ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 543

เขาแตะลงไปยังกาน้ำบนโต๊ะ กาน้ำนั้นเป็นแม่นมหยางที่กลับมาเทใส่เข้ามาด้วย และยังคงร้อนอยู่มาก

เขาเผยยิ้มชั่วร้ายออกมา แล้วคว้าไปยังคอเสื้อของนาง ใช้ขาเตะลงไปบนน่องของนาง บีบบังคับให้นางคุกเข่าลงไป ขาอีกข้างหนึ่งเหยียบลงบนหลังมือของนาง จากนั้นก็ถือกาน้ำเอาไว้ ยกขึ้นสูงเหนือศีรษะของนาง น้ำเสียงเย็นชาราวกับอากาศหนาวจัดในเช้าของฤดูหนาว “โอกาสสุดท้ายแล้ว จะบอกหรือไม่บอก!”

หน้าผากของหยวนฉุ่ยยวี่มีเลือดไหลซึมออกมา นี่เป็นครั้งแรกที่นางถูกลากไปชนกับเสาจนได้รับบาดเจ็บ เลือดอุ่นเหนียวหนืดไหลมาตามหางตา เข้าไปในปากพร้อมกับกิ่นคาวเลือด

“ไม่รู้!” หัวใจของนางเย็นชาราวกับเหล็ก ใบหน้ายังคงดื้นรั้นอยู่ดั่งเก่า

“ดี!” ใบหน้าของมหาเสนาบดีบิดเบี้ยว ยิ้มอย่างชั่วร้าย ค่อย ๆ เอียงมือออกไป น้ำร้อนในกาค่อย ๆ ไหลลงมา จากกานั้นไหลลงบนศีรษะมาช้า ๆ น้ำร้อนราดรดลงบน ความเจ็บปวดเช่นนี้ ยากที่จะจินตนาการออกมาได้

หยวนฉุ่ยยวี่เจ็บปวดเสียจนทั่วทั้งกายสั่นเทา แต่กลับกัดฟันเอาไว้แน่น แม้แต่เสียงร้องเจ็บปวดก็อดทนไม่ร้องออกมา

แม่นมหยางได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวดังมาจากด้านนอก ก็รีบร้อนเดินเข้ามา เมื่อพบกับสถานการณ์เข้า ก็ตกใจเสียจนเกือบจะสิ้นสติรีบกระโจนเข้ามา “นายท่าน ท่านกำลังจะทำอะไร? ท่านจะฆ่าเสี้ยนจู่อย่างนั้นหรือ?”

มหาเสนาบดีเซี่ยใช้เท้าเตะออกไป เตะไปยังส่วนท้องของแม่นมหยาง แม่นมหยางอดทนต่อความเจ็บปวดลุกขึ้นยืน ก็ถูกคนตรงประตูลากออกไป

แม่นมหยางใช้แรงดิ้นรน ร้องตะโกนออกมาด้วยความตกใจ “นายท่านได้โปรดทบทวนด้วย ท่านทุบตีเสี้ยนจู่ไปจนตาย ก็ไม่ได้มีข้อดีอะไรสำหรับท่าน”

น้ำเสียงของนางยิ่งไกลออกไป จนกระทั่งไม่ได้ยิน

หยวนฉุ่ยยวี่อดทนต่อความเจ็บปวดครั้งใหญ่ กัดฟันเอ่ยออกมา “นางเป็นคนข้างกายของฮองเฮา เจ้าทำร้ายนาง ฮองเฮาไม่มีทางที่จะปล่อยเจ้าไปแน่”

"ฮองเฮาไม่มีทางต้องการคนทรยศ หากนางรู้ว่าแม่นมหยางยอมจำนนต่อเซี่ยจื่ออันแล้ว ก็เก็บนางเอาไว้ไม่ได้” มหาเสนาบดียิ้มเย็นออกมา มองไปยังหนังศีรษะและหน้าผากที่แดงก่ำของนาง ร่างกายที่สั่นไหวอย่างอดทนไม่ร้องออกมา ความกรุ่นโกรธที่เพิ่มมากขึ้น “ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา ข้าก็อยากจะรู้ว่าเจ้าจะปากแข็งไปได้สักเท่าไรกัน ดูเหมือนว่าคงจะแข็งมากพอ”

ความสุขเช่นนี้ ทำให้ทั่วทั้งกายของเขาขนลุกชัน

ในที่สุดเขาก็รู้แล้ว เดิมนั้นเขาก็เคยรักนางมาก่อน เพียงแต่ตอนนี้ เขาเกลียดนาง เกลียดมากจริง ๆ

เขาจำวันนั้นได้ เขามองดูเฉินหลิงหลงกับองค์รัชทายาทจากที่ไกล ๆ เฆี่ยนตีเซี่ยจื่ออัน ดวงตาของเฉินหลิงหลงเต็มไปด้วยความยินดี ในตอนนั้นคิดว่าตนเองนั้นมองผิดไป แต่ที่แท้แล้วไม่ใช่ ที่แท้การที่เจ้าทรมานคนที่เคยเกลียดมาก่อน ในใจจะมีความสุขได้ถึงเพียงนี้

ในตอนที่หยวนฉุ่ยยวี่คิดว่าตนเองจะตายแล้วนั้น เชือกก็ถูกดึงกลับไป แล้วดึงนางขึ้นไปอย่างเร็ว นางหายใจเข้าลึก รู้สึกได้สติกลับมา แต่ทันใดนั้น เชือกก็ปล่อยลง นางตกลงไปในน้ำอีกครั้ง ทำซ้ำเช่นนี้กันหลายครั้ง นางไม่มีแม้แต่แรงที่ดิ้นรนออกมา

สติสัมปชัญญะเริ่มหมดลง หูก็ได้ยินเสียงหัวเราะอย่างได้ใจ นางไม่รู้เลยว่าผ่านไปนานแค่ไหน ก็ได้ยินเสียงดังอันชั่วร้ายออกมา “เซี่ยจื่ออันจะต้องตาย เจ้าเองก็ต้องตาย พวกเจ้าสองแม่ลูกล้วนแต่ไม่ได้ตายดีเป็นแน่”