ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 610

จื่ออันเอ่ยออกมา “พวกเจ้าพูดคุยกันไปก่อน ข้าจะเข้าไปฆ่าเชื้อเข็มเสียก่อน”

ตอนนี้จื่ออันมีเข็มอยู่หลายชุด ชุดที่ใช้ฝังเข็มให้กับอ๋องเหลียงคือชุดที่ใหม่ที่สุด แต่ก็มิใช่ว่าทุกวันจะทิ้งไปชุดหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะไม่ถูกสุขลักษณะ แต่นางมีข้อเรียกร้องเข็มค่อนข้างจะเข้มงวด แตกต่างจากที่มีขายกันอยู่ตามท้องตลาดทั่วไป ล้วนแต่ให้คนทำขึ้นเป็นพิเศษ เพราะฉะนั้นหากว่าจะให้หนึ่งคนใช้หนึ่งชุดนั้นนางสามารถทำได้ หลังจากที่อ๋องเหลียงดีขึ้นแล้ว เข็มชุดนี้ก็สามารถโยนทิ้งไปได้

อ๋องเหลียงพูดคุยกับมู่หรงเจี๋ยอยู่ชั่วครู่ ถึงได้เข้าไป

เดิมทีมู่หรงเจี๋ยคิดจะเข้าไปด้วยกัน แต่อ๋องเหลียงยืนยันที่ไม่ให้เขาเข้าไป

เมื่อทำอะไรไม่ได้แล้ว เขาจึงทำได้เพียงแค่รออยู่ด้านนอก

ทว่าก็ไม่ได้รอนานนัก จื่ออันก็ถูกไล่ออกมา

มู่หรงเจี๋ยมองไปยังจื่ออันที่สะพายกล่องยาด้วยท่าทีที่เขินอาย ก็ตกตะลึงเล็กน้อย “เร็วเพียงนี้เชียว?”

จื่ออันหัวเราะออกมาเบา ๆ “ไปเถิด”

“ไป? เร็วเพียงนี้เชียวหรือ? แต่ก่อนหน้านี้หนี่หรงบอกว่ามายังจวนอ๋องจะต้องใช้เวลาไปครึ่งวัน เพียงแค่ชั่วประเดี๋ยวเช่นนี้จะได้หรือ? เช่นนั้นแล้วทุกๆ วันเจ้าหายไปที่ใดกัน?” มู่หรงเจี๋ยมองมายังนางด้วยความสงสัย

จื่ออันดึงเขาออกมา “ไปเถอะ ขึ้นรกม้าแล้วจะพูดให้ท่านฟัง”

อ๋องเหลียงที่อยู่ภายในห้องระเบิดเสียงคำรามออกมา “เซียจื่ออัน เจ้ากล้าพูดจาไร้สาระ ข้าจะฆ่าเจ้า”

มู่หรงเจี๋ยกลับอ้าปากค้าง กรุ่นโกรธเป็นอย่างมาก “เจ้าหมอกล้าจะก่อกบฎอย่างนั้นหรือ!”

จื่ออันทำอะไรไม่ได้ นอกจากรั้งชายหนุ่มของตนเอาไว้ “ไปเถิด”

บนรถม้า มู่หรงเจี๋ยถามจื่ออันออกมาด้วยความตกตะลึง “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเขาถึงได้ไล่เจ้าออกมา?”

นางครุ่นคิดถึงได้บางอย่าง “ท่านคิดว่าอ๋องเหลียงสามารถเป็นองค์รัชทายาทได้หรือ?”

“ทำไมถึงจะไม่ได้กัน? ในบรรดาองค์ชายทั้งหลายของเสด็จพี่ เขาดูโดดเด่นมากที่สุดแล้ว และแน่นอนว่าเพียงแต่มองมาจากมุมมองก่อนหน้านั้นก็เป็นเช่นนี้ เพราะอย่างไรแล้วองค์ชายคนอื่น ๆ ยังคงเยาว์วัยอยู่ ต่อไปหากว่าเติบโตขึ้นแล้วก็อาจจะโดดเด่นขึ้นมาก็เป็นได้ อย่างน้อย เขาก็ดีกว่าองค์รัชทายาทมาก”

“ช่วงนี้ฮองเฮาค่อนข้างจะไม่พึงพอใจกับท่าน” จื่ออันเอ่ยเตือนออกมา

“ไม่จำเป็นต้องใส่ใจกับนาง ข้ากระทำเรื่องใด นางล้วนแต่ไม่พึงพอใจ เพราะว่าข้ายังคงอยู่ในตำแหน่งนี้อยู่ นอกเสียจาก องค์รัชทายาทจะกุมอำนาจเอาไว้แล้ว นางถึงจะพึงพอใจ” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย

จื่ออันเอื้อมมือออกไป “เงียบสงบมาระยะหนึ่งแล้ว พวกเราต่างก็รู้ดีว่า วันเวลาดี ๆ ยังอยู่อีกยาวไกล”

มู่หรงเจี๋ยเอื้อมมือออกไปลูบไปยังเชือกบ่วงบาศที่แขนของนาง “เจ้าไม่ต้องกลัวนาง มีเชือกบ่วงบาศนี้อยู่ นางไม่มีทางที่จะทำอะไรเจ้าได้ เพียงแต่อยู่ในที่ลับ พวกเราเพียงแต่ต้องเพิ่มความระมัดระวังให้มากขึ้นเท่านั้น”

เชือกบ่วงบาศก็เป็นเหมือนดั่งเช่นไท่หวงไท่โฮ่วปรากฎกายออกมาเอง มีผลกระทบต่อเหล่าขุนนางอย่างแน่นอน ฮองเฮาเองก้ไม่กล้าที่จะทำอะไรบุ่มบ่ามออกไป”