ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 514

“ข้าออกจากเมืองหลวงมาครึ่งปีกว่าแล้ว และก็ไม่รู้สถานการณ์ในตอนนี้ของเขาเลย เขาตอนนี้จะมีคนในใจแล้วหรือไม่?” โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่ดึงนางเข้ามาเอ่ยถาม

“น่าจะไม่มีกระมัง? แต่ว่าเฉินหลิวหลิ่วเคยเอ่ยออกมาว่า ซูชิงยินดีที่จะแต่งงานกับนาง”

โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่ขมวดคิ้วออกมา “เฉินหลิวหลิ่ว? หลานสาวของเฉินไท่จวินหรือ? คนผู้นี้คงไม่ง่ายที่จะจัดการได้”

“เป็นนาง แต่ว่าจริง ๆ แล้วนางเองก็มีคนที่อยู่ในใจแล้ว นางชื่นชอบเซียวท่า”

“เช่นนั้นก็ไม่ยิ่งง่ายหรอกหรือ? ให้เซียวท่าขอนางแต่งงาน!” โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่เอ่ยออกมาทันที

“แม้แต่ฝันนางก็ยังคิดถึง แต่ว่าเซียวท่าไม่ได้คิดอะไรกับนางเลย”

“ทุบให้มึนงง แล้วโยนลงบนเตียง เจ้าลาโง่อย่างเซียวท่าจำต้องใช้วิธีบังคับยิงลูกธนูอันแข็งแกร่ง” โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่เอ่ยออกมาในทันที

จื่ออันมองไปยังนางด้วยความตื่นตะลึง เกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้น เฉินหลิวหลิ่วและโหรวเหย๋าเสี้ยนจู่น่าจะเป็นผู้ที่มาจากยุคปัจจุบัน

เซียวท่าที่กำลังหลับใหลอยู่ภายในจวนแม่ทัพใหญ่ที่ไกลออกไปนั้น ภายในฝันนั้นจามติดต่อกันหลายคราว หลังจากที่ตื่นขึ้นมาแล้วก็รู้สึกมึนงง จากนั้นก็ม้วนกายซุกผ้าห่มก่อนจะนอนหลับต่อไป

และเป็นเพราะว่าปัญหาระหว่างโหรวเหย๋าเสี้ยนจู่ได้รับการคลี่คลายลงแล้ว ในใจของจื่ออันจึงรู้สึกมีความสุขขึ้นมา ค่ำคืนนี้จึงไม่ได้นอนหลับพักผ่อน มือข้างหนึ่งหยิบโกศจุฬาลัมพาจีนออกมาไล่ยุง มืออีกข้างหนึ่งหยิบขวดเหล้าออกมา จากนั้นก็นั่งลงพูดคุยกับโหรวเหย๋าเสี้ยนจู่

พูดคุยกันทั้งคืน

ภายในจวนมหาเสนาบดี

“ฮูหยินผู้เฒ่า ทางด้านของกุ้ยไท่เฟยทรงส่งคนมาบอกว่า เซี่ยจื่ออัน มู่หรงเจี๋ย และหนี่หรง ทั้งสามคนเคยตามหาอะไรบางอย่างที่ในทุ่งหญ้านอกเมือง และยังนำยาสมุนไพรกลับมามากมาย” ชุ่ยยู่เอ่ยรายงานออกมา

“ทุ่งหญ้า? ตามหาสมุนไพรอย่างนั้นหรือ?” ดวงตาของฮูหยินผู้เฒ่าเป็นประกาย ครั้งนี้ถึงแม้ว่าเซี่ยจื่ออันจะได้รับคำสั่งทางทหารบีบบังคับถึงได้จำต้องเข้าสู่พื้นที่ภัยพิบัติ แต่ทว่านางมักจะรู้สึกว่าเรื่องราวมันดูราบรื่นจนเกิดไป ด้วยลักษณะนิสัยของนางแล้ว จะต้องก่อเรื่องขึ้นก่อนใช่หรือไม่?

เป็นซูชิงที่เป็นคนนำนางไปที่นั่น เมื่อซูชิงพบเข้าก็เอ่ยออกมาอย่างโมโห “มีคนลงมือทำ ดูเหมือนว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังคงจะอดทนไม่ได้แล้ว เกรงว่าคงจะกลัวว่าเจ้าตามหาวิธีรักษาโรคผีดิบได้เข้าจริง ๆ”

จื่ออันกลับไม่ได้กรุ่นโกรธ นางย่อกายลงหยิบขี้เถ้าสมุนไพร แล้วหยิบเศษดินสกปรกออก ใช้มือถูไปมาอย่างละเอียดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ตามหาต่อไปเบื้องหน้า

“เจ้าหาอะไรกัน? ที่นี้ไม่มีหญ้าสมุนไพรใดที่มีชีวิตอยู่เลย” ซูชิงเอ่ยออกมา

จื่ออันไม่ได้เอ่ยออกมา คอยหยิบขี้เถ้าหญ้าตามระหว่างทางต่อไป ไม่นานหลังจากนั้นจึงได้ลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยถามซูชิง “เจ้ายังจำได้ครั้งแรกที่หนี่หรงถูกกัดได้หรือไม่ ในตอนที่เขากลับมานั้น บาดแผลมีเศษดินสกปรกอยู่หรือไม่?”

ซูชิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ข้าจำไม่ได้แล้ว”

จื่ออันคว้าเศษดินกำมือหนึ่งใส่ลงไปในขวด แล้วเอ่ย “พวกเรากลับไปยังเรือนเล็กของตระกูลเฉินกัน ข้ามีบางอย่างจะถามกับหนี่หรง”