ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 528

ทุกคนต่างก็คิดว่านางกลับไปยังหมู่บ้านศิลาแล้ว และทางด้านของหมู่บ้านศิลาก็คิดว่านางกลับไปยังเรือนเล็ก จนกระทั่งสองวันแล้ว นางก็ยังไม่ปรากฏตัวออกมา แม่ทัพหลี่จึงได้สั่งให้คนไปหานางยังเรือนเล็ก

ทางด้านของเรือนเล็กเองก็ร้อนรน ซูชิงได้สั่งให้คนออกไปตามหา ตนเองก็กลับไปแจ้งแก่มู่หรงเจี๋ย

ในตอนที่ซูชิงมาถึงนั้น มู่หรงเจี๋ยก็กลับมาจากค่ายทหารพร้อมกับเสนาบดีสำนักตรวจราชการทหารพอดี ในตอนนี้ค่ายทหารกำลังอยู่ในขั้นตอนการตรวจสอบ ยุ่งยากยิ่งนัก

“เซี่ยจื่ออันหายไปแล้ว” ซูชิงกดเสียงต่ำเอ่ยออกมา

มู่หรงเจี๋ยเหลือบมองไปยังซูชิง จากนั้นก็ออกคำสั่งกับเสนาบดีสำนักตรวจราชการทหาร “ผลการตรวจสอบเจ้าค่อยบอกข้ามาในภายหลังได้”

“ขอรับ เช่นนั้นกระหม่อมขอลาก่อน” เสนาบดีสำนักตรวจราชการทหารประสานมือก่อนจะจากไป

มู่หรงเจี๋ยเมื่อเห็นว่าเสนาบดีสำนักตรวจราชการทหารจากไปแล้ว จึงได้เอ่ยถามซูชิงออกมา “หายไปแล้ว หมายความว่าอย่างไรกัน? ไม่ได้อยู่ในพื้นที่ภัยพิบัติ หรือในเรือนเล็กหรอกหรือ?”

“ไม่ได้อยู่ในเรือนเล็กของตระกูลเฉิน และก็ไม่ได้อยู่ในพื้นที่ภัยพิบัติ” ซูชิงเอ่ยออกมา

“หรือว่าจะกลับไปยังจวนมหาเสนาบดี?” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยถามออกมา พร้อมกับขมวดคิ้ว

“คงจะไม่ใช่ จะกลับไปจวนมหาเสนาบดีในตอนนี้เพื่ออะไรกัน?”

มู่หรงเจี๋ยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง นางก็ไม่มีที่ใดให้ไปแล้วจริง ๆ อีกทั้งในช่วงทำการรักษานั้น นางเองคงจะไม่เตร็ดเตร่ไปทั่ว จะต้องเป็นเพราะว่ามีเรื่องเร่งด่วนอย่างแน่นอน

“แล้วเซียวท่าเล่า? ให้เซียวท่านำคนออกไปตามหาเสียเล็กน้อย ส่วนเจ้าเข้ามา ข้ามีเรื่องจะสั่งเจ้า” มู่หรงเจี๋ยเดินก้าวใหญ่เข้าไป

ซูชิงตามติดอยู่ด้านหลัง “มีเรื่องอะไรกัน?”

“เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้จื่ออันต้องวิ่งไปมาทั้งสองด้าน ข้าวางแผนที่จะนำผู้ป่วยของค่ายทหาร และถนนซีเป่ยส่งไปยังหมู่บ้านศิลา ข้าเองยังได้ออกคำสั่งให้ท่านหมอของสำนักฮุ้ยหมิน และหมอหลวงอีกสองคนเข้าไปยังพื้นที่ภัยพิบัติ ร่วมมือกับจื่ออันเพื่อศึกษาโรคระบาดนี้”

มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาอย่างอารมณ์ไม่ดีนัก “ไม่ใช่เป็นเพราะว่าเฉินหลิวหลิ่วหรอกหรือ? เรื่องเล็กน้อยเพียงนี้ คู่ควรให้พวกเจ้ามาทะเลาะกันอย่างนั้นหรือ?”

“เฉินหลิวหลิ่ว? เขาไม่ได้ชอบเฉินหลิวหลิ่วเสียหน่อย ข้ากับนางก็ดีกันอยู่?” ซูชิงมุ่ยปากออกมา

“เจ้าชอบเฉินหลิวหลิ่วจริงอย่างนั้นหรือ?” มู่หรงเจี๋ยขมวดคิ้วออกมา

ซูชิงยิ้ม “หลิวหลิ่วนิสัยดี หากว่านางแต่งไม่ออก ข้าไปขอนางก็พอแล้ว”

เมื่อเอ่ยจบ ก็หมุนกายเดินจากไป

มู่หรงเจี๋ยที่คิดถึงโหรวเหย๋าขึ้นมา ก่อนจะส่ายศีรษะ เรื่องเหล่านี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขาแม้แต่น้อย เขาไม่ชอบสนใจมัน!