ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 590

ทว่าจื่ออันก็ยังคงไม่เข้าใจความหมายเมื่อครู่นี้ของนางอยู่ดี นางบอกว่าสาเหตุที่นางลงมือช่วยเหลือตนเองนั้น เป็นเพราะล้วนแต่มองเห็นทุกอย่างอยู่ในสายตา รู้ที่มาของนาง รู้ทุกสิ่งอย่างที่นางทำ เช่นนั้นแล้ว ที่ช่วยเหลือนางเพราะว่าเหตุใดกัน? เหตุผลที่ช่วยเหลือนางเป็นเพราะว่าอะไรกัน? หรือเป็นเพราะว่ารู้ทุกอย่าง ก็เลยลงมือช่วยเหลือนาง?

จื่ออันต้องการที่จะเอ่ยถามออกมา แต่เมื่อเห็นว่านางค่อย ๆ หลับตาลง ในตอนที่อยู่บนเกาะโดดเดี่ยวนั้น หากนางเพียงแค่หลับตาลง ก็หมายความว่าต้องการจะไล่นางออกไป

และก็แน่นอนว่า ไท่หวงไท่โฮ่วตรัสออกมาอย่างเรียบเฉย “เจ้าออกไปก่อนเถิด”

จื่ออันคิดจะเอ่ยถามนางในภายหลัง เพราะอย่างไรนางก็กลับมาแล้ว ก็คงจะไม่รีบร้อนจากไป

ทว่าบ่ายในวันนั้น ก็มีคนมาแจ้งกับมู่หรงเจี๋ยว่า ไท่หวงไท่โฮ่วและป้าอาเฉอจากไปแล้ว

จื่ออันรู้สึกผิดหวังขึ้นมา แต่กลับเป็นมู่หรงเจี๋ยที่ไม่ใส่ใจนักเอ่ยออกมา “บรรพชนไปมาไร้ร่องรอย อีกทั้งนางยังเหนื่อยหน่ายกับเรื่องราวภายในเมืองหลวง ข้ารู้ตั้งแต่เนิ่นแล้วว่านางกลับมาก็คงพักอยู่ไม่นาน”

ความสงสัยของจื่ออันในเรื่องเหล่านั้น ยังไม่ทันได้รับคำตอบ และแน่นอนว่าในใจจะต้องเกิดความรู้สึกไม่มีความสุขนัก แต่ว่ามันเป็นวันแรกของการแต่งงาน จึงไม่ได้เผยออกมา ทำได้เพียงแค่ยิ้ม “ภายหลังหากว่ามีโอกาส พวกเราค่อยไปหานางที่ภูเขาเยือกเย็นก็แล้วกัน”

“ไปยังภูเขาเยือกเย็นก็ไม่แน่ว่าจะได้พบนาง เมื่อใดที่นางต้องการจะพบถึงจะได้พบ หากไม่ต้องการที่จะพบ ไปก็เปล่าประโยชน์อันใด”

จื่ออันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “นางช่างดูมีเอกลักษณ์ยิ่งนัก”

ทั้งสองคนนั่งลงสนทนากันภายในสวน เพลิดเพลินกับความเงียบสงบที่หาได้ยากยิ่ง

หนี่หรงเดินเข้ามาพร้อมเอ่ย “ท่านอ๋อง พระชายา พระสนมซุนเอ่ยว่าจะเข้ามาถวายพระพรพ่ะย่ะค่ะ”

มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย “ไม่พบ”

หนี่หรงอ่ยตอบกลับมา “พ่ะย่ะค่ะ เช่นนั้นข้าจะกลับไปเรียนกับพระสนมซุนก่อน”

ทว่าเขาก็รู้สึกว่านี่ไม่มีความจำเป็นใด “พี่รองได้แก้แค้นให้กับตานชิงเสี้ยนจู่แล้ว จวนมหาเสนาบดีถูกเขาเผาทำลาย หลังจากเซี่ยหวายจุนเข้าคุกไปแล้ว ก็ถูกเขาทุบตีอย่างโหดร้าย ได้ยินว่าขาถูกตีจนขาหักลง”

“นั่นมันเป็นความแค้นของอ๋องอันกับเขา ข้ากับเขาอย่างไรก็ต้องยุติมันลง” สายตาของจื่ออันเต็มไปด้วยความโกรธแค้น นางไม่อาจลืมลงไปได้ว่าเจ้าของร่างเดิมของเซี่ยจื่ออันนั้นตายไปอย่างไร

ฮูหยินผู้เฒ่าตายไปอย่างง่ายดายเกินไปคนหนึ่งแล้ว หากว่ายังปล่อยให้เซี่ยหวายจุนตายไปเสียอย่างนั้นอีก ต่อให้นางจะยินยอม เจ้าของร่างเดิมเซี่ยจื่ออันก็ไม่มีทางที่จะยอม

มู่หรงเจี๋ยเห็นว่านางยืนกรานออกมาเช่นนี้ จึงเอ่ยออกมา “ก็ดี อย่างไรแล้ววันนี้ก็ไม่มีเรื่องอันใด ข้าจะไปเป็นเพื่อนเจ้าเอง”

จื่ออันเอ่ยออกมา “หากว่าท่านไม่ต้องการจะไปแล้ว ข้าสามารถไปเองได้”

มู่หรงเจี๋ยลุกขึ้นยืน ใบหน้าหล่อเหลามีแววความขี้เล่นพาดผ่าน “ไม่ ไปดูเรื่องสนุกก็ดีเช่นกัน”