ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 547

ด้านนอกนั้นเป็นคนของซีเหมินเสี่ยวเยว่ที่คอยคุ้มกันอยู่ ส่วนคนของมหาเสนาบดีเซี่ยนั้นอยู่ด้านนอกของเรือน หลังจากที่ประตูใหญ่ปิดลงแล้ว เสียงด้านในก็ไม่อาจที่จะลอยออกมาได้

ทั้งสองคนที่มักจะติดตามมหาเสนาบดีเซี่ยมายังที่แห่งนี้ โดยทั่วไปแล้วมักจะเป็นเวลานึ่งชั่วยามถึงจะออกไป เพราะฉะนั้นทั้งสองคนจึงหาที่ด้านนอกนั่งลง วางแผนที่จะฆ่าเวลาครึ่งชั่วยามก่อนที่จะกลับไป

เสียงร้องอนาถดังขึ้นลอยทะลุอากาศออกมา

ทว่าเสียงร้องอนาถนี้ ดูน่าเศร้าจนเกินไป ทำให้ผู้คนรู้สึกว่าที่นี้กำลังมีการฆ่าหมูกันขึ้น

ซีเหมินเสี่ยวเยว่เปิดประตูออกมา ในมือถือกริชที่เปื้อนเลือดเอาไว้ ใบหน้าดูเย็นชา “เข้ามาเร็ว นายท่านไม่ทันระวังล้มลง โดนกริชแทงเข้าพอดี รีบเรียกท่านหมอเข้า”

สาวใช้หันกลับไปมอง พบมหาเสนาบดีล้มกลิ้งอยู่บนพื้น สองมือปิดปากเอาไว้ เลือดไหลนองออกมาอยู่บนพื้น นางย่อกายลง “บ่าวจะรีบไปเดี๋ยวนี้”

ซีเหมินเสี่ยวเยว่เดินกลับไป ใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดลงบนกริช ย่อกายลงบนพื้น มองไปยังมหาเสนาบดีเซี่ยที่กลิ้งไปมา และกรีดร้องดังขึ้นไม่หยุด “เจ็บมากหรือไม่?”

มหาเสนาบดีเซี่ยเอื้อมมือออกไปบีบคอของซีเหมินเสี่ยวเยว่ ความเจ็บปวดทำให้แรงของเขากลับมาบางส่วน ทว่ายังคงไม่อาจจะบีบนางได้ ดวงตาของเขาเกิดเปลวเพลิงลุกโชนขึ้น เอ่ยออกมาทีละคำ “ซีเหมินเสี่ยวเยว่ ข้าขอสาบานว่า ขอให้ตระกูลซีเหมินของพวกเจ้าไร้ซึ่งทายาทสืบสกุล”

ซีเหมินเสี่ยวเยว่หัวเราะออกมา “ตระกูลซีเหมินมีหรือไม่มีลูกหลาน ข้าไม่รู้ แต่ข้ารู้ว่า ท่านเซี่ยหวายจุน ไม่มีลูกหลานอย่างแน่นอน เซี่ยจื่ออันเป็นบุตรสาวของท่านเพียงคนเดียว แต่ท่านไม่อาจรักษานางเอาไว้ได้ นางตายไปแล้ว เช่นนี้ท่านก็ไม่ใช่ว่าสายเลือดถูกตัดขาดไปแล้วหรือ”

“ผู้หญิงจิตใจชั่วร้าย เจ้าโหดเหี้ยมนัก!” มหาเสนาบดีเซี่ยกัดฟันเอ่ยออกมา

ซีเหมินเสี่ยวเยว่เอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “ท่านไม่ควรมายั่วยุข้า ข้าไม่ใช่หยวนฉุ่ยยวี่ ที่จะสามารถปล่อยให้ท่านทำร้ายได้ตามใจชอบมาหลายสิบปี แล้วอดทนรับมันอย่างเงียบ ๆ ใครที่ทำร้ายข้า ข้าจะต้องสนองคืน ท่านเดินออกจากประตูนี้ไป ท่านสามารถบอกกับทุกคนได้ว่า เป็นข้าซีเหมินเสี่ยวเยว่ที่ตัดของท่านไป หากว่าท่านยังมีหน้าที่จะเอ่ยออกมา”

นางโยนกริชออกไป และไม่มองเขาอีก นางปิดประตูและออกไป

นางเดินเข้าไปยังห้องข้าง ๆ ที่อยู่ถัดไป ใบหน้าหมองคล้ำแล้วเอ่ยออกมา “ความแค้นของข้าได้รับการแก้แค้นแล้ว ขอบคุณท่านอ๋องที่ชี้แนะ”

ในห้องมีคนที่เผชิญหน้ากับผนัง บนผนังนั้นมีรูเล็ก ๆ อยู่ สามารถมองเห็นทุกอย่างที่อยู่ในห้องได้ เขาหันกายกลับมา เป็นมู่หรงเจี๋ยนั่นเอง

มู่หรงเจี๋ยเอนหลังพิง “ข้าไม่ได้มีใจทะเยอทะยาน และไม่คิดที่จะทำการใหญ่โตอะไร จะกลัวถูกผูกมัดอันใดกัน? เพียงแต่มัวแต่ระวังหน้าระวังหลัง ไม่กล้าที่จะไล่ตามสิ่งที่ต้องการ ถึงจะเป็นการแสดงออกของผู้อ่อนแอ”

“อย่ามัวแต่ชี้ชัดว่าผู้อื่นจะเป็นเหมือนเจ้า” เซียวเซียวเบือนหน้าหนี

“เจ้ากับฮูหยินของเจ้า ไม่ได้เจอกันมาหลายปีแล้ว ทำไมถึงไม่รีบคืนดีกันเสีย?” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยถาม

“ไม่จำเป็น!” น้ำเสียงของเซียวเซียวมาพร้อมกับความหดหู่ ราวกับว่าอากาศเปลี่ยนไปเป็นแข็งค้าง จนเขารู้สึกหายใจไม่ออก

“ข้าไม่ชัดเจนกับเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเจ้า เพียงแต่ในตอนนั้น เจ้ารักจ้วงจ้วง รักจนแทบจะเป็นจะตาย สุดท้าย ในตอนที่อาจจะมีความเป็นไปได้ เจ้าก็ถอดใจเสีย”

เซียวเซียวหันหน้ากลับมา เปิดม่านมองออกไปยังตรอกที่เงียบสงบอยู่ด้านนอก “บางทีเช่นนี้อาจจะดีกว่า”