ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 517

มู่หรงเจี๋ยส่งเสียงหัวเราะออกมา “ใช่แล้ว เขาไม่อาจจะปิดบังคำพูดต่อคนของตนเองเอาไว้ได้”

จื่ออันดึงให้เขานั่งลง “อาการปวดศีรษะกำเริบขึ้นหรือ?”

“ระยะนี้กำเริบขึ้นบ่อยครั้ง” เขาไม่ได้ปฏิเสธออกไป

“ยุ่งยากมากหรือไม่?” จื่ออันนั่งลงข้างกายของเขา จับแขนของเขาขึ้นมา แล้วเริ่มจับชีพจร นี่เป็นเพียงแค่การจับชีพจรธรรมดาทั่วไปเท่านั้น เพื่อให้ง่ายต่อการฝังเข็ม

ทว่านางกลับค่อย ๆ ขมวดคิ้วขึ้นมา

“ไม่ถือว่ายุ่งยาก ตอนนี้เคลื่อนย้ายทหารและม้าออกมาจากจิ้งโจวแล้ว ไม่กี่วันนี้คงจะมาถึง” มู่หรงเจี๋ยเอ่ย

“ต้องใช้เวลากี่วัน?” จื่ออันยังคงไม่ปล่อยมือของเขา ทว่ากลับรู้สึกเหม่อลอยออกมาเล็กน้อย

“ประมาณสิบวันได้กระมัง”

จื่ออันจับมืออีกข้างหนึ่งของเขา จับชีพจรต่อไป คราวนี้รวดเร็วขึ้น จากนั้นก็นำกระเป๋าเข็มออกมา เอ่ยถาม “ช่วงนี้นอกจากปวดศีรษะแล้ว ยังรู้สึกไม่สบายอย่างอื่นอีกหรือไม่?”

“นอกจากนอนไม่หลับ ก็ไม่มีอะไรแล้ว ที่ปวดศีรษะก็คงจะเป็นเพราะว่าพักผ่อนไม่เพียงพอเลยเกิดขึ้น”

จื่ออันส่งเสียงอืมออกมา “แน่นหน้าอกหรือไม่? บางคราวอยู่ดี ๆ ก็รู้สึกขึ้นมามีบ้างหรือไม่?”

“เป็นบางคราว”

จื่ออันไม่ได้ส่งเสียงออกมาต่อ เริ่มฝังเข็มให้กับเขา

หลังจากที่ฝังเข็มแล้ว มู่หรงเจี๋ยรู้สึกได้ว่าอาการของเขาดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เขายิ้มแล้วเอ่ยกับจื่ออัน “บางคราวข้าก็รู้สึกว่า แต่งท่านหมอเข้าบ้านไปก็ไม่เลวเหมือนกัน”

หลังจากที่จื่ออันดึงเข็มออกมาแล้วนั่งลง “ข้าพบเข้ากับโหรวเอ๋อในพื้นที่ภัยพิบัติแล้ว”

“ซูชิงบอกกับข้าแล้ว นางสนใจในการแพทย์มาโดยตลอด”

รังเกียจเขา แต่กลับรักเขา เท่ากับว่าเกลียดเหล็กจนไม่อาจหลอมเหล็กขึ้นมาได้

จื่ออันเปลี่ยนหัวข้อสนทนาไปอย่างเงียบ ๆ “ระยะนี้รับประทานอาหารได้ปกติหรือไม่? รู้สึกคลื่นไส้บ้างไหม?”

“ไม่มี” มู่หรงเจี๋ยเงยหน้าขึ้นมามองยังนาง ก่อนจะเอ่ยถามออกมาอย่างสงสัย “หรือเจ้ารู้สึกว่าชีพจรของข้าดูไม่ปกติ?”

“ไม่มี เพียงแต่เป็นกังวลว่าท่านจะยุ่งเสียจนไม่ใส่ใจตนเอง ไม่มีอะไรหรอก” จื่ออันเอ่ยยิ้มปลอบออกไป

“ช่วงนี้ยุ่งมากจริง มีแต่เรื่องไม่สำคัญพัวพันเต็มไปหมด ใช่แล้ว เจ้าให้ตรวจสอบผู้คนที่สูญหายไป พบอะไรเข้าแล้วหรือ?”

จื่ออันกลับมาอยู่ในท่าทีที่จริงจังก่อนจะเอ่ย “ไม่ผิด ข้าสงสัยว่าพวกเขาจะแอบซ่อนผู้ป่วยโรคผีดิบเอาไว้ จากนั้นก็แอบไปปล่อยเอาไว้ในพื้นที่อื่น ผู้ป่วยโรคผีดิบตั้งแต่ที่มีอาการไปจนถึงล้มตายลงไปใช้เวลาสิบถึงสิบห้าวัน ข้ารู้สึกได้ว่าพวกเขาจะต้องไม่หยุดจับคนที่มีชีวิตไปเปลี่ยนให้กลายเป็นผู้ป่วยโรคผีดิบ”

มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมา “เรื่องนี้เดิมทีข้าเองก็เคยคิดมาก่อน และก็สั่งให้คนไปตรวจสอบมาก่อนแล้ว ทว่าผู้ที่สูญหายไปในเมืองหลวงมีอยู่น้อยมาก คาดว่าพวกเขาคงจะไปจับมาจากพื้นที่อื่น เจ้าวางใจได้ ข้าได้ออกหนังสือให้แต่ละพื้นที่ทำการตรวจสอบแล้ว”