ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 604

เซี่ยหว่านเอ๋อเมื่อเห็นว่ามารดาของนางดูขี้ขลาด ก็โกรธขึ้นมา “ท่านแม่ ท่านบ้าไปแล้วหรือ? ทำไมถึงได้ไปขอร้องนางกัน? นางทำอะไรพวกเราไม่ได้ด้วยซ้ำไป ท่านพ่อเองก็ไม่ได้หย่าขาดจากท่าน ท่านก็ยังคงเป็นฮูหยินของจวนมหาเสนาบดี ก่อนที่ท่านพ่อจะตายไปก็ไม่ได้รับความผิด ต่อให้จะมีโทษ ก็ไม่ได้พัวพันไปถึงเก้าชั่วโคตร”

“เจ้าหุบปากนะ ห้ามก้าวร้าวกับเสี้ยนจู่!” เฉินหลิงหลงกลับหันไปร้องด่าเซี่ยหว่านเอ๋อ

เซี่ยหว่านเอ๋อแทบจะไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยิน “ท่านแม่......”

เฉินหลิงหลงก้าวไปคุกเข่าเบื้องหน้า โขกศีรษะแล้วเอ่ย “เสี้ยนจู่ เด็กน้อยยังไม่มีเหตุผล ท่านอย่าได้คิดเล็กคิดน้อยกับนางเลย”

หยวนฉุ่ยยวี่เอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย “วางใจได้ ข้าไม่มีทางทำร้ายบุตรสาวของเจ้า เอานางออกไปได้แล้ว”

ความแค้น หนี้แค้นล้วนแต่มีเป้าหมาย นางต้องการเพียงแต่เฉินหลิงหลงเท่านั้น

และถึงแม้ว่าเซี่ยหว่านเอ๋อจะมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย แต่นางต้องการจะเก็บชีวิตของเซี่ยหว่านเอ๋อเอาไว้ ไม่ใช่เพราะว่าใจอ่อน เพียงแต่ว่าทุกอย่างที่เซี่ยหว่านเอ่อทำนั้น ล้วนแต่เป็นเฉินหลิงหลงที่จัดการอยู่เบื้องหลัง

ความผิดของเซี่ยหว่านเอ๋อคือไม่ประมาณตนเอง อีกทั้งยังคิดที่จะโบยบินขึ้นสูงไปบนยอดไม้ ชีวิตในภายหน้าของนางจะสั่งสอนนางเองว่า ความเพียงพอถึงจะเป็นความสุข

แน่นอน นางไม่มีทางที่จะรู้จักเพียงพอ และชีวิตในภายหน้าของนางจะต้องถูกกำหนดให้ต้องทนทุกข์

เซี่ยหว่านเอ๋อเมื่อได้ยินคำของหยวนฉุ่ยยวี่ก็ส่งยิ้มเย็นออกมา “ข้าไม่ต้องการให้เจ้าปล่อยข้าไป หากข้าจะไปก็ไปได้ทุกเมื่อ”

ขณะที่เอ่ยจบแล้ว ก็หยิบเงินทองเหล่านั้นแล้วคิดที่จะจากไป

ตาวเหล่าต้าก้าวมายังเบื้องหน้าแล้วแย่งชิงมันกลับมา “ทั้งหมดนี้ล้วนแต่ต้องส่งมอบคืนให้กับราชสำนัก ห้ามหยิบออกไป”

เซี่ยหว่านเอ๋อเอ่ยออกมาอย่างกรุ่นโกรธ “เช่นนั้นก็ส่งตั๋วเงินมาให้ข้า ไม่มีเงินแล้ว ต่อไปข้าจะไปอยู่ที่ใดกัน? จะกินข้าวอย่างไร? จะจ่ายเงินให้ทาสรับใช้ได้อย่างไร?”

“เจ้ายังคิดที่จะมีทาสรับใช้อีกหรือ? ฝันไปเสียเถิด!” ตาวเหล่าต้าร้องตะโกนออกมา

เฉินหลิงหลงเมื่อเห็นว่าเซี่ยหว่านเอ๋อจากไปอย่างราบรื่น ก็มองไปยังหยวนฉุ่ยยวี่อย่างมีความหวัง “เสี้ยนจู่ ท่านเก็บข้าไว้เป็นบ่าวในจวนเถิด ข้าจะต้องรับใช้ท่านเป็นอย่างดี”

นางคิดว่าหยวนฉุ่ยยวี่ใจอ่อนแล้ว พอที่จะหลอกได้ ในเมื่อยอมที่จะปล่อยหว่านเอ๋อไปแล้ว แน่นอนว่าย่อมไม่สร้างความลำบากกับนางมากนัก

แต่เห็นได้ชัดว่านางคิดผิดไป

หยวนฉุ่ยยวี่ก้มหน้าลง มุมปากมีรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย “ไม่ ฮูหยินหลิงหลง ควรจะเป็นข้าที่หาคนไปรับใช้เจ้าให้ดี ๆ ถึงจะถูก”

นางเงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าของนางถูกปกคลุมเอาไว้ด้วยความหนาวเหน็บ “เสี่ยวตาว เจ้าพานางไปขังเอาไว้ในเรือนจรัสเสียก่อน”

จากนั้น นางก็หันไปสั่งกุ้ยหยวน “เจ้าไปหาช่างฝีมือ สร้างกำแพงล้อมรอบเรือนจรัสเอาไว้ ก่อนจะสร้างกรงเหล็กขึ้นมา”

นางไม่ฆ่าคน แต่กลับทำให้เฉินหลิงหลงอยู่ไม่สู้ตายไป มีชีวิตอยู่เทียบไม่ได้กับสุนัขตัวหนึ่ง