม่กะพริบแม้แต่น้อย

มู่หรงเจี๋ยดื่มชาไปพลาง "ดูท่าจื่ออันจะรู้จักนิสัยใจคอของเซี่ยหว่านเอ๋อดี รู้ว่านางจะต้องไปร้องทุกข์ แค่เพียงไปร้องทุกข์ เรื่องนี้ก็จะถูกแพร่ออกมา คอยดูกันว่าในวังจะมีท่าทีอย่างไรบ้าง ส่วนตระกูลหูก็น่าจะออกมาทำเรื่องอะไรบางอย่าง"

เซียวท่าเกาศีรษะ "เซี่ยจื่ออันผู้นี้ เหตุใดถึงมักจะทำเรื่องให้วกวนไปมา? น่ารำคาญเสียจริง"

เซียวท่าพูดอืมจากนั้นก็ลูบกระเป๋า และกล่าวด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก "ใช่แล้ว น้องชาย"

มู่หรงเจี๋ยกล่าวอืม "ดี เช่นนั้นพวกเจ้าสองพี่น้องก็ร่วมกันจ่ายก็แล้วกัน จ่ายกันคนละครึ่ง"

มู่หรงเจี๋ยเดินจากไปไกลแล้ว แต่ก็ยังได้ยินเสียงทะเลาะกันของซูงชิงและเซียวท่า

"ขาหมูน้ำแดงเจ้าเป็นคนสั่ง"

"เป็ดผัดโหระพาเจ้าก็เป็นคนสั่งสินะ"

"ซุปฉุยจิงนี่เจ้าก็เป็นคนสั่งล่ะสิ?"