ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 630

“ไม่จำเป็น!” อ๋องเหลียงมองมายังนาง “ไม่รบกวนนาง เป็นการที่ท่านจะชดเชยให้กับข้าได้ดีที่สุดแล้ว”

ฮองเฮามีท่าทีเศร้าเสียใจ มองยังเขาด้วยความอึ้งตะลึง สุดท้ายก็ถอนหายใจออกมาอย่างทำอะไรไม่ได้ “ตกลง ตกลง!”

หลังจากที่อ๋องเหลียงจากไปไม่นานนัก องค์รัชทายาทก็เข้ามา

เมื่อองค์รัชทายาทเข้าวังแล้วนั่งลง เอ่ยออกมาด้วยใบหน้าที่ไม่พึงพอใจ “เสด็จแม่ ท่านจะต้องช่วยลูกด้วย ราชครูดูจะไม่พอใจลูกนัก มู่หรงเจี๋ยเองก็ไม่พอใจลูก น่ารำคาญยิ่งนัก”

ฮองเฮาถอนหายใจออกมาเบา ๆ “เจ้าน่ะ ควรจะปรับปรุงตัวเสียหน่อย เสด็จย่าของเจ้าเองก็บอกว่าให้เจ้าเรียนรู้วิธีการปกครองแคว้นกับเสด็จลุงของเจ้า”

“จะไปเรียนรู้อะไรกับเขากัน?” องค์รัชทายาทส่งเสียงฮึมฮัมออกมา “มีอะไรให้น่าเรียนรู้? ไม่มีผู้ใดในราชสำนักที่ไม่เกลียดชังเขา”

“เจ้าผิดแล้ว” ฮองเฮาตรัสออกมาด้วยท่าทีที่จริงจัง “มู่หรงเจี๋ยเพิ่งจะเข้ามาปกครองได้ไม่นานนัก? ก็มีขุนนางจำนวนมากในราชสำนักที่หันไปหาเขา ที่เจ้าเคยเห็นว่าเกลียดชังนั้น มีเพียงแต่คนที่ใกล้ชิดกับท่านตาของเจ้า ที่นำข่าวผิดพลาดมาให้เจ้า”

“ถึงจะอย่างนั้น ก็คงไม่อาจที่จะไม่เชื่อคำของท่านตาหรอกกระมัง?”

ฮองเฮารู้สึกตกตะลึง คิดถึงคำของเซี่ยจื่ออันขึ้นมา ในใจของนางมักจะรู้สึกแปลกประหลาดมาตลอด

“เสด็จแม่ ท่านคิดว่ามู่หรงเจี๋ยจะมอบอำนาจกลับมาให้จริงอย่างนั้นหรือ? ท่านตาบอกว่า อาจจะเป็นไปได้ว่าเขาจะแต่งตั้งให้เสด็จพี่เป็นองค์รัชทายาท เป็นเรื่องจริงหรือไม่?” รัชทายาทเอ่ยถาม

ฮองเฮาตื่นตกใจขึ้นมา “ไร้สาระ เขามาพูดจาเรื่องไร้สาระกับเจ้าเช่นนี้ได้อย่างไรกัน? ไม่มีเรื่องเช่นนี้อยู่ เสด็จพี่ของเจ้าเองก็ไม่มีทางที่จะเป็นองค์รัชทายาทได้”

“ทำไมถึงจะไม่ได้? เป็นเขาไม่ต้องการอย่างนั้นหรือ?” องค์รัชทายาทส่งเสียงเย็นชา

“หยุดหยาบคายกับเสด็จพี่ของเจ้า เพื่อเจ้าแล้ว ทำผิดกับเขามามากแล้ว” ฮองเฮาตรัสออกมาด้วยความโกรธ

องค์รัชทายาทมองยังนาง “เสด็จแม่ ท่านเอ่ยเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร? ทำผิดต่อเขา? ทำผิดกับเขาอย่างไร? หรือว่าตำแหน่งองค์รัชทายาทนี้เป็นเขาที่หลีกทางให้กับข้า?”

ฮองเฮาตรัสออกมาอย่างเย็นชา “เรื่องที่เจ้าลอบทำลับหลังนั้น อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ หากว่าเจ้ายังจะเลอะเทอะอยู่เช่นนี้ต่อไป จะต้องมีสักวันที่เจ้าจะต้องเสียใจ”

องค์รัชทายาทตื่นตกใจในใจ “คำพูดที่เสด็จแม่เอ่ยออกมานั้น ลูกลอบทำอะไรลับหลัง?”

องค์รัชทายาทพึมพำออกมา “ของพิการเช่นนั้น ข้าไม่ต้องการที่จะให้มือของข้าเองต้องสกปรก ส่วนมู่หรงเจี๋ยนั้น เขาเป็นเหมือนกับดวงตะวันเหนือฟ้า ไม่อาจแตะต้องได้ ส่วนเซี่ยจื่ออันนั้น จะล้อเล่นด้วยเสียหน่อยก็ได้”

เมื่อเอ่ยจบแล้ว ก็ยกมือขึ้น “ไป ไปวังอี๋หลาน ถวายพระพรให้กับพระสนมอี๋กัน”

เมื่อองค์รัชทายาทมายังวังอี๋หลาน พระสนมเหมยเองก็อยู่ด้วยเช่นกัน เมื่อเห็นว่าองค์รัชทายาทเข้ามา พระสนมเหมยก็ยิ้มแล้วลุกขึ้นมา “ฝ่าบาทมีเวลาว่างมาถวายพระพรให้กับพระสนมอี๋ด้วยอย่างนั้นหรือ? ข้าเพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ว่ามีเรื่องให้ต้องทำอีก เช่นนั้นก็ขอไปก่อนแล้ว”

พระสนมอี๋ไม่ได้ร้องเรียกให้อยู่ต่อ “พระสนมเหมยเดินทางปลอดภัย!”

องค์รัชทายาทโค้งกายลงเล็กน้อย “เมื่อข้ามาถึง พระสนมเหมยก็ไปเสียแล้ว นี่ไม่ใช่ว่าไม่ต้องการจะพบข้าอย่างนั้นหรือ?”

พระสนมเหมยยิ้มแล้วเอ่ย “ฝ่าบาททรงเอ่ยอะไรกัน? เพียงแต่ข้าถึงเวลาที่ต้องไปรับองค์ชายสามแล้วก็เท่านั้น”

“เช่นนั้นก็ไม่รั้งพระสนมเหมยเอาไว้อีกแล้ว รีบไปรับน้องสามเถิดพ่ะย่ะค่ะ!” องค์รัชทายาทเอ่ยออกมา