ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 510

ซูชิงรีบร้อนเอ่ย “ไม่ใช่ อย่าได้เข้าใจผิดกัน จื่ออันนั้นเป็นบุตรสาวของจวนมหาเสนาบดี คนก็ดียิ่งนัก ทักษะการแพทย์สูงส่งจิตใจงดงาม”

เมื่อได้ฟังคำชื่นชมของซูชิง โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่ก็ยิ่งไม่ยินดีเข้าไปอีก กวาดตามองจื่ออันด้วยความเย็นชา เอ่ยออกมา “ที่นี่นั้นทำงานทั้งเหนื่อยทั้งสกปรก อีกทั้งยังพบเจอกับภัยอันตรายได้ทุกเมื่อ เจ้าที่เป็นถึงคุณหนูใหญ่คงจะรับไม่ได้หรอก รีบออกไปเสียเถิด”

ท่าทางที่แสดงออกมาเพื่อยั่วยุคู่แข่ง จื่ออันจะยอมแสร้งอ่อนแอได้เสียที่ไหนกัน? นางจ้องมองตรงไปยังโหรวเหย๋าเสี้ยนจู่ “เสี้ยนจู่นั้นสถานะสูงส่ง ก็ยังจะมาที่นี่เพื่อช่วยเหลือดูแลผู้ป่วยได้ แล้วข้ามีอะไรกันที่ไม่อาจจะทนรับได้บ้าง?”

แม่ทัพหลี่นั้นไม่รู้ถึงสถานะของโหรวเหย๋าผู้นี้มาโดยตลอด เมื่อได้ฟังซูชิงและนางสนทนากัน จึงได้รู้ขึ้นมา จึงอดไม่ได้ที่จะแสดงออกถึงความเคารพต่อโหรวเหย๋า

ทั้ง ๆ ที่มีสถานะเป็นถึงเสี้ยนจู่ กลับยินยอมมาเสี่ยงอันตรายยังพื้นที่ภัยพิบัตินี้ คอยดูแลรับใช้ผู้ที่มีสถานะต่ำกว่า หากว่าเปลี่ยนเป็นชาวบ้านทั่วไป ก็ไม่ใช่ว่าทุกคนที่จะสามารถทำได้

เนื่องจากว่ามีความเคารพต่อโหรวเหย๋า เมื่อได้ฟังคำที่เหมือนจะยั่วยุของจื่ออัน เขาจึงได้เอ่ยออกมาว่า “โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่อยู่ที่นี่มาเป็นเวลาสามวันแล้ว ทุกวันก็จะกินข้าวเพียงแค่มื้อเดียว ส่วนเวลาอื่นนั้นล้วนแต่เอามาคอยดูแลผู้ป่วย นี่ถึงจะเป็นผู้ที่มีจิตใจดั่งพระโพธิสัตว์ที่แท้จริง”

โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่โยนถุงมือไส้ปลาคู่นึงให้จื่ออัน “ในเมื่อมาแล้ว ก็ทำงานเถิด”

ซูชิงเอ่ยอกมา “ยังไม่ต้องรีบร้อน นางยังไม่ได้กินข้าว ให้นางได้กินอะไรสักเล็กน้อยเสียก่อน”

“ฮึ!” โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่มองไปทางจื่ออันด้วยความเฉยเมย “ต้องการจะกินข้าวก็กินเสียที่นี่ หากว่านางจะกินมันลงนะ”

จื่ออันนำถุงมือไส้ปลานั้นวางไว้ด้านข้าง มองไปยังสถานการณ์โดยรอบ ที่นี่มีคนไข้อยู่ประมาณห้าสิบกว่าคน อีกทั้งพบว่าในช่วงหลายวันมานี้ไม่หยุดที่จะมีผู้ที่เสียชีวิตลงไป

ผู้คนเหล่านี้นั้นล้วนแต่เจ็บปวดเป็นอย่างมาก ถึงแม้ว่าจะถูกมัดติดเอาไว้ แต่ก็ยังพยายามที่จะดิ้นรน ดวงตาแดงก่ำ แววตาเผยความคลั่งออกมา ราวกับว่าไม่มีสติอยู่แล้ว ยังคงเคลื่อนไหวอยู่ได้เพราะพิษไข้เท่านั้น

ทหารนำหมั่นโถวหลายลูกเดินเข้ามา ตามที่แม่ทัพหลี่ได้เอ่ยสั่ง

แม่ทัพหลี่เอ่ยกับจื่ออันออกมา “มีเพียงแค่เหล่านี้แล้ว คุณหนูใหญ่จัดการกับมันเสียเล็กน้อยก่อนเถอะ นี่ก็ถือว่าดีเป็นอย่างมากแล้ว”

โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่เมื่อได้ฟังคำนี้ จึงเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉยว่า “ใต้เท้าเหลียงละเลยคำสั่ง ด้านหลังไม่แน่ว่าอาจจะมีผู้ใดคอยยุยงอยู่ก็เป็นได้”

จื่ออันเอ่ยกับซูชิง “เจ้าไปเรือนของตระกูลเฉินสักรอบหนึ่ง ขอเบิกเงินทองมาจากเสี่ยวซุน ตระกูลหูเคยเอ่ยออกมาแล้ว ค่าใช้จ่ายทั้งหมดของหมู่บ้านศิลานี้ จะมีร้านติ้งเฟิงเป็นผู้รับผิดชอบ ร้านติ้งเฟิงเองวันนี้ก็ส่งมาให้แล้วถึงหนึ่งพันชั่ง ตอนนี้อยู่ในมือของเสี่ยวซุนดูแลอยู่ เจ้าบอกให้นางเบิกออกมาแล้วนำคนไปหาซื้ออาหาร อาหารจะต้องมีพร้อมเพรียง มิอาจกินแต่เพียงแค่หมันโถวเท่านั้น”

เมื่อถูกกักบริเวณอยู่ที่นี่ เป็นหรือตายก็มิอาจรู้แน่ หากแม้แต่มื้ออาหารดี ๆ สักมื้อยังมิอาจได้กินแล้ว ก็มิอาจเอ่ยอันใดออกมาได้อีก

ซูชิงยิ้มแล้วเอ่ยออกมา “ดูที่ข้าเอ่ยไว้สิ? ช่างเป็นพระโพธิสัตว์ที่มีชีวิตอยู่ใช่หรือไม่?”

โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่ยิ้มเย็นเอ่ยออกมา “เอาเงินทองของตระกูลหูมาแสดงความใจกว้าง พระโพธิสัตว์นี้ช่างเป็นได้อย่างง่ายดายเสียจริง”

จื่ออันหมุนกายกลับมา กัดหมันโถวเข้าไป เอ่ยออกมาด้วยความแน่นหนักจากในใจ “ข้าไม่ชอบเจ้าจริงเลย”