ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 574

เมื่ออยู่ในวังหลังมานานหลายปี แน่นอนว่าย่อมรู้ดีว่าความคิดเช่นนี้นั้นดูไร้เดียงสา แต่แล้วจะอย่างไร? พวกนางนั้นต่างก็เป็นพี่น้องกันแท้ ๆ

หลังจากนั้นสามวัน

พิธีอภิเษกก็ถูกจัดขึ้นตามกำหนดการ

ทางด้านมู่หรงเจี๋ยนั้นจัดการได้อย่างว่าง่าย เพราะว่าถูกเกลี้ยกล่อมเอาไว้แล้ว แต่จื่ออันนั้นกลับไม่ยอมที่สวมใส่ชุดแต่งงาน

อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าหญิงชราทั้งสองไม่ได้คิดที่จะเอ่ยเกลี้ยกล่อมนาง ผู้เฒ่าออกคำสั่งลงมาทันที “ทำอะไรอยู่? ตีให้สลบแล้วโยนขึ้นเรือไป มัดเอาไว้ให้ดี แล้วส่งขึ้นเกี้ยวเสีย”

อาเฉอหยิบไม้ติดมือเดินไปทางจื่ออัน จื่ออันเมื่อมองเห็นท่อนไม้หนาใหญ่ในมือนั้น ก็เอ่ยออกมาแต่โดยดี “ข้าจะไปเปลี่ยนชุดแต่งงาน”

อาเฉอหันกลับไปมองยังผู้เฒ่า “ว่าง่ายเช่นนี้เชียวหรือ?”

“สามารถเอาชนะได้เพียงครั้งเดียว ก็อย่าได้เปรียบเทียบสุ่มสี่สุ่มห้า” ผู้เฒ่าหันหลังกลับ แล้วปล่อยนกพิราบออกไป พบเพียงตรงขอบฟ้านั้น ก็ปรากฏเรือลำหนึ่งออกมา

ในใจของจื่ออันนั้นมีแผนการอยู่แล้ว ตอนนี้ให้ทำทีเป็นเชื่อฟังก่อน รอจนเมื่อเรือกลับถึงชายฝั่ง ก็ให้เริ่มแผนการหลบหนี

ที่น่าเศร้าที่สุดคงเป็นแหวนของนางที่ถูกนำไป แล้วมอบเชือกขาด ๆ กลับมาให้นางเท่านั้น และไม่รู้ว่าใช้ทำอะไรได้บ้าง นางรังเกียจจนโยนเชือกบ่วงบาศนั้นลงบนพื้น ก่อนจะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในป่า

และเชือกบ่วงนาศนั้นเผยให้เห็นว่ามันมีประโยชน์ ท้ายที่สุดแล้วมันผูกติดเอาไว้อยู่บนข้อเท้าของนาง

นางถูกมัดเอาไว้แล้วเหวี่ยงขึ้นบนเรือ ต่อให้นางจะหลักแหลม ก็ไม่สู้ความเจ้าแผนการของหลงจ่านเหยียน

หลังจากที่ขึ้นเรือไปแล้ว จื่ออันก็ถูกโยนเข้าไปภายในห้องของเรือ

นางเย้ยหยันออกมา “คิดหรือว่าเจ้าเชือกผุพังเช่นนี้จะมัดข้าเอาไว้ได้?”

“หากว่าแต่งงานไปแล้วแน่นอนว่าย่อมปล่อยเจ้าไป เจ้าจะรีบร้อนอะไร? เมื่อถึงเวลานั้น หากว่าเจ้าต้องตาเจ้าโง่นั่นของพวกเราแล้ว คงจะขอบคุณพวกเราเสียแทบไม่ทัน” อาเฉอนำผลไม้วางลงบนโต๊ะ “กินเสียเถิด กินอิ่มแล้วถึงจะมีแรงหลบหนีได้”

จื่ออันเริ่มจะหิวแล้วจริง ๆ และเพื่อผ่อนคลายการป้องกันของพวกนาง ก็เลยหยิบผลไม้ขึ้นมากิน

เพิ่งจะกินไปได้แค่สองคำเท่านั้น นางก็รู้สึกวิงเวียนขึ้นมา ทั่วทั้งร่างกายของนางก็เริ่มหมุนขึ้น

นางมองดูผลไม้ในมือด้วยความประหลาดใจ นี่มันผลไม้อะไรกัน? มีพิษ?

ก่อนที่จะล้มลงบนพื้น นางมองไปยังใบหน้าที่ยิ้มได้ใจของอาเฉอ “เจ้าเด็กโง่ คิดจะหลบหนี? นั่นมันเป็นไปไม่ได้ พวกเราไม่ใช่คนสารเลวเหล่านั้นที่เจ้าเคยเผชิญหน้ามาก่อนหน้านั้น”

“ฝากเอ่ยทักทายคนในครอบครัวของเจ้า!” จื่ออันเอ่ยพึมพำออกมา ก่อนจะค่อย ๆ หลับตาลงอย่างช้า ๆ